Michel Wuyts: "Een oertraditionele Tour en het Belgische geluk is zeer fragiel"

Mijn eerste reflex? Deze Tour is oertraditioneel. We draaien de klok 15 jaar terug. In de periode van Tom Boonen had je ook zulke concepten met een lange en vlakke aanloop in de eerste week.

Dat krijg je nu eenmaal als je in het uiterste westen van Bretagne vertrekt. Dan kost je dat vele kilometers om de bergketens te bereiken. 

Die lange etappes worden doorbroken door een tijdrit op de 5e dag, dan volgen de Alpen en die zijn minder zwaar dan de Pyreneeën, waar dus het zwaartepunt ligt.

Ik heb nog zulke edities meegemaakt en daar had je in de openingsetappes een verlammende saaiheid en traagheid.

We gaan ook 3 keer boven de 200 kilometer en daar huiver ik van. Er is zelfs een rit van 248 kilometer: waar haal je dat in 2021 nog uit?

In vergelijking met de vorige jaren vind ik dat deze Tour een stap of zelfs twee stappen achteruit zet.

De afgelopen jaren waren revolutionaire edities met spektakeletappes, nu zul je veelal een voorspelbaar patroon krijgen met een lange vlucht die gegrepen wordt en gevolgd wordt door een sprint.

De organisatie prikkelt wel met de aankondiging van veel waaieretappes en die kans bestaat zeker.

Je flirt in die eerste dagen met de Bretoense kust en vergeet ook de streek rond Nîmes en Carcassonne niet.

Ook die ritten worden levensgevaarlijk, maar de wind moet er natuurlijk nog altijd staan. Als het één keer gebeurt in een Tour, dan ben je er meestal ook.

Ik beschouw deze Tour dus als klassiek en oertraditioneel, maar die zienswijze verandert wel als je chauvinistisch wordt en alles koppelt aan de Belgische ploegen.

Ik zie veel mogelijkheden voor Wout van Aert in de beginfase. Ook voor Remco Evenepoel is deze Tour zeer interessant. Want: hoera, er zijn weer twee tijdritten, goed voor 58 kilometer.

Ik sta versteld dat ASO dat nog gedurfd heeft. Fantastisch. Al zou ik met een langere tijdrit van 45 kilometer nog gelukkiger geweest zijn. Het zijn ook twee vlakke tijdritten. Eentje met een heuvelachtig karakter kon ook geen kwaad.

Maar de vele sprinterskansen zijn ook goed nieuws voor Lotto-Soudal en Deceuninck-Quick Step met Caleb Ewan en Sam Bennett. En zet daar ook maar Jasper Philipsen bij zijn nieuwe ploeg Alpecin-Fenix bij.

Het potentiële Belgische geluk is echter zeer fragiel. Een volledige Tour de France (26/6-18/7) is namelijk niet compatibel met de wegrit op de Olympische Spelen (24/7). 

Ik lees de tweespalt nu al in de gedachten van Wout van Aert. Er dringt zich een keuze op en die is niet gemakkelijk. Er kan bovendien in Tokio maar één renner winnen. Moet je de Tour dan opofferen?

Of Dylan Groenewegen de keuze van Wout van Aert en Jumbo-Visma kan beïnvloeden? Er zijn inderdaad veel sprinterskansen, maar we praten in hypotheses.

Ik las een tijdje terug nog dat de signalen niet echt hoopgevend waren, dat Groenewegen blijkbaar geen zin had om te fietsen. Zijn terugkeer zal mee bepaald worden door het revalidatieproces van Fabio Jakobsen.

Als Wout van Aert van start gaat, dan heeft hij een uitgelezen kans om een gooi te doen naar etappewinst, geel en zelfs groen.

Met die tijdrit er nog bij is de eerste week één grote lekkernij voor hem. Maar er is dus Tokio en daarom zou ik niet in de schoenen van de planners willen staan.

Het zal kopbrekers vergen. Het wordt volgende zomer geen verhaal van én de Tour én de Spelen. En als het over commerciële belangen gaat, dan zullen de meeste ploegen wel voor de Tour kiezen.

Patrick Lefevere is er zeer categoriek in en dat vind ik goed. Hij zegt: als de Spelen doorgaan, dan rijdt Remco Evenepoel de Giro. Hij schept dus duidelijkheid en blijft de rest een stap vooruit.

Mocht Tokio niet in 2021 vallen, dan zou Evenepoel zijn keuze al gemaakt hebben. Let wel: enkele ritten - zoals die over de Mont Ventoux en in Andorra - eindigen na een afdaling. Als hij de Tour rijdt, moet hij zich daar dus ook op toespitsen.