Aster Nzeyimana over opmars Brentford: "Dankzij "BMW" naar de Premier League?"

Van 1947. Zolang is het geleden dat Brentford FC in de hoogste divisie van het Engelse voetbal speelde. Van de Premier League was toen uiteraard nog geen sprake, al kroonde Liverpool zich wel tot kampioen van de toenmalige First Division, en Brentford zou voor - zo blijkt achteraf - 73 jaar van het opperste strijdtoneel verdwijnen. Minstens 73 jaar.

Vanavond kan Brentford daar verandering in brengen. Als het wint van Fulham, de parel van Londen, promoveert het naar het beloofde land.

En dat zou zeker verdiend zijn. The Bees hebben een verbluffend seizoen achter de rug. De start was moeizaam, maar omgekeerd evenredig met de dalende temperaturen gingen de resultaten daarna naar omhoog.

December bleek een cruciale maand want na zeges in sleutelmatchen tegen Fulham, Cardiff en Swansea, stonden ze voor ze het wisten middenin de play-offplaatsen. 

Na de coronapauze leek Brentford zelfs af te stevenen op een rechtstreeks ticket naar de Premier League, maar een inzinking op de laatste twee speeldagen gooide nog roet in het eten. De vorm plots helemaal kwijt. In de play-offs vonden ze hem in de terugmatch thuis tegen Cardiff net op tijd terug.

Wat is het succesrecept van Brentford? De verdediging is solide, maar de nadruk van het elftal van Thomas Frank ligt zeker op de aanval. Met een herkenbare 4-3-3 is het voetbal van het meest opwindende dat je in de Football League kan vinden, en als je dat te veel in het ijle praten vindt: de statistieken zijn onverbiddelijk. 80 goals op 46 matchen. Meeste van de reeks. Zelfs kampioenenmaker Marcelo Bielsa doet met z'n swingend Leeds niet beter.

Wie zijn dan de mannen die het doen voor Brentford? Wel, ik vernoemde al Thomas Frank. De 47-jarige Deen is de architect achter het verhaal. Een heel moderne coach, met een lange geschiedenis bij de Deense nationale jeugdelftallen, en daarna het eerste elftal van Brondby. Een man met een voetballende visie.

En toch kwam de rol van hoofdcoach bij Brentford min of meer op z'n bord gevallen. Toen Dean Smith in oktober 2018 plots naar jeugdliefde Aston Villa vertrok, werd Frank - toen al een kleine twee jaar assistent van Smith - gepromoveerd.  Prompt. Maar zeker geen toeval.

Brentford hanteert namelijk sinds het voorzitterschap van Matthew Benham de zogenoemde "Moneyball"-aanpak. Statistieken über alles. Benham mag dan wel z'n fortuin bijeengegokt hebben, er wordt niets aan het toeval overgelaten.
Frank paste perfect in die filosofie. Hij kon zich - in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mark Warburton, die Brentford in 2014 naar de Championship leidde - wél vinden in de mathematische en data-driven kijk op voetbal.

Een kijk die er trouwens mede toe leidde dat Brentford géén jeugdopleiding heeft. Géén. De grootste talenten uit de Brentford Academy werden jaar na jaar kosteloos weggeplukt door naburige mastodonten als Chelsea, Arsenal en Tottenham. Het was om wanhopig van te worden.

Daarom is er sinds 2011 de bewuste keuze om geen spelers meer op te leiden. Een B-elftal is er wél. Een mix van rejects en buitenlandse young potentials wordt er klaargestoomd voor het eerste elftal. De club gebruikt een beursmethode. Ze gaat op zoek naar jongens die in ondergewaardeerde competities spelen, om ze dan daarna met een meerwaarde door te verkopen. Alsof spelers aandelen zijn. En dat die manier werkt, bewijst het dodelijke trio dat dit seizoen schittert.

Said Benrahma, Bryan Mbeumo en Ollie Watkins - BMW voor de vrienden - hebben alledrie één ding gemeen. Ze zijn alledrie uit het niets geplukt. Neem nu Benrahma, de meest technische van de drie.  Nooit echt doorgebroken bij Nice, na een viertal uitleenbeurten opgepikt door Brentford - en nu op twee jaar tijd z'n marktwaarde vervijfvoudigd.

Bryan Mbeumo had zo'n 10 potten gemaakt in de Franse Ligue 2 toen hij op de radar kwam van de West-Londenaren. Zijn toekomst lijkt Premier League bound.

En Ollie Watkins, op Mitrovic na de beste schutter in de Championship met 25 stuks, debuteerde bij het bescheiden Exeter. Hij doet me in veel opzichten denken aan Mason Greenwood. Sterk, technisch, een rasafwerker. Watkins is de perfecte vervanger van Neal Maupay gebleken, die nu incontournable is bij Brighton.

Dus ja, het is als Fulham-fan niet eenvoudig om toe te geven,  maar het verhaal en de aanpak van Brentford maken dat ze vanavond de voorkeur van de neutrale voetballiefhebbers wegdragen. Het is ook écht een authentieke club.

Drie bochten van de Thames westelijker dan Craven Cottage ligt Griffin Park. Voor folkloristen is het jammer dat het iconische stadion, met de bekende pubs op elke hoek van het stadion, na 116 jaar verdwijnt. Maar de nieuwe arena zal Brentford wel naar een hoger niveau tillen.

En dat niveau is zonder twijfel de Premier League. Dat is al 8 jaar het plan. Ze zijn er zó dichtbij. Misschien gebeurt het vanavond al. De match van een slordige 150 miljoen pond. Het beloofde land lonkt, enkel the Mighty Cottagers staan nog in de weg.

Aster Nzeyimana