"Experimenteel België stelde teleur, maar dat zegt niets over de toekomst"

Wat mij betreft bieden die oefenmatchen tegen Ivoorkust en Zwitserland géén blik op de toekomst van de Rode Duivels. Het is logisch dat Roberto Martinez zijn titularissen spaart voor de matchen met inzet in de Nations League, maar als je er te veel nieuwe spelers ineens ingooit, wordt het wel erg moeilijk.

Idealiter kunnen 2 à 3 potentieel nieuwe Rode Duivels meedoen in een gerodeerd elftal. Dat is helemaal iets anders dan wanneer je moet voetballen met een elftal dat elkaar niet kent, zonder automatismen. Dat is ondankbaar.

Anderzijds, Zwitserland speelde ook met een experimenteel elftal, met maar 4 basisspelers die er ook tegen Duitsland bij waren. Zij speelden dus ook niet met de eerste keuze en zouden dus hetzelfde probleem gehad moeten hebben. Maar zij konden blijkbaar wél voetballen.

Ondanks al die geldige excuses was het toch een zeer teleurstellende prestatie van de Rode Duivels. Het is lang geleden dat België zó gedomineerd werd, een hele helft lang. In de eerste helft kregen de Duivels geen enkele bal tussen de palen. Dat was geleden van de eerste match onder Martinez tegen Spanje, las ik in La Dernière Heure.

Collectief was het moeilijk om veel beter te spelen, maar de individuele prestaties kunnen en moeten natuurlijk beter. Toch mag je uit dit soort matchen geen grote conclusies trekken voor de toekomst.

Neem nu iemand als Bornauw. Je kunt op basis van zijn korte invalbeurt tegen Ivoorkust en zijn naar mijn mening slechte wedstrijd van gisteren - dat kan gebeuren, dat is het einde van de wereld niet - niet concluderen dat hij niet goed genoeg is voor de nationale ploeg.

Bornauw staat in de basis bij een ploeg in de Bundesliga, die moet de kans krijgen om zich te ontwikkelen. Lukebakio idem, hoewel je op basis van zijn match van gisteren niet zou zeggen dat dat onze aanvaller van de toekomst wordt.

De vrees dat we na de Gouden Generatie zullen teruggeworpen naar het niveau van weleer is ongegrond. Ik ben ervan overtuigd dat we de komende 10 jaar niet zullen afglijden naar de nummer 75 van de wereld en naar een elftal dat verliest in Armenië.

Daar geloof ik niet in. Daarvoor is er te goed gewerkt met de jeugd in onze clubs en is er te veel potentieel. Maar dat we de komende 20 jaar nooit meer een elftal zullen hebben als de voorbije 5 jaar is ook duidelijk.

We hebben 5 spelers van wereldklasse (gehad): Courtois, Kompany, Eden Hazard, De Bruyne en Lukaku. Daarachter heb je topspelers als Mertens, Witsel, Vertonghen, Vermaelen,... De kans dat een klein land als België dat nog eens samenbrengt in 1 generatie is onbestaande.

Voor de nieuwe jongens die gisteren hebben aangetreden, is het ook moeilijk om zich meteen in de EK-selectie te spelen. Als iedereen fit is van de spelers die er al een paar jaar bij zijn, zie ik maar een tweetal nieuwe namen: Doku, Vanheusden als hij niet geblesseerd was geraakt en Verschaeren als randgeval.

Tegen Zwitserland zagen we ook de bevestiging dat Michy Batshuayi een uniek fenomeen is. Je ziet hem niet, hij werkt niet, verliest vaak de bal,... maar hij doet wel wat van een spits in de eerste plaats verwacht wordt: scoren.

Ondanks zijn gebreken is hij een spits om te koesteren, iemand die iedereen ons zal benijden, omdat hij een match kan beslissen. Het is ongelooflijk dat je die match tegen Zwitserland nog kan winnen, maar dat is dankzij Batshuayi. Iemand anders heeft niet eens op doel geschoten.

Maar dat vertrouwen dat hij bij de nationale ploeg heeft, heeft hij bij zijn club niet. Daar moet je het ook elke week tonen op training, moet je je inschrijven in een project op de langere termijn en moet je week na week presteren. Dat kan Batshuayi blijkbaar niet opbrengen en dat zal ook niet meer lukken. Maar voor de nationale ploeg is hij een onwaarschijnlijk fenomeen.

Hij is ook zonder discussie de nummer 2 bij de spitsen. De rest staat niet eens op de foto. Zoals Lukaku er ver bovenuit steekt, zo ver steekt Batshuayi er ook bovenuit tegenover zijn concurrenten voor de rol van doublure van Lukaku.