Bram Tankink in Winteruur: "Nam mezelf mijn gedachten over mijn zusje lang kwalijk"

In het boek "De man zonder ziekte" vertelt het hoofdpersonage Sam over hoe hij ooit dokter wou worden om zijn zwaar gehandicapte zus te helpen, maar die droom opgeeft en zich daar heel schuldig over voelt. 

"Toen ik die tekst las, raakte die me zo verschrikkelijk", vertelt Tankink. "Omdat ik zelf een gehandicapte zus heb en in het boek het hoofdpersonage ook nog eens vertelt over zijn vader die plots overlijdt. Ik betrok dat meteen helemaal op mezelf."

"Ik was een jaar of 13 toen ik opeens moest huilen omdat ik wilde dat mijn zusje - dat zwaar spastisch is - er niet meer was. Dat nam ik mezelf meteen zo enorm kwalijk omdat ik heel veel liefde voor haar voelde. Daar heb ik heel lang met niemand over gesproken."

"Dit boek was een soort erkenning of herkenning. Ik besefte dat het eigenlijk misschien ook wel uit een soort van liefde voor haar was. Als kind wou ik dokter worden om mijn zusje te genezen, maar op een bepaald moment moest ik dat idee laten varen omdat ik inzag dat ze niet te genezen was. Toen ben ik een andere kant opgegaan."

"Toen ik dit boek las, was dat een opluchting en heeft het iets in gang gezet. Op het einde van mijn carrière heb ik een soort burn-out gehad en ben ik gaan praten met een therapeut. Die heeft me gezegd: "Hoezo mag je dat niet denken?"." 

Tankink schreef uiteindelijk het boek "Tank", waarin ook zijn relatie met zijn zus aan bod komt. "Het delen van die relatie heeft mij enorm geholpen en toen mijn zusje die passage hoorde, heeft ze mij gezegd: "Wat mooi." Er is lucht opgeklaard tussen ons daardoor."