Mevrouw Cavendish over haar ‘fighter’ Mark: “Wielrennen is zijn leven”

“Echt waar, ik voelde dat er iets zat aan te komen. Ik was op weg met de auto en besloot om de laatste tien kilometer op mijn telefoon te volgen. Enkele honderden meters voor de finishen zeiden de commentators: ‘Cavendish is out.’, maar ik wist dat Mark er zou uitspringen door dat kleine gaatje. (lacht) Als hij na zoveel jaar nog eens wint, doet Mark het tenminste in stijl.”

“De aanwezigheid van Fabio Jakobsen maakte de zege nog specialer. Mark is steeds erg geïnspireerd geweest door zijn vechtlust om terug te keren. Hij keek er dan ook enorm naar uit om samen te racen in Turkije." 

"Het is onwaarschijnlijk hoeveel emotie er in dat groepje daar zit - het is echt speciaal. Ook bij andere teams heeft Mark ‘happy times’ gekend. Maar niets voelt zoals thuis als Deceuninck-Quick Step.”

“Naast Deceuninck-Quick Step had bijna iedereen het vertrouwen verloren in Mark. Er zijn tijden geweest waarin hij dacht: ‘Misschien hebben die mensen gelijk.’ Maar ik wist dat hét er nog was."

"Ik heb altijd geloofd dat hij het niet verdiende om de sport te verlaten zoals het er vorig jaar naar uitzag. Mark heeft zijn leven gegeven aan het wielrennen. Zijn passie is ongeëvenaard.”

“Vanaf het eerste trainingskamp met de ploeg kreeg Mark een nieuwe levenslijn. Weet je, Deceuninck-Quick Step is geen team van wielrenners, maar van racers. Ze kijken op training niet naar hun Garmins, maar sprinten om ter snelst naar de eerstvolgende lantaarnpaal. (lacht)"

"Dat zorgt voor een enorme stimulans bij Mark. Het is een team van winnaars, dat iedere wedstrijd voor de zege gaat. Mark wil niet achterblijven en Patrick (Lefevere, red.) en de andere boys trots maken.”

“Het was dan ook geen fijne situatie om in te zitten vorig seizoen. Voor velen was het een shock om te zien hoe moeilijk Mark het had. Hij sprak openlijk over de mentale problemen waarmee hij worstelde. Toch ben ik er altijd voor hem proberen te zijn. Rond hem zijn en met hem praten, zelfs wanneer hij dat eigenlijk niet wou.”

“Maar Mark is altijd een professional gebleven. Tijdens het tussenseizoen heeft hij geen dag, zelfs geen minuut, van zijn programma gemist. Hij reisde van het ene trainingskamp naar het andere en moest zo de kinderen vaak missen, miste mijn verjaardag… "

"Het is fijn dat al die opofferingen nu beloond worden. (lacht) Of ik hoop dat hij de bloemen meebrengt? (lacht) Die zullen voor ons dochtertje Delilah zijn. En ons zoontje Casper vroeg via FaceTime al of hij de medaille mocht dragen op zijn fiets. Ik kom dus op het einde van het lijstje.”