"Dropvoet" dwarsboomt droom, maar Kevin Panhuyzen toch weer in WB mountainbike

Kevin Panhuyzen doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar je mag – of beter: mocht – hem zeker de nummer twee in het Belgische mountainbike noemen, na Jens Schuermans. 

In 2019 behaalde hij zijn tot dan toe beste resultaat in een Wereldbeker met een 15e plaats, maar door een zware val werd z’n opmars gestuit. Vorig jaar gooide hij de handdoek. Toch was hij er in Albstadt weer bij, maar dan als mecanicien.

"Het is een hele leuke, maar wel drukke week geweest. Met het slechte weer in het begin heb ik heel veel fietsen mogen poetsen", lacht Panhuyzen, "maar het was heel fijn om er terug bij te zijn, weliswaar in een andere functie." 

"Ik wist wel dat er vrij veel kwam kijken bij het werk van een mecanicien, maar de dagen waren toch nog langer dan ik verwacht had. Ik was toch wel redelijk moe toen het voorbij was."

Was het ook confronterend om er nu niet als mountainbiker bij te zijn? “Tijdens het werken had ik er geen probleem mee", antwoordt Kevin Panhuyzen. "Het was vooral lastig tijdens de eerste wedstrijd van de junioren, toen had ik enkele moeilijke momenten." 

"Je zit dan ook mee in de stress en wil dat die mannen het goed doen. Toen ze passeerden had ik soms zin om mee te fietsen, maar dat gaat jammer genoeg niet meer."

"Naar de wedstrijd van de profs ben ik dan ook niet gaan kijken. Ik merkte dat het toch te veel emoties opriep en heb dan samen met Githa Michiels even gefietst en ben terug naar het hotel gegaan om de gedachten te verzetten. Ik was terug bij de camionette toen de wedstrijd gedaan was."

De beslissing om te stoppen nam Kevin Panhuyzen dus vorig jaar, tijdens de Wereldbeker in oktober in Nove Mesto. "Het was daar ook verschrikkelijk slecht weer en op die boomwortels merkte ik dat ik mijn kracht niet meer kon overbrengen op mijn pedalen", legt hij uit.

"Door die dropvoet maakte ik heel veel foutjes, die hele week was frustrerend en tijdens de race ben ik dan echt geknakt."

Over die dropvoet zo meteen meer, eerst naar de oorzaak ervan: het WK 2019 in Mont-Saint-Anne, Canada. “Daar kwam ik ten val op de grootste hindernis van het parcours, een “drop” van zo’n twee meter. Ik denk dat ik net ervoor een suikerdip had waardoor ik een paar seconden "weg" was en niet juist gereageerd heb." 

"Ik sloeg over de kop en viel op mijn heup. Die was gebroken en het duurde ook vrij lang voor ik behandeld kon worden. Daardoor had ik ook een zenuwletsel en vandaar komt die "dropvoet"."

Die "dropvoet" betekent dat Panhuyzen zijn voet niet meer omhoog kan houden en zonder ondersteuning bengelt die naar beneden.

"Tijdens het wandelen heb ik een "voetheffer", een soort brace die m’n voet op 90 graden houdt", vertelt de voormalige mountainbiker.

"Die verhelpt dat probleem en zo kan ik wel min of meer gewoon functioneren: rechtstaan, wandelen,… Ik heb er niet zo veel last van, maar de spieren errond zijn wel heel stijf en ’s avonds voel ik dat wel.”

Ondanks die dropvoet probeerde Kevin Panhuyzen toch terug te keren op het hoogste niveau. "Dat was ook wel omdat ze eerst zeiden dat het nog kon goedkomen. Toen dacht ik nog aan een volledig herstel."

"Maar het bleef maar duren en in mei vorig jaar zeiden de artsen dan dat het niet meer in orde zou komen. Dat had ik intussen wel zien aankomen.”

Een gedwongen afscheid volgde, maar dat bleek maar van korte duur dankzij die "comeback" als mecanicien in Albstadt. En die wordt vervolgd.

“Naast mijn werk als mecanicien in fietsenwinkel Storms, in Herselt, ben ik nu ook freelancemecanicien bij Belgian Cycling. Voor Nove Mesto dit weekend moet ik passen, maar bij de derde Wereldbeker in Leogang ben ik er weer bij. Misschien dat ik dan wel zal kunnen kijken naar de wedstrijd bij de mannen", besluit Panhuyzen.