Dubbelslag voor Hanne Verbruggen: PR én olympisch ticket voor marathon

Hanne Verbruggen koesterde wel mooie herinneringen aan de marathon van Valencia, waar ze vorig jaar haar persoonlijk record neerzette: 2u35'00. Dat was wel een flink stuk boven de internationale limiet voor de Olympische Spelen (2u29'30").

Maar Verbruggen steeg opnieuw boven zichzelf uit in de straten van Valencia en bleef met 2u29'14" zestien seconden onder de limiet voor Tokio. Met die chrono verpulverde ze ook haar toptijd van vorig jaar.

"Hier had ik op gehoopt, maar ik had niet gedacht dat ik dit er vandaag al zou kunnen uitschudden. Ik ben echt superblij. Ik denk dat ik momenteel het gelukkigste meisje ter wereld ben", reageert Verbruggen na haar knappe prestatie.

"Ik heb veel zaken aan de kant moeten schuiven en heb keihard getraind. Dit is een moment om in te kaderen. Tokio? Ik heb er nog niet echt over nagedacht. Ik ga nu even genieten en mijn olympische limiet vieren met frietjes."

 Bij de mannen had Soufiane Bouchikhi minder succes. Bouchikhi startte iets te voortvarend en dat brak hem zuur op in het tweede deel van de wedstrijd, waarin hij steeds meer terrein moest prijsgeven. Toch zat hij na 38 km nog op schema voor de Spelen, maar in het slot ging het licht uit. Bouchikhi gaf uiteindelijk nog op.

"Ik heb geen idee wat er gebeurd is", zegt Bouchikhi. "Mijn hoofd wilde de race absoluut uitlopen, maar mijn lichaam weigerde dienst. Plots zat ik in de ambulance op weg naar het ziekenhuis, waar ik verzorging nodig had. Mijn lichaam begaf het totaal."

De ontgoocheling is groot, maar de 30-jarige Antwerpenaar kan ook relativeren. "Dit is triest, maar er zijn ergere dingen in het leven. Ik wil iedereen bedanken voor de steun", besluit Bouchikhi.

Nadat hij de tijd had genomen om zijn race te analyseren, gaf Soufiane Bouchikhi een uitgebreide versie van zijn marathon. "Ik had er veel meer van verwacht, maar er zijn zaken gebeurd die je niet kunt controleren."

"Bij de eerste drankposten - na 5, 10 en 15 kilometer - stond mijn fles niet op zijn plaats. Er zaten ook gelletjes bij, die belangrijk zijn voor je reserves voor het slot."

"Ik liep supercomfortabel, maar mijn tank liep leeg in deze bizarre wedstrijd. Ik voelde minder en minder energie. Dan loop je trager en worden je benen zwaarder", argumenteerde Bouchikhi, die ook ontgoocheld was in de te snelle hazen.

"Na 40 kilometer viel ik plots op de grond. Ik herinner me niets meer van dat moment."

"Maar ik blijf positief", zegt de langeafstandsloper. "Ik heb superveel geleerd. Het is geen kwestie of ik een goeie marathon zal lopen, wel wanneer ik dat zal doen. Ik kan meestrijden met de beste Belgen. Daar ben ik absoluut zeker van."