Vangramberen verkent wegrit: "Naar lucht happen op plaatselijke La Redoute"

"Hoe hebben ze zo snel zo een mooi parcours kunnen maken?", opent Maarten Vangramberen. "Qua organisatie kan je veel zeggen, soms staan de hekken verkeerd, maar ze zijn er echt in geslaagd om er een prachtig rondje van te maken. En voor een niet-klimmer zoals ik vooral een pijnlijk rondje."

Het WK wielrennen kent dit jaar geen traditionele lange aanloop van pakweg 100 kilometer. Er wordt meteen begonnen aan de lokale rondjes. De mannen rijden 9 rondjes van 28 kilometer, de vrouwen doen er 5. 

"Buiten de aankomstzone in Imola is het hier geen meter vlak", stelt Maarten Vangramberen meteen vast. "Het parcours gaat de hele tijd op en af, met elke ronde 2 stevige hellingen op het menu."

"Ik denk dat er renners zullen zijn - zeker als ze in de vroege vlucht mee willen -  die voor de start zullen opwarmen. Dat zie je in een bergrit in de Tour ook. Even op die rollen om opgewarmd te zijn. Als je hier meteen voluit begint, dan zal dat heel raar zijn."

De eerste helling van elk rondje is de Mazzolano: 2,9 kilometer tegen gemiddeld 5,9%.  

"Het is hier bloedmooi", geeft Vangramberen zijn ogen de kost. "Maar voor schoonheid zullen de renners geen tijd hebben. De eerste klim is misschien niet supersteil, maar in ronde 8 en 9 zullen de mannen hier van de jongens gescheiden worden. Dan wordt het echt zwaar."

"Wout van Aert? Die moet vooraan zitten en volgen, volgen en nog eens volgen. Als er in de laatste of voorlaatste ronde wordt doorgetrokken, is het kwestie van hier zeker mee te zijn. Eens boven de 200 km kan je hier het verschil maken."

Het Sporza-duo stelt ook vast dat de Italianen hun uiterste best deden om het wegdek in prima staat te kijgen: "Op de meeste plekken ligt er nieuw asfalt. Daardoor ligt het er heel snel bij."

"Maar het heeft al geregend. Toestanden zoals in Nice, waarbij het 6 weken niet geregend had, lijken me uitgesloten. Al blijft het uitkijken."

"De Italiaanse ploeg reed ons voorbij op de tweede klim en waren ook naar lucht aan het happen.", vertelt Maarten Vangramberen al puffend op de top van de Gallisterna. De tweede helling van het rondje is 2,6 kilometer lang en heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 6,4%.

"Vergelijk de tweede helling met La Redoute, maar dan iets langer. De klim is wel heel onregelmatig, met afwisselend steile en vlakkere stukken. Dat betekent dat die tweede helling nog veel zwaarder is dan de eerste."

"Hier kan het verschil gemaakt worden. Echt iets voor klimmers en springveren uit het zuiden, zoals Julian Alaphilippe. Als er iets moet gebeuren in de laatste ronde, dan kun je daar enorm veel terrein winnen."

"Vluchters zijn er dan weer in het voordeel, omdat er nadien heel veel bochtige wegen volgen tot de aankomst in Imola. Je bent meteen uit het zicht van de achtervolgers. Aan het autocircuit volgt nog een stukje vlak van 3 kilometer."