Michel Wuyts na het moddergevecht: "Doe maar wat afwisseling: voor mij mag het"

Ik vrees dat de discussie van gisteren gewoon een beetje opgeklopt is. Ik heb al ergere zaken gezien, zoals het BK in Hamme-Zogge van 2007, waar voor de helft gelopen moest worden.

Er zijn crossen geweest die over het randje waren, maar dat was volgens mij gisteren niet het geval.

Hoe ik het standpunt van Mathieu van der Poel dan verklaar? Hij kickt als geen ander op techniek, optrekvermogen en snelheid. Dat zijn zijn grootste troeven en die kon hij gisteren niet kwijt.

Je kreeg een monotoon uur waarbij je je vermogen moest bovenhalen. Hij vindt dat geen uitdaging. Bij het interview voor de start gaf hij al min of meer aan dat hij verloren was, dat het niet zijn speeltuin was.

En hij zag misschien ook een spookbeeld opduiken, want op het WK van 2018 in Valkenburg kreeg hij in gelijkaardige omstandigheden ook al een pakje slaag van Wout van Aert. 

Die wetten uit het verleden flitsen dan weer op. Het is niet prettig om aan een karwei te beginnen waarvan je al weet dat het niet goed zal aflopen.

De start van Van der Poel was wel zeer scherp, maar het kopje ging nadien nog wat schever hangen. Dan weet je ook hoe laat het is. 

Vergeet bovendien niet dat hij de voorbije 8 dagen bijna voortdurend wedstrijden gereden heeft. Namen, Essen, Herentals, Heusden-Zolder, Dendermonde: dat speelt ook een rol.

Maar het wintert, het regende overvloedig en gisteren begon het ook nog eens te tempeesten: dan weet je dat je zo'n cross zal krijgen. Die heb je per seizoen 2 à 3 keer en voor mij mag het wel. Doe maar wat afwisseling.

Je moet ook clementie tonen voor organisator Jurgen Mettepenningen. Die moest plots van Wachtebeke naar Dendermonde verhuizen en bij droger weer had deze cross een ander beeld gekregen. 

Men heeft lang gewacht met de beslissing om te crossen of niet, maar men heeft het parcours zo watervrij mogelijk proberen te krijgen. Zo was er zelfs geen aankomstboog.

Je moet ook kijken naar de historische context. Vroeger was een cross zoals in Dendermonde in overvloed aanwezig tijdens een seizoen. In de jaren '60 tot '80 werd er veel minder aandacht besteed aan de opbouw van een omloop.

Je had een weide, men sloeg daar palen in en alles werd afgebakend met een koord. Kijk naar al die Belgische titels van Roland Liboton: soms vraag je je af hoe daar gecrost kon worden. Officials moesten vaak het rugnummer van de winnaar schoonvegen om te weten wie gewonnen had.

Onder impuls van Eric De Vlaeminck schakelde men daarna over naar snellere omlopen, die voor wendbare types waren, met onnatuurlijke obstakels zoals balken. Dat is de cross ten goede gekomen. In de tijd van Sven Nys en Bart Wellens is de cross gegroeid en daar teert men nog altijd op.

Maar gisteren hebben de kijkers, gestuurd door boodschappen als zou het apocalyptisch worden, genoten van mensen die aan het afzien waren. Als het niet bepalend is voor de teneur van het seizoen, dan mag het wel.

Commentator Paul Herygers en ik zaten ons niet te verkneukelen, maar op weg naar Dendermonde vroegen we ons toch ook af: hoe zullen de renners omgaan met deze omstandigheden? Dat is een normale reflex. Maar zeg nu zelf: apocalyptisch is toch nog iets anders.

Wout van Aert fietste de rest gisteren op minuten, maar ik zou niet te veel focussen op die verschillen. Het verleden heeft al bewezen dat Mathieu van der Poel na een pak slaag heel snel riposteert en meteen weer wint.

Maar uiteraard zal die demonstratie deugd gedaan hebben bij Van Aert. De cijfers van de voorbije seizoenen spreken voor zich: Mathieu zat heel snel in de dubbele cijfers, Wout zit al enkele jaren achter Van der Poel aan en niet andersom.

Maar wat je op de weg voelde aankomen - dat Van Aert Van der Poel stilaan voorbij is - zie je nu ook meer en meer in het veld. Ze komen dichter bij elkaar, de kloof is stilaan dicht.

Hoe sneller de race en hoe meer bochten je hebt, hoe meer het overhelt naar Van der Poel. Hoe zwaarder de bodem en hoe meer het vermogen aangesproken wordt, hoe meer het naar Van Aert neigt.

Wees er maar zeker van dat de week voor het WK (31 januari in Oostende) weer zo'n week van bang afwachten wordt en kijken naar de weersvoorspellingen. Vraag maar aan Sven Nys wat dat betekent. Dan word je wakker en denk je: verdorie, ik maak geen kans.

Op het WK van 2001 in Tabor had je zaterdag temperaturen onder het vriespunt, maar in de nacht van zaterdag op zondag begon het te dooien. Nys werd wakker door het getik van het smeltwater in de dakgoot en wist toen al dat hij kansloos zou zijn tegen Erwin Vervecken, Mario De Clercq en Petr Dlask.