Huiswerk voor de sprinters: de finish in Parijs ligt (iets) verder dan gewoonlijk

In elke massasprint is de rol van de lead-out cruciaal en dat is in Parijs misschien nog wel iets meer het geval.

Elke wielerfan begint nu al te likkebaarden als hij denkt aan de tv-beelden die op de Champs-Elysées vanaf de flanken van de sprintende renners worden gedraaid.

Wie de sprints van de voorbije jaren analyseert, weet dat positionering cruciaal is bij het ronden van de laatste bocht aan de Place de la Concorde richting de laatste rechte lijn.

Het verleden leert dat een topsprinter daar meestal voldoende heeft aan één ultieme gangmaker. 

Als bijvoorbeeld Michael Mørkøv die bocht als eerste kan aansnijden met Mark Cavendish in zijn wiel, dan is het broodje van de Brit al min of meer gebakken.

Maar de kaarten lijken dit jaar anders te liggen. Het routeboek wijst namelijk op een laatste rechte lijn van 700 meter. 

De finish is door werken dus wat meer opgeschoven richting de Arc de Triomphe en ligt iets verder verwijderd van die laatste bocht. Het gaat om een verlengstuk van zo'n 300 meter.

Wat de sprintvoorbereiding betreft, betekent dat een treintje - in een ideale wereld - over een extra wagon zal moeten beschikken bij het opdraaien van de laatste 700 meter.

Als pakweg Jasper Philipsen daar alleen nog op Jonas Rickaert kan rekenen, dan dreigt de poleposition een vergiftigd geschenk te worden. 

Een sprinter die te vroeg op kop komt, zal op de hellende keitjes overspoeld worden. Wie normaal net iets te ver zou hebben gezeten, krijgt misschien nog een tweede zit.

In het peloton zijn ze uiteraard op de hoogte van de verschuiving, maar wie zijn les nog niet geleerd heeft, krijgt tijdens de 8 lokale rondjes voldoende tijd om zijn huiswerk op de valreep nog te maken. Rond 19.15 u volgt dan het laatste examen.