"In Antwerpen zijn geen olympische ringen meer te zien, dat kan beter"

Het Olympisch Stadion in het zuiden van de stad was in 1920 het epicentrum van de Olympische Spelen.  Naast de ceremonies vormde het stadion ook het decor voor atletiekwedstrijden, voetbalmatchen, touwtrekken, turnen, gewichtheffen, de moderne vijfkamp, paardrijden, voltige (turnen op levende paarden), rugby en hockey.

100 jaar later staat het Olympisch Stadion er nog altijd, uiteraard in een opgefriste versie. Het voetbalteam Beerschot speelt er zijn matchen in de hoogste afdeling van ons land.

Van de prachtige stadionpoorten is er geen sprake meer. Die waren uit geldnood opgetrokken uit gips en hout. Na de Spelen gingen ze snel tegen de vlakte.

Wat wel nog een belletje doet rinkelen rond het Olympisch Stadion zijn de straatnamen. De Speerstraat, de VII-de Olympiadelaan, de Marathonstraat, de Atletenstraat, de Hockeystraat... doen allemaal denken aan het sportfeest van 100 jaar geleden.

De deelnemers van de marathon liepen door de grote (en verdwenen) poorten van het stadion. Ze zetten koers richting Kontich, om daar rechtsomkeer te maken naar het Olympisch Stadion.

In 1920 moeten de lopers rond de olympische vlag en een tafeltje met drank om weer koers te zetten naar het stadion. 100 jaar later herinnert een infobord aan het stukje sportgeschiedenis in Kontich.

In 1920 was er nog geen sprake van Winterspelen en dus organiseerde Antwerpen in het begin van het jaar al olympische wedstrijden voor ijshockeyers en kunstschaatsers.

Die vonden plaats in het IJspaleis in de Henri Van Heurckstraat, in de buurt van de Stadsschouwburg. Van het IJspaleis is in 2020 al lang geen sprake meer.

In de feestzaal van de Antwerpse zoo konden sportliefhebbers naar het ruwere werk gaan kijken. Daar stonden de worstelaars en de boksers tegenover mekaar.

Die feestzaal bestaat nog altijd, maar ondertussen heeft die een bekendere naam: de Koningin Elisabethzaal.

Niet alle olympische wedstrijden vonden in Antwerpen plaats. De zeil- en polokampioenschappen vonden in Oostende plaats, in Brussel (Dudenpark) en in Gent (Jules Ottenstadion) werd er gevoetbald, de schutters moesten in Leopoldsburg of in Brasschaat zijn, in Kapellen reden ruiters de eventing en de roeiers trokken banen op het kanaal van Willebroek in Vilvoorde. "Allesbehalve idyllisch", zei IOC-voorzitter Pierre de Coubertin over de laatste locatie.

Veel herinneringen aan de enige Olympische Spelen in ons land hebben we niet teruggevonden. Het was nochtans de eerste editie waar de olympische vlag met de wereldbekende ringen gehesen werd.

"Antwerpen verdient beter", vindt sporthistoricus Roland Renson. "Elke olympische stad verwelkomt je op de snelweg of in de luchthaven met de olympische ringen. Hier is dat niet het geval. Rubens zie je op de snelweg, de Schelde ook, maar de ringen niet. Dat kan beter", vindt hij.

Nog tot juli 2021 loopt in het Sportimonium de nieuwe tentoonstelling Breaking Boundaries. Een expo over de enige Olympische Spelen die in België plaatsvonden.

De bijzondere tentoonstelling brengt het unieke verhaal van de eerste
eedaflegging, de eerste keer dat olympische vlag het stadion sierde, de eerste maal het loslaten van de vredesduiven, maar ook de atleten van toen ontmoeten er de hedendaagse atleten .

U ontdekt zelf hoe de enige Spelen in ons land zich ontrolden van 1920 tot in Tokio 2020. De expo loopt nog tot 1 juli 2021.