"Meest gruwelijke vierde plaats? Tornados omdat het echt laatste kans was"

Had u voor de Olympische Spelen al gehoord van de 25-jarige zevenkampster uit Vilvoorde zonder topsportcontract? Zo ja, dan was u lid van een minderheid.

"Ze heeft 5 persoonlijke records gebroken. Beter kan je bijna niet doen", zei Luc Kempen. "Ze is al 25 jaar. Dat is niet meer piepjong. Soms gebeuren er dingen in de sport waarbij alles samenkomt." 

"Het toont ook wel dat het met het detecteren soms beter kan. (Nu krijgen atleten vaak pas een contract nadat ze hebben gepresteerd, terwijl ze beter zouden kunnen presteren als ze vroeg worden gedetecteerd en vroeg worden ondersteund)."

Een van de interviews die we niet snel zullen vergeten na de Spelen in Tokio is dat van Kevin Borlée na het missen van een medaille op de 4x400 meter. De vleesgeworden ontgoocheling zou je het kunnen beschrijven.

Daarmee treedt Borlée een beetje in de voetsporen van boogschutter Paul Vermeiren, die vierde werd op de Spelen van Atlanta in 1996, maar dankzij zijn interview achteraf wel nog altijd in het collectieve geheugen zit.

"Ik had bijna te doen met interviewer Maarten Vangramberen, want ik heb ook al wel eens meegemaakt dat je vreest een slag te krijgen van Kevin Borlée als hij zichzelf mislukt vindt en diep teleurgesteld is", zei Luc Kempen.

"Wat het nog pijnlijker maakt, is dat de Tornados bijna 13 jaar jagen op de olympische medaille en Nederland bijna uit het niets - al is dat niet helemaal waar - naar het zilver loopt. Het laatste dat je dan wil horen, is dat je het toch nog goed hebt gedaan."

"Anderzijds kan je wel stellen dat de vierde plaats in Rio 2016 nog pijnlijker was", vulde Jonas Creteur aan. "Toen waren ze er nog dichter bij, zeven tienden. Wat nu speelde, was dat het echt de laatste kans was voor de huidige Tornados."

"Ik had wel niet verwacht dat Dylan Borlée en Jonathan Sacoor na al hun problemen uit het verleden nog deze tijden in zich hadden. Dat biedt nog perspectief, maar zonder Kevin en Jonathan Borlée ligt er veel werk op de plank."

Jonas Creteur: "Ik zou gaan voor Emma Plasschaert. Ze wist dat ze op de dag voor de medal race fatale fouten heeft gemaakt. Dat heeft haar een medaille gekost, want in de medal race zelf was ze fantastisch. Met meer durf en lef dan in haar andere races."

"Het verwonderde mij wel dat ze voor de Spelen al voorzichtig was in haar ambities en niet voluit zei dat ze voor een medaille ging. Ik ken Plasschaaert vrij goed en volgens mij zal ze wel erg ontgoocheld geweest zijn."

"Anderzijds is het wel zo dat Plasschaert net als Lotte Kopecky nog een kans heeft over drie jaar op de Spelen in Parijs. Haar grote concurrentes zijn ouder."