Genk, 1 jaar later: "Anderlecht-supporters gunden ons de titel"

16 mei is een memorabele dag voor Genk, zo blijkt. Op 16 mei 1998 vierde de Limburgse fusieclub zijn 1e beker, op 16 mei 1999 zijn 1e titel. Er zouden er nog 2 volgen, in 2002 en 2011, waarna op 16 mei 2019 de 4e wel moest vallen.  Het was de 3e van 8 prijzen in het 30-jarige bestaan.

Gerits neemt ons mee terug naar de week voor de beslissende match in Anderlecht: "De nervositeit was enorm. Voor die 9e speeldag van de play-offs hadden we nog een voorsprong van 3 punten. Naar Anderlecht is nooit gemakkelijk en daarna kwam nog een laatste thuismatch tegen Standard."

"We dachten veel aan de vorige titel van 2011, toen we thuis tegen Standard met Thibaut Courtois, Kevin De Bruyne en de kopbalgoal van Kennedy kampioen werden."

"Die week richting Anderlecht weet je dat je daar kampioen kan spelen, maar ook geen kampioen kan spelen. Je moet dingen organiseren, maar je mag geen dingen organiseren. Ik was ook heel kwaad naar mijn mensen als er iets uitlekte met wat we allemaal bezig waren. Ik ben immers enorm bijgelovig. Dus dat mag voor mij niet. Anderzijds moet je ook klaarstaan, anders kom je niet professioneel over."

"Het was een enorm stresserende week waarbij elke dag de scenario's overlopen werden. We begonnen aan de play-offs met 3,5 punten voorsprong. Het was dus heel veel rekenen. Die week slorpte heel veel energie." (lees voort onder de video)

Sportief was de match heel goed voorbereid, weet Gerits, die op dat vlak wel nog een uitstapje maakte naar de 3e speeldag van die play-offs. "Naar het voorval met Malinovski in onze thuismatch tegen Gent. Er hing toen 7 weken schorsing boven het hoofd van een van onze cruciale basisspelers. Gelukkig hebben wat dat kunnen ontmantelen dankzij het schitterende werk van onze jurist Jochem Martens. Dat waren allemaal factoren die voor heel veel stress zorgden."

Waarna de dag van de wedstrijd aanbrak: "Je rijdt bloednerveus naar Anderlecht. Ik ben altijd nerveus. Als ik de beelden terugzie, dan zie ik mij daar lijkbleek zitten. En dan is er die ontlading, dan komt eruit waar je een heel jaar voor gewerkt hebt. Dat gaat uit van de hele club, onze sportieve mensen, onze medewerkers, onze vrijwilligers en vooral ook onze supporters. Die zijn ons vanaf dag 1 enorm blijven steunen."

"Na het verlies op de 2e speeldag in Antwerp, waardoor het verschil met Club maar 1 punt meer was, stonden onze supporters hier in Genk de bus op te wachten om iedereen aan te moedigen. Dat was ook zo na de nederlaag in Brugge. De supporters hebben een enorme rol gespeeld." (lees voort)

De match in Anderlecht begon goed met een snelle goal van Bryan Heynen, een jeugdproduct van Genk. Gerits: "Daarna vielen aan beide kanten wat kansen, Vuko (Genk-doelman Vukovic, red) heeft toch een aantal heel goeie reddingen moeten doen. Na de gelijkmaker van Bolasie gingen weer allerlei scenario's door mijn hoofd. Maar toen Brugge 2-0 achterkwam, bleek dat we genoeg hadden aan een gelijkspel."

Dat vond het hele stadion in Brussel wel goed: "Je voelde dat de Anderlecht-supporters ook met ons meeleefden en het ons gunden. Dat is voor mij belangrijk: op misschien enkele Anderlecht-supporters na gunde iedereen ons de titel. Genk bracht dat seizoen het mooiste voetbal."

Er waren heel wat bepalende spelers. Vlak voor de play-offs verloor Genk dan nog sterkhouder Pozuelo aan Toronto. "Die saga kostte ook veel energie. Maar er waren ook Trossard, Samatta, Berge, Malinovski,... Ik wil niemand oneer aandoen. Alle spelers hebben een fantastisch seizoen gedraaid."

"Iedereen die objectief naar het voetbal kijkt, heeft kunnen genieten van het voetbal dat we brachten. Wij waren de terechte kampioen. Maar natuurlijk moet je dat op het veld verdienen."

