Winnaar Wielermanager (VanAver)Matti: "Mijn geheim? Niet te veel nadenken"

Matti Verhaegen is een koersfanaat in hart en nieren. Zijn eindzege in de Sporza Wielermanager komt dus niet zomaar uit de lucht vallen.

"Ik volg de koers op de voet en heb hier thuis een koersfiets staan die ik in het weekend gretig op de proef stel. Zo heb ik 2 jaar geleden nog meegereden met de 1.000 kilometer voor Kom Op Tegen Kanker."

Verhaegen heeft ook banden in de wielerwereld. Op een familiefeest loopt hij zo af en toe zijn neef Tosh Van der Sande, prof bij Lotto-Soudal, tegen het lijf. 

Een spion in het peloton? "Neen, Tosh heeft er niks mee te maken. Hij wist niet dat ik meedeed aan de Sporza Wielermanager. Ik denk zelfs dat hij niet wist dat ik hem uit mijn selectie gelaten had. Voor de grote rondes reserveer ik nochtans steevast een plaatsje voor hem."

Geroutineerde Sporzawielermanagers kennen het wel: die eeuwige twijfel aan de vooravond van de Omloop van het Nieuwsblad. De grote 3? Van Avermaet of Naesen? Nog een sprinter of een kasseispecialist? Nu al een klimmer in mijn ploeg?  

Matti Verhaegen had er geen last van. De 27-jarige winnaar had een alternatieve tactiek: "Ik heb al wat ervaring met pronostieken en weet nu ondertussen al dat je eigenlijk niet te veel mag nadenken."

"Ik blijf bij mijn eerste keuzes, overpeins niet en ga voor renners die ik echt graag bezig zie. Ik moest op een gegeven moment kiezen tussen Woods en Gaudu. Ik heb toen Gaudu gekozen omdat hij me meer aansprak."

"Ik heb sowieso de Grote 3 in mijn selectie opgenomen. Overal waar ze aan de start kwamen, waren ze favoriet. Als je dit jaar wou winnen, waren ze een must."

"Naast het koningstrio heb ik ook vooral gekozen voor allrounders zoals de getalenteerde Pidcock en de Belgische link Stuyven en Van Avermaet. Die laatste moest ook wel natuurlijk ...", grapt de ploegbaas van VanAvermatti. 

"Ik had voor mezelf ook de rekening gemaakt dat ik het maximum aantal renners van Deceuninck-Quick Step in mijn selectie wou. Ze zijn steevast de ploeg van het voorjaar. Naast Alaphilippe koos ik nog voor Asgreen, Sénéchal en Ballerini."

Naast de grote namen, had Verhaegen ook enkele succesvolle witte merels in zijn til: "Jake Stewart en Ethan Hayter bijvoorbeeld, beiden razendsnel. Daarnaast was Robert Stannard me vorig jaar al opgevallen en over Livyns hoorde ik ook veelbelovende dingen."

"Mijn basisploeg was eigenlijk ontworpen in functie van het voorjaar tot aan de Ronde van Vlaanderen. Mijn focus lag ook vooral op de kasseiklassiekers. Sprinterskoersn zoals de Scheldeprijs en Brugge-De Panne interesseerden me minder."

Die tactiek loonde ook voor de kersverse winnaar: "Ik dook door een score van 389 (!) punten tijdens de Ronde de top 10 binnen. Voor de Ardennenklassiekers had ik nog geen enkele transfer gedaan."

"Ik heb er toen Michael Matthews ingegooid voor de Brabantse Pijl, Roglic en Gaudu voor de Amstel Gold Race en Schachmann voor de Waalse Pijl. Ik ging eigenlijk gaan voor Pogacar, maar door de coronaperikelen heb ik dat risico toch niet genomen."

"Met die transfers heb ik het verschil gemaakt. Week na week schoof ik plaatsjes op. De voorlaatste speeldag kwam ik dan op kop."

"Na Luik-Bastenaken-Luik was het wel echt bang afwachten. Tot ik plots een berichtje kreeg van een vriend die me vertelde dat ik gewonnen had. De opluchting was groot. Ook mijn neef Tosh Van der Sande was van de partij om me te feliciteren."