Spion in het peloton: "Kleine teams waren de dupe van coronaseizoen"

Het seizoen is bijna afgelopen voor iedereen en je hebt 2 soorten renners: zij die blij zijn dat het voorbij is, bijvoorbeeld omdat ze toch iets gewonnen hebben, en zij die met een minder gevoel stoppen en graag nog hadden voortgekoerst.

Het voelt toch anders aan, als je een seizoen afsluit met de klassiekers of met een grote ronde. Normaal gezien bol je die laatste maand wat uit, met koersen à la de GP Impanis. Maar nu is het een abrupt einde.

Het is wel superjammer dat we niet helemaal los kunnen gaan in het tussenseizoen. Ik ben zelf iemand die mij graag eens laat gaan, maar dat gaat nu niet.

We beseffen natuurlijk allemaal dat er ergere dingen dan dat zijn. Je hoeft maar een krant open te slaan of naar het nieuws te luisteren om alle onheilspellende berichten mee te krijgen. Dan is eens niet op café kunnen gaan het minste.

2020 was een vreemd jaar. Je had om te beginnen de voorjaarsklassiekers die plots in het najaar gereden werden. Veel verschil maakte dat wel niet. Alleen dat er geen publiek stond, maar dat merk je enkel bij de start en aan de finish. Tussendoor ben je te veel gefocust op de koers.

Er is wel weer ontzettend snel gereden dit seizoen. Die trend had zich al een tijdje ingezet. Volgens mij komt dat omdat meer renners anticiperen om de echte toppers voor te zijn. En dan heb je ook nog eens een gigantisch gevecht voor de vlucht van de dag. Het is een ganse dag koers.

Een andere trend waar we niet naast kunnen kijken, is de generatiewissel. Ik zag dat wel aankomen, maar dit jaar was het echt opvallend. Zelfs met renners waarvan je het niet verwachtte, zoals een Almeida.

Voor jonge gasten is het nu veel makkelijker om over te stappen naar de profs dan vroeger, omdat er bij de beloften al professioneler gewerkt wordt. In mijn tijd was het bij wijze van spreken nog mijn vader die zei wat ik moest doen, nu zit er een hele ploeg achter met trainings- en voedingsschema's. De jongens die overkomen doen meteen mee om de prijzen.

Het gevolg zal wel zijn dat er kortere carrières zullen zijn. Bij sommigen zal het op hun 30e al op zijn, kijk maar naar een Sagan bijvoorbeeld. Al komen die oudere renners bij zware koersen wel nog bovendrijven. Zo'n Kristoff wordt al 5 jaar afgeschreven, maar hij wint bijna elk jaar nog een klassieker.

De middengeneratie bij de Belgen, zoals een Naesen of Stuyven, hoeft volgens mij ook nog niet te wanhopen. Zij hebben al hun deel van de pech gehad, maar als het wél eens een beetje meezit en ze worden bijvoorbeeld wat vergeten dan kunnen ze toch nog een grote klassieker winnen.

We zagen de voorbije weken vaak dezelfde ploegen winnen: Jumbo-Visma, Deceuninck-Quick Step, Sunweb,... Nu lijkt het alsof de kleinere ploegen een slecht seizoen achter de rug hebben, maar de hertekende kalender heeft voor een vertekend beeld gezorgd.

Er schoten nog weinige kleine koersen over. Normaal gezien zijn dat de koersen waar die teams zich op focussen en naartoe werken. Maar nu waren er alleen maar superzware en supergrote koersen, waar alle topploegen ook nog eens met hun beste ploeg konden aantreden, wat in een normaal jaar niet lukt.

Nu lijkt het of sommige ploegen een slecht seizoen hadden, maar ze hebben de kans niet gekregen om zich te bewijzen. Die ploegen doen wel mee, maar om te winnen botsen ze toch telkens op die superieure renners.

Er waren heel wat nummertjes dit jaar: Evenepoel in de Ronde van Polen, de tijdrit van Pogacar in de Tour,... Maar ik vond het strafste toch Alaphilippe en Van Aert op de Poggio. Ik ben daar ook al een paar keer opgeknald, maar zij kunnen dan nog eens een sprint trekken als ze al in het rood zitten.

Die sprint was dan ook nog eens heel spannend. Iedereen verwachtte dat Van Aert met een straat voorsprong zou winnen, maar het was nog nipt.

Pogacar in de Tour was van een andere orde. Dat was onverwacht. Terwijl Milaan-Sanremo opbouwt naar die climax op de Poggio. Dat zie ik dan liever dan een tijdrit.