Philippe Gilbert: "Als je wil leven neem je risico's, anders blijf je thuis"

Philippe Gilbert heeft al te veel oorlogen meegemaakt op de fiets om zich in de nieuwe golf van verontwaardiging te laten meeslepen. "Ik heb al meer dan 1.000 koersen gereden in mijn carrière en daar was misschien eentje bij zonder een valpartij. Het hoort er spijtig genoeg bij", stelt de 38-jarige renner.

"Het is natuurlijk zo dat er nu veel meer obstakels zijn dan 15 jaar geleden. Soms heb je een rit met wel 200 rotondes. Als je een veilige sport wil, dan moet je gewoon op een autocircuit gaan koersen. Op gewone wegen is het heel moeilijk om de risico's de wereld uit te helpen."

"Iedereen is ermee bezig, maar het is moeilijk om het te verbeteren", zegt Gilbert, die zelf lid is van de Raad van Bestuur van de Belgische rennersvakbond. "Stootkussens, netten... dat kan allemaal. Je kunt anders ook 2 aan 2 gaan rijden. De koers zal zo blijven", denkt hij.

Philippe Gilbert legt een groot deel van de verantwoordelijkheid bij de renners zelf. Als je wil winnen, moet je risico's nemen. "Het niveau is de voorbije jaren zo gestegen. Vroeger kon je sneller een verschil maken, nu ben je meer vooraan in de finale en moet je risico's nemen."

"Die afdaling in Lombardije is het probleem niet, wel dat die op een beslissend moment in de koers zit. Ik heb er zelf ook ooit gewonnen in de afdaling, door de anderen er onder druk te zetten. Dat hoort bij de tactiek van de koers."

"Hier in de Ronde van Wallonië was er ook een bocht op 2,7 kilometer van het einde. Je weet dat je daar bij de eerste 20 moet zijn of je kunt je sprint vergeten. Positioneren is heel belangrijk in een sprint en dus neem je risico's."

"Die risico's neem ik ook als ik op een vliegtuig stap. Of met de auto rijd of met de bus. Als je geen risico's wil nemen, blijf je thuis. Als je wil leven, neem je risico's. Dat hoort bij het leven."

Ook Oliver Naesen vindt dat de renners zelf vaak (te) veel risico's nemen. "Maar we kunnen niet anders. Anders rijd ik geen prijs en kun je een bordje in de grond kloppen met "te koop" erop."

"Toch zijn er veel dingen die beter kunnen. Mijn toenmalige ploegmaat Jan Bakelants had al eens alles gebroken in die afdaling, net als Laurens De Plus. Op den duur weet je toch dat die afdaling te gevaarlijk is. Net als die sprint in Polen."

"De UCI is misschien niet veeleisend genoeg voor de organisatie op het gebied van veiligheid. Ze kunnen misschien een protocol opstellen voor gevaarlijke plaatsen, met barrières, kussen, seingevers..."

"De wegen hier in België zijn ook gemaakt om het verkeer af te remmen. Op diezelfde wegen proberen wij zo hard mogelijk te rijden. Daar zijn die wegen niet voor gemaakt. Alleen: het is zo tof."

"Wat kunnen wij als renners daar aan doen? Niet veel. Wij hebben weinig slagkracht, hebben weinig te zeggen." Staken vindt Naesen niet realistisch. "Er spelen zoveel belangen, van al die sponsors. Of stel dat je topfavoriet bent voor Lombardije en je collega's zeggen: we starten niet. Dat wil je toch ook niet?"

Caleb Ewan won de eerste etappe in de Ronde van Wallonië en moest daarvoor, zoals in bijna elke sprint, heel wat risico's nemen. "Als je als sprinter geen risico's neemt, dan doe je niet mee om de zege", weet de snelle Australiër.

"Het is gevaarlijk, maar het is altijd zo geweest. Wij renners maken het onszelf soms ook te moeilijk."

"Natuurlijk kan de UCI meer doen, maar ik heb zelf de antwoorden niet. De renners respecteren elkaar niet, dat is ook al een deel van het probleem."