Wielerman in Italië: "Meganckiaanse oplossing in een skirestaurant op de Kronplatz"

In 2006 wil de Giro d’Italia stunten met een onuitgegeven aankomst op een skipiste in de Dolomieten. De uitverkoren plek luistert naar de naam Kronplatz. Voor veel Vlamingen en Nederlanders vormt de Kronplatz het vertrouwde decor van een welverdiende skivakantie.

In het Italiaans is de benaming Plan de Corones, voor een bergtop een predicaat dat in tijden van corona een nogal lugubere bijklank krijgt, zeker in Italië. De populaire skiberg ligt in Zuid-Tirol. 

En zo gebeurt het dat we die ochtend van 24 mei 2006 - vandaag is het precies 14 jaar geleden - op een skilift kruipen die ons 2.275 meter boven de zeespiegel brengt. De voltallige Sporzacrew bestaat uit de betreurde meesterfixer André Meganck, co-commentator Mark Uytterhoeven en ondergetekende. 

De gebruikelijke commentaartribune is die dag om logistieke redenen niet boven geraakt. Onze werkplek is een soort stelling, bestaande uit twee open verdiepingen.

We zitten dus eigenlijk buiten en zijn overgeleverd aan de weerelementen van het moment. Zoals altijd installeren we ons ruim op tijd om de uitzending voor te bereiden. Het is ijskoud. Neerslag valt met bakken uit de lucht. 

Op de commentaarpositie zitten we met lange onderbroek en thermisch onderlijfje onder onze kleren, en dat in de maand mei. De barre wind waait dwars door de tribune.

André heeft wat dekens geregeld om onze onderste ledematen te sparen van amputatie. De uitzending begint en het weer verslechtert zienderogen. Ik voel me alsmaar meer een deelnemer aan de Elfstedentocht 1963, weliswaar zonder conditie, maar zeker op glad ijs. 

De initiële regen verandert in hevige sneeuw. Het wordt duidelijk dat de renners nooit boven zullen aankomen. De organisatie besluit dan ook de streep te verleggen van de slotklim naar de voorlaatst geplande berg. De Passo di Furcia - de Zuid-Tirolers spreken over Furkelsattel - wordt de geïmproviseerde finish.

De moedige toeschouwers zakken in drommen naar beneden, weg van de vermaledijde ijskoude Kronplatz. Geen idee hoe ze het doen, maar ik stel het me voor als een scène uit March of the Penguins. Het kan geen toeval zijn dat de Vlaamse versie van deze schitterende natuurdocumentaire destijds werd ingesproken door Urbanus…

Intussen evolueert onze commentaarstelling van koelkast naar vriesvak. Sneeuw waait naar binnen en blijft gewoon liggen op onze dekens. Sindsdien heeft met een dekentje voor de tv kruipen een andere betekenis voor mij.

Tegen beter weten in blijven we op post. Op de Kronplatz is nu bijna iedereen verdwenen. Alleen het handjevol commentatoren blijft halsstarrig aan de slag. Op Antarctica wordt tenslotte ook gewerkt. 

Op ons beeldscherm zien we de renners voortploeteren over de lager gelegen bergen. Ook op het parcours een eind onder ons regent het felle pijpenstelen. De weergoden doen er nog een dodelijk schepje bovenop.

Heel stevige rukwinden beginnen nu ook Plan de Corones te teisteren. De commentaarstelling wordt hevig door elkaar geschud. En het onvermijdelijke gebeurt.

Stroompanne! Alles valt uit. Geen beeld meer op de ondergesneeuwde monitor, geen klankverbinding meer met Brussel. Alles ligt plat. Meteen is duidelijk dat er geen hoop is op technisch herstel.

Eindregie in Brussel kan niets anders doen dan een scroll over het Sporza-scherm te laten lopen: "Onze excuses voor het ontbreken van een commentaarlijn. Dit wegens een stroompanne in Italië."

RAI-collega Davide Cassani, tegenwoordig Italiaans bondscoach, stormt in geen tijd naar het skirestaurant op de Kronplatz. "Naar waar gaan die nu?", vraag ik Mark en André. "Als de RAI hier afdruipt, dan is dat een teken dat het niet meer goed komt", antwoordt André.

Ook wij scharrelen ons hele hebben en houden bijeen en klunen door de sneeuwstorm naar binnen. Het skirestaurant, dat ook dienst doet als persruimte, is de plek van de redding. Binnen heeft de RAI een studiootje opgezet voor hun omkaderende uitzending.

Hun commentatoren schuiven aan om de rit verder te verslaan. Voor alle andere radio en tv-verslaggevers ter plekke is het afgelopen met werken. Behalve voor Sporza…

In een hoekje aan de bar ontdekt André Meganck een aan het plafond bevestigd tv-toestel dat afgestemd staat op de RAI. De inventieve André pakt uit met een weer typisch Meganckiaanse oplossing.

Uit zijn materiaalkoffer tovert hij een klassieke Nokia gsm tevoorschijn. Via een tussenstukje koppelt hij er twee koptelefoons aan. De gsm wordt aangesloten op het commentaarbakje en hop, we kunnen verder. Het ontlokt Mark Uytterhoeven op antenne de legendarische uitspraak: "We hebben het hoogste bereikt. We geven commentaar vanop een barkruk."

Een kwartier voor de ontknoping van de rit kan de eindregie in Brussel eindelijk de scroll van het Sporzascherm halen. We zijn back in business en babbelen de laatste vijf kilometer enthousiast vol.

Op de Furkel laat rozetruidrager Ivan Basso Leonardo Piepoli zegevieren. Basso zou dat jaar ‘het festival van mei’ dan ook schijnbaar moeiteloos winnen…

Op het einde van de uitzending pakt de RAI uit met een reclameblokje, alleen bedoeld voor de Italiaanse tv-kijker uiteraard. Wist de regisseur veel dat er een duo Vlamingen het signaal van de RAI zat te becommentariëren…

Pubblicità! Zelfs daar hebben we commentaar bij gegeven. Het was de enige commerciële onderbreking ooit tijdens een wieleruitzending op Sporza. Alleen heeft de kijker die nooit gezien.