"Op het einde kwam er nog die kans van Santini, dat was de adem inhouden. Een seconde duurde een halfuur. En toen was er het verlossende eindsignaal", herbeleeft Gerits de euforie.

"Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik nog emoties. Dat was ook de titel voor onze supporters, die zich jaar in jaar uit geven voor onze club en bijna al hun beschikbare geld in de club stoppen. Daar moet je enorm veel respect en dankbaarheid hebben. Voor die mensen was ik enorm blij. Alles wat die mensen gedaan hebben, gaf een extra stimulans."

"Natuurlijk ben je blij voor je eigen club en de spelers, maar het meest nog altijd voor de supporters, die die titel absoluut verdienden." (lees voort)

Hoe hard is die titel gevierd? Gerits houdt het op dat vlak bescheiden: "Ik spreek niet voor andere mensen, maar ik heb het zelf vrij kalm gehouden. Je bent toch nog eindverantwoordelijke. Maar het was wel een heel fijn feest in de Limburghal."

"Ik herinner me nog dat Sander Berge en Joakim Mæhle om 6u 's ochtends "Wonderwall" begonnen te zingen..."

"Ik was zelf met de auto naar Anderlecht gereden, het bestuur met de bus. Ik was een van de eersten die in Genk aankwam. Als je toen dat plein zag, met al die gelukkige mensen, met tranen van geluk in de ogen,... dat was ongelooflijk. Ik heb nog een heel mooie foto, waarbij ik de mensen vroeg om hun lichtjes aan te steken. Die heeft een speciale plaats gekregen."

Het was dus echt feest, maar eentje zonder alcohol voor de Genk-directeur: "Ik drink nooit alcohol. Ik zie alles wat er gebeurt en denk dan: "Nu is het tijd om naar huis te gaan. Laat de anderen maar rustig voortgenieten.  Iedereen verdiende het om door het dak te gaan." (lees voort)

Zelfs de immer nuchtere Philippe Clement liet zich meeslepen: "Het was geweldig toen hij dat liedje begon te zingen. Ik stond op het podium en zei: "Ai, dat gaat hem nog heel lang achtervolgen.""

Sporza maakte er een ringtone van. "Het was fantastisch hoe iedereen dat op een ludieke manier gebruikt heeft."

Philippe Clement, de naam is gevallen. "We moeten hem heel dankbaar zijn. Hij heeft een heel groot aandeel in die titel. Met veel spijt namen we afscheid. Dat was zijn keuze, we hebben alles gedaan om hem te overtuigen. Maar het leven gaat voort. We hebben nu Hannes Wolf, ook een fantastische coach, waarmee we veel successen zullen halen." (lees voort)

Vandaag is er geen voetbal. We weten allemaal waarom. Hoe hard mist Gerits dat? "Enorm. Je leeft voor het voetbal. Ik werk straks 30 jaar voor deze club. Eigenlijk heeft Genk al mijn hele leven gedomineerd. Je staat ermee op en gaat ermee slapen."

Gerits kijkt verder dan zijn eigen persoon: "Als je nagaat wat voetbal betekent voor supporters, het neemt een belangrijke plaats in in het leven van veel mensen."

"Met corona heeft iedereen problemen thuis en ook heel veel verdriet. Bij het voetbal vind je steun. We proberen als club de mensen te steunen, maar je hebt ook je vrienden die je op het voetbal ontmoet."

"Ik voel dat ook als ik nu over straat loop: "Erik, wanneer begint het terug?", hoor ik overal. De mensen nemen die coronacrisis serieus, maar verlangen naar de rentree van het normale leven en opnieuw voetbal kijken."

"Daar willen wij samen met hen aan werken. En vandaar ook die actie om alle abonnementen te verlengen. We werken er hard aan om - als we weer met publiek mogen spelen - dat zo veilig mogelijk te laten verlopen."

In deze coronatijden is Gerits alle dagen blijven werken voor de club. "In het begin was ik af en toe wat paniekerig. Ik ben niet van de magerste personen en hoor ook bij de risicogroepen."

"Ik heb altijd heel voorzichtig gedaan. En stelde me op een gegeven moment zelf gerust. Ik hield me aan de regels en bleef in mijn kot. Maar ik ben wel elke dag blijven werken voor de club."

"Omdat de club ook onder corona lijdt. Dat bracht heel veel kopzorgen met zich mee. "Wat gaan we doen? Hoe gaan we ons door deze crisis slaan?" De angst bij mij is nu een beetje weg, maar het gezond verstand moet zegevieren bij alles wat je doet in deze situatie."