Waarom het olympische record van Thompson stiekem ook een wereldrecord is

Op 16 juli 1988 staat Florence Griffith-Joyner klaar voor haar 100m sprint. Met een lekker briesje in haar rug, voelt ze zich klaar om te knallen. Het Michael Carroll Stadium in Indianapolis houdt de adem in.

10 seconden en 49 honderdsten na het startschot zoeft de Amerikaanse over de finishlijn. Een prestatie die veel commotie veroorzaakt, want de toen 29-jarige sprintbom loopt het wereldrecord aan flarden.

De eerste reflex van de officials: kijken naar de windmeter. Die geeft aan dat er geen zuchtje wind was. 0 meter per seconde? "Komaan, zeg", reageert Gwen Torrence, die een tiental minuutjes na Griffith-Joyner spurtte. "Ik liep trager dan zij terwijl de wind 5 meter per seconde in mijn rug blies."

Kon het dan toch dat de windmeter kampte met een technisch defect? Op de baan naast de atletiekpiste, waar Willie Banks op datzelfde moment aan het hink-stap-springen was, werd een wind gemeten van +5 m/s. Vér boven de maximum toegelaten hulp van moeder natuur. Die ligt op +2 m/s.

De theorie van de kapotte windmeter was geboren.

Elke sprintster beet haar tanden stuk op de tijd van "Flo-Jo". In de 20e eeuw kwam enkel de Amerikaanse Marion Jones in de buurt van het record. Met een tijd van 10"65 bleef ze nog steeds 16 honderdsten verwijderd van haar ongenaakbare landgenote.

In 1995 volgt er dan toch een onderzoek naar het metertje. "De gemeten wind zou tussen de 5 en 7 meter per seconde liggen", meende de Australische biomechanicus Nicholas Linthorne.

De Australiër ging zelfs nog een stapje verder. "Het officiële record op de 100m bij de vrouwen is eigenlijk de 10"61 die Griffith-Joyner liep in haar finale in Indianapolis."

Laat dat net de tijd zijn die Elaine Thompson vandaag liep. Mét 0,6 meter per seconde tegenwind. Naast olympische recordhoudster, mag de Jamaicaanse zichzelf kronen tot officieuze wereldrecordhoudster.