WK wielrennen op exotische locatie: van klim-ellende in Duitama tot oververhitte Philipsen

Warm en vochtig was het in Utsunomiya, maar dat kon de Belgen niet deren. Ze brachten een sterk staaltje ploegenspel ten tonele, met Dirk De Wolf en wijlen Rudy Dhaenens als hoofdrolspelers.

De Wolf had de dag van zijn leven en reed meer dan 200 kilometer in de vuurlinie. In de voorlaatste rond kreeg hij in de kopgroep het gezelschap van zijn vriend Rudy Dhaenens.

Op de laatste helling gooide de Belgische tandem de andere reisgezellen overboord. De Wolf en Dhaenens trokken broederlijk naar de streep. Dhaenens kwam als winnaar over de finish, De Wolf juichte mee. 

"Het zwaarste WK ooit", klinkt het bij velen. Duitama spookt nog altijd rond in de nachtmerries van de deelnemers.

Het parcours was uitgetekend op en rond El Cogollo, een klim op 2.850 meter hoogte. Dat brak veel toppers zuur op.

België verloor nog voor de start Wim Vansevenant, die zich niet lekker voelde na een vismaaltijd. Ook in koers gaf de ene na de andere Belg op. Van de 93 deelnemers bereikten er slechts 20 de finish. Geen Belg te bespeuren in de uitslag.

Abraham Olano bezorgde de Spanjaarden de wereldtitel ondanks een lekke band in de slotkilometer. Hij kreeg op het podium het gezelschap van zijn landgenoot en vijfvoudig Tour-winnaar Miguel Indurain en klimgeit Marco Pantani.

In het holst van de nacht zag de Belgische wielerfan hoe Thor Hushovd in Geelong naar de wereldtitel knalde. De Noorse beer bleef in de sprint Matti Breschel en Allan Davis voor.

De kaarten lagen nochtans goed voor Philippe Gilbert. Op de voorlaatste bult had Greg Van Avermaet het bedje gespreid voor Gilbert. De Belgische kopman sprong weg, terwijl Leukemans voor waakhond speelde in de achtervolgende groep.

Gilbert redde het niet. Op de top van de laatste helling ging hij voor de bijl. Van Avermaet sprintte uiteindelijk nog naar de 5e plaats. Gilbert kwam binnen als 18e, twee jaar later was het wel bingo.

Met 4 "Vlaamse" hellingen in de laatste 4 kilometer leek het WK-rondje in de VS op het lijf geschreven van de voorjaarsrenners. Een Belgische wereldkampioen behoorde vooraf zeker tot de mogelijkheden.

Gilbert, Boonen en Vanmarcke trokken allemaal in het offensief. Maar Sagan was die dag de sterkste. Toen de Slovaak in de slotronde bergop over Van Avermaet walste, vloog hij naar zijn 1e van 3 regenboogtruien op een rij.

Matthews en Navardauskas waren de nummers 2 en 3 op het "Vlaamse parcours". Eerste Belg was Gilbert op de 10e plaats.

Een loden hitte en waaiergevaar kenmerkten het WK in Qatar. In het Belgische kamp waren er even zorgen over Jasper Philipsen na het WK tijdrijden bij de junioren.

Philipsen moest starten bij een temperatuur van 39°C en kwam al na 4 km ten val. Uitgeput en oververhit kwam hij als 18e binnen. Voor alle zekerheid werd onze jonge landgenoot overgebracht naar een ziekenhuis. "Het was een complete nachtmerrie", vertelt Philipsen over die helse opdracht.

In de wegrit bij de elite domineerden de Belgen dan weer het waaierspektakel. Heel even leek de Nederlander Tom Leezer op weg naar de wereldtitel totdat Jürgen Roelandts in de bres sprong.

In de eindsprint snelde Peter Sagan naar zijn 2e wereldtitel. Cavendish strandde op de 2e plaats, Boonen moest vrede nemen met brons.