Mooiste verhalen uit de Ivoriaanse wonderjaren van het Belgische voetbal

Yaya Touré is de beste voetballer die Ivoorkust tot nu voortbracht. Sommige zullen de zaak van Didier Drogba verdedigen, maar voor de Afrikanen is het duidelijk. Touré won vier keer de trofee van Afrikaanse Voetballer van het Jaar, een record dat hij tot op vandaag deelt met Samuel Eto’o.

In 2016 vroeg Manchester City TV aan Touré om zijn “ultieme voetballer” samen te stellen met kwaliteiten van spelers waarmee hij ooit speelde. De presentatrice probeert haar gezicht in de plooi te houden als Touré begint over de speler met het beste uithoudingsvermogen.

“Davy Theunis”, zegt Yaya Touré met een glimlachje (zie video). “Hij is niet zo bekend, een speler waarmee ik speelde in België. Ik heb nooit iemand gezien die meer kon lopen dan hij. Op een dag kon hij vier wedstrijden spelen, die kerel was ongelooflijk.”

“Ik ken dat filmpje”, vertelt Davy Theunis lachend aan de telefoon. “En het klopt, een goede uithouding was een kwaliteit van mij. Mijn conditie is nog altijd goed. Ik moest het als voetballer vooral van mijn werkkracht hebben.”

“Ik stond centraal op het middenveld naast Yaya Touré. Hij had een ongelooflijk vermogen om te infiltreren. Ik was meer de controleur. Toen hij arriveerde was hij 18 jaar en ik 21 of 22. Al op de eerste training zag je dat hij een grote voetballer zou worden.”

“Ik heb bij de nationale jeugdploegen ook tegen Michael Owen of Djibrill Cissé gespeeld, maar Touré was de beste. Op jonge leeftijd had hij al zo’n kracht, je kon daar geen bal van afpakken, ook door zijn grote lijf. Hij was technisch ook goed, maar vooral zijn snelheid van uitvoering viel me op.”

Contact hebben Theunis en Touré na het vertrek van de Ivoriaan bij Beveren niet meer gehad, maar Theunis volgde de prachtige carrière van Touré wel nog.

“Het klikte tussen ons. Op en naast het veld. Hij was echt een sympathieke jongen, maar durfde zijn mond ook wel opendoen. Niet om onrust te stoken, wel als het hem niet aanstond.”

Niet alleen bij SK Beveren schitterden begin jaren 2000 Ivorianen. Ook de fans van Anderlecht hadden in die periode een Ivoriaanse lieveling: Aruna Dindane.

Aanvankelijk bleef hij nog in de schaduw van het spitsenduo Jan Koller - Tomasz Radzinski. Maar jaar naar jaar kwam hij meer in de schijnwerpers. Voor zijn prestaties in 2003 kreeg de dribbelkont de Gouden Schoen.

Zo werd een Ivoriaan de allereerste Afrikaan die de onderscheiding in ontvangst mocht nemen.  En dat met een recordvoorsprong van 378 punten. Voor Walter Baseggio en Mbo Mpenza.

De glorie had voor Anderlecht wel een keerzijde, want op de persconferentie sprak Aruna voor het eerst uit dat hij zich klaar voelde voor een stap hogerop. Het werd het begin van een transfersoap, waar uiteindelijk Aruna en Anderlecht niet beter van werden.

In het Koning Boudewijnstadion staan de Rode Duivels vanavond tegenover 11 Ivorianen. Het is een scenario dat Club Brugge bijna meemaakte in 2004. Toen stond Club in hetzelfde stadion tegenover 10 Ivorianen in de finale van de Beker van België.

Het verhaal van “de Ivorianen” bij SK Beveren was zeker niet voor alle spelers een sprookje, maar de bekerfinale 2004 en het hele project van Beveren was ontegensprekelijk een markante periode, die de aandacht trok van de wereldpers.

Beveren kwam in de bekerfinale met 10 Ivorianen en de van Arsenal gehuurde Let Igors Stepanovs uit de kleedkamers. De trainer was wel een Belg, Herman Helleputte.

“Mijn Ivoriaanse spelers waren eigenlijk nooit zenuwachtig voor een match", vertelt Helleputte. “Ze speelden elke wedstrijd voor hun plezier. Bovendien speelden ze niet voor premies, ze hadden een vast loon.”

“Het enige wat meespeelde, was de eer. Die beker winnen, vonden ze belangrijker dan de competitie. De week voordien herinner ik me dat ze allemaal mooi tussen de lijntjes liepen. Dat was niet altijd zo. Al moet ik er meteen bijzeggen dat het meestal makkelijk werken was met hen."

“Het is een fabeltje dat ze tactisch minder gedisciplineerd waren. We kregen goals tegen omdat we altijd aanvallend speelden. Dat was ook de reden dat we na een tijd mensen overtuigden, die eerst het project maar niets vonden.”

“Het enige moeilijke was soms de cultuur. Zo zei ik ze altijd dat ze me moesten aankijken als ik tegen hen sprak. Tot mijn assistent Edy De Bolle me vertelde dat dat net heel onbeleefd was in hun cultuur.”