Ga naar de inhoud

Waarom de Olympische Spelen van Tokio op meerdere vlakken historisch waren

 ma 9 augustus 2021 11:03

Elke Spelen schrijven hun eigen verhaal. Altijd met winnaars en verliezers, maar op meerdere vlakken was Tokio 2020 uniek. Waarom zal de 32e Olympiade voor eeuwig de geschiedenisboeken ingaan?

De Spelen van de pandemie

Iedere podiumfoto - met mondmaskers - zal er ons voorgoed aan herinneren.

Deze Spelen waren de meest bizarre ooit.

 

Als een sterrengerecht zonder kruiding: het essentiële (de atleten) was er maar het extraatje ontbrak. Geen duizenden dolle fans in de tribunes. Geen festivalsfeer in het atletendorp.

 

Vele atleten waren gedwongen om hun tijd in Tokio vooral tussen de slaapkamermuren door te brengen. En constant sluimerde het gevaar van een positieve coronatest.

 

Door straf organisatorisch werk bleven corona-uitbraken overigens beperkt. Van de 57.100 afgenomen tests waren er amper 0,02% positief.

De Spelen van het mentaal welzijn

"Mentale gezondheid gaat boven sport."

 

Haar boodschap was krachtig, de timing ongezien. Op 27 juli besliste turnlegende Simone Biles te passen voor de teamfinale, omdat ze kampte met "twisties" - lichaam en geest die plots niet meer communiceren.

 

Een moment dat voor eeuwig de olympische geschiedenis ingaat. Biles - één van de supervedetten in Tokio - bleek ook gewoon maar een persoon van vlees en bloed. Gebukt onder de enorme druk die op haar schouders rustte.

 

"Het is jammer dat dit net op de Spelen gebeurt", zuchtte ze.

 

Wel, achteraf bleek het net het ideale moment om de kwestie bespreekbaarder te maken.

 

Vele atleten volgden haar spoor door openlijk over de mentale druk te praten. Onder meer onze olympisch kampioene Nafi Thiam. Bijna allemaal haalden ze de impact van social media aan - vele atleten meden die deze Spelen bewust.

 

Nog dit: ondanks haar moeilijkheden haalde Biles toch nog zilver en brons. Groots.

De Spelen voor iedereen

Een enorme stap in de goeie richting. De Spelen van Tokio waren inclusiever dan ooit tevoren.

 

Met gewichthefster Laurel Hubbard nam voor het eerst een trans persoon mee aan het grootste sportevent ter wereld. De Amerikaanse skateboarder Alana Smith is een non-binair persoon, net als de voetballer Quinn. Die laatste pakte zelfs goud met Canada.

 

Met 182 openlijke LGBTQ-atleten deden ook meer niet-hetero personen mee dan in alle vorige Spelen opgeteld. Het topic is bespreekbaarder geworden in de sportwereld. “Ik ben zo trots om te kunnen zeggen dat ik en homo en Olympisch kampioen ben”, verkondigde schoonspringer Tom Daley.

 

Bovendien stonden meer gemengde sportdisciplines op het programma dan voorheen. Over drie jaar in Parijs zullen zelfs de meest gendergelijke Spelen in de historie plaatsvinden.

 

Want er is nog steeds werk voor de boeg.

De Spelen van de superschoen

Nergens was de evolutie zo groot als in de atletiek. In de moeder aller olympische sporten spreken we voortaan van een periode voor en na Tokio. 

 

Bijna in elke loopwedstrijd waren er persoonlijke, nationale en zelfs wereldrecords. En steeds kwam de vraag naar voren: hoe is de verhouding tussen talent en technologie? 

 

Een revolutionaire piste in Tokio stuwde atleten voort. Maar het meest veelbesproken waren de "Superspikes" - schoenen met een carbonplaat en schuimlaag die voor een verend effect zorgen.

 

Hoe groot de impact nu precies is, weet nog niemand. Maar onder meer Karsten Warholm, die op de 400 meter horden het strafste wereldrecord van de Spelen neerzette, uitte al zijn bedenkingen.

 

"Het is belangrijk om uitslagen te kunnen vergelijken", benadrukte de Noor, die overigens niet op Superspikes liep. "Als je een trampoline onder je schoen doet, dan is dat bullshit. Het gaat ten koste van de geloofwaardigheid van de sport."


De atletiek staat op een kantelpunt.

De Spelen van de Belgen

Een nieuwe maatstaf voor ons land. De verhoopte 10 medailles kwamen er niet, maar toch oogde de eindbalans met 7 stuks knap. Voor België waren het de meest succesvolle Spelen sinds 1924.

 

Nina Derwael zweefde naar goud in een mondiale sport als het turnen. De Red Lions voltooiden hun levenswerk na een memorabele finale. En Nafi Thiam volgde als eerste Belgische ooit zichzelf op als olympisch kampioene.

 

Wout van Aert reed dan weer naar zilver na een heroïsche prestatie in de wegrit. Matthias Casse vocht zich - ondanks een blessure - naar brons in het judo. De jumpingploeg bezorgde ons land na 44 jaar wachten nog eens een medaille in de paardensport. En wat gezegd van Bashir Abdi? Brons in de mythische marathon.

 

Stuk voor stuk medailles met een groot aanzien. Daar kwamen ook nog 7 ondankbare vierde plaatsen bij en 26 olympische diploma's.

Goed voor plaats 24 op de topsportindex, die waarheidsgetrouwer is dan de medaillespiegel. "Het zou een mooie ambitie zijn om op de komende Spelen altijd in de top 20 te staan", meende sportjournalist Maarten Vangramberen.

 

De lat voor Parijs 2024 is gelegd.

De Spelen van de vriendschap

U mag het gerust met ons oneens zijn. Twee momenten van oprechte vriendschap betoverden iedereen die de Spelen volgde.

 

Eerst was er de finale van het hoogspringen, waarin de Qatarees Mutaz Essa Barshim en Italiaan Gianmarco Tamberi het goud deelden. Uniek. En wondermooi voor wie het achterliggende verhaal kent.

 

Barshim hielp 4 jaar geleden zijn maatje Tamberi erbovenop na een zware enkelblessure. Een jaar later waren de rollen omgekeerd. Door een speling van het lot konden de twee beslissen om het goud te delen in plaats van een jump-off te laten beslissen.

In de afsluitende marathon voelde Abdi Nageeye dat onze landgenoot Bashir Abdi het moeilijk kreeg. In plaats van zich volledig te focussen op zijn jacht naar zilver deed de Nederlander er alles aan om zijn trainingspartner mee naar brons te stuwen. Met succes.

 

Twee gouden bromances.