Renaat Schotte over Peter Sagan: "Why so serious? Dat is de nagel op de kop"

Ik ben ervan overtuigd dat het nog goedkomt met Peter Sagan. Dat hij in deze Giro nog niet gewonnen heeft (2 keer 2e en 1 keer 8e), ligt aan details.

Hij verloor dinsdag een millimetersprint tegen Arnaud Démare: dat is kop of munt. De Fransman had daardoor gisteren zeer veel vertrouwen en denkt dan dat hij eigenlijk niet kan verliezen. Wat hij ook niet deed.

Sagan heeft dat vertrouwen ergens ook wel, want hij gaat zeer laconiek om met die frustraties. "Ik heb al zoveel gewonnen", zei hij gisteren nog voor de start.

En donderdag heeft zijn ploeg het een beetje verknald door hem te vroeg in stelling te brengen. Hij geraakte uiteindelijk ingesloten.

Het gaat dus over details, over die halve procentjes die hij mist en na verloop van tijd lijkt dat een vloek te worden.

Maar Sagan zit in die fase van zijn carrière die ook Tom Boonen op het einde van zijn loopbaan heeft meegemaakt.

Iedereen bekijkt die renner in kwestie dan als de referentie en stemt er zijn koers op af. Winnen wordt dan moeilijker.

Hoe groter de kampioen, hoe moeilijker het wordt om te blijven winnen. Iedereen bekijkt Sagan als eerste tegenstander.

De benen van Peter Sagan zijn goed, dat kun je niet ontkennen. Hij doet op zijn fiets nog altijd dingen waar anderen alleen maar van kunnen dromen. Maar hij heeft de perceptie een beetje tegen.

Dat het vuur bij hem aan het doven zou zijn? Hij geeft misschien die indruk. Zoals gisteren, waar hij zich liet insluiten. Dat is atypisch voor Sagan.

De declassering in de Tour na dat duel met Wout van Aert heeft daar volgens mij niets mee te maken. Ik denk eerder: een vader neemt geen onverantwoorde risico's meer.

Dat valt bij renners vanaf een bepaalde leeftijd altijd op. Ze denken na. Het is ergens normaal dat hij niet meer alle risico's neemt voor een etappe in de Giro, zeker met zijn erelijst.

Al kan hij natuurlijk wel een gat op zijn palmares opvullen, want elke renner wil etappes winnen in de 3 grote rondes.

Dat kan bij zijn debuut in deze Giro ook nog altijd gebeuren, bijvoorbeeld in een etappe waar je het minder of niet verwacht. Op een goeie dag kunnen de puzzelstukjes in elkaar vallen.

Ik zie hier alleszins een superontspannen Peter Sagan, op een gezonde manier. Het is niet gespeeld. Hij glijdt eigenlijk comfortabel door deze Ronde van Italië. Ik heb zelfs het gevoel dat hij zich amuseert.

Ja, hij wacht nu al heel lang op een zege, maar daar zit ook de coronapauze tussen. Hij wordt er altijd op afgerekend, maar in elke carrière kom je wel zo'n periode van droogte tegen.

Het heeft bij hem eigenlijk nog lang geduurd voor hij zo'n periode zonder zege heeft gehad. 

De Grote Sagan is zeker nog niet weg. Het wordt makkelijk gezegd dat hij het laat lopen, maar we kunnen ons echt niet voorstellen wat het betekent om een ster te zijn. Dat is hij in de wielersport, misschien wel de enige mondiale ster.

Daar komt zoveel bij kijken. Hij is veel meer dan een renner. Misschien eist dat ook een tol, wat ergens menselijk zou zijn. Het slachtoffer van zijn eigen status, dat kan de essentie zijn.

Maar Sagan blijft Sagan. Hij is niet echt bezig met wat de buitenwereld denkt. Winnen was triviaal geworden, verliezen is dat nu zeker ook.

Dat hangt samen met zijn persoonlijkheid. Die slogan "Why so serious?" is de nagel op de kop. Dat meent hij echt. Waarom moet alles negatief geanalyseerd worden? Dat glijdt van hem af.