Viki De Cremer in de voetsporen van topref Stéphanie Frappart? "Dat is de droom"

Viki De Cremer rolde in de arbitrage door haar broer Wesli, die zelf scheidsrechter is in onze eerste klasse. "Ik was zoals de meeste vrouwelijke refs begonnen als voetbalster, maar toen ik een blessure kreeg, zocht ik naar iets om toch in het voetbal te blijven. Mijn broer heeft mijn ogen doen openen voor de arbitrage."

"Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Sterker nog, mocht ik eerder geweten hebben wat het écht inhoudt, was ik er vroeger mee begonnen."

De Cremer combineert de arbitrage met een job, maar voor haar is het meer dan een hobby. "Ik ben er elke dag mee bezig. 1,5 uur à 2 uur per dag met het fysieke, maar ook met het mentale. Een wedstrijd analyseren duurt algauw 3 uur."

"Het fysieke kan eigenlijk iedereen leren, maar het mentale aspect is het moeilijkste. Je moet er 90 minuten lang staan, mag geen enkele aanval missen. Op het einde moet je ook nog elke keer de juiste beslissingen nemen. Daarbovenop moet je ook nog eens alle spelers en de mensen aan de zijlijn in de hand houden en zorgen dat je respect afdwingt. Je moet sterk in je schoenen staan, maar je leert het door meer te doen."

Viki De Cremer is 1 van amper een 90-tal vrouwelijke refs in België. "We zitten met een paar vrouwen in een groepje op WhatsApp en daar stellen we elkaar quizvragen over bepaalde fases. Hoe zou jij dit aangepakt hebben? Wat heb ik hier verkeerd gedaan? Zo proberen we beter te worden."

"We worden in ieder geval even goed begeleid als de mannelijke toprefs. We hebben dezelfde trainingsschema's, kunnen altijd met vragen bij de bond terecht. We worden dus zeker niet aan ons lot overgelaten."

Volgens De Cremer zouden er meer meisjes of vrouwen die gevoetbald hebben de stap naar de arbitrage moeten zetten. "Het is een ideale optie voor wie toch in het voetbal wil blijven."

Zelf maakte ze op haar 21e de overstap. "Ik ben nu aan mijn 6e seizoen bezig. Sinds vorig seizoen fluit ik ook internationaal. Eerst zijn dat wedstrijden van de -17-jarigen en -19-jarigen, maar onlangs mocht ik toch ook een eerste A-interland leiden."

"Ik zit nu in de laagste categorie, namelijk groep 3, maar ik hoop volgend jaar te stijgen naar groep 2. Wie weet kan ik het dan op een dag schoppen tot waar Stéphanie Frappart nu staat."

"Dat is de grote droom natuurlijk. Dat en op een groot toernooi kunnen fluiten. Maar het is nog een lange weg. Hopelijk lukt het mij ooit. Ik werk er in ieder geval dag in dag uit voor."