Ga naar de inhoud

Luciano Gaucci (Perugia): de gek die een vrouw in zijn ploeg wilde, maar Khadaffi kreeg

 wo 13 mei 2020 15:27
Luciano Gaucci was oorspronkelijk buschauffeur.
Luciano Gaucci was oorspronkelijk buschauffeur.

Veel Italiaanse voorzitters zijn niet alleen puissant rijk of opvliegend van aard, hun macht reikt vaak verder dan voetbal. Silvio Berlusconi is natuurlijk het meest frappante voorbeeld. Maar in deel 3 van de buitenbeentjes als voorzitters kiest Stef Wijnants voor de onlangs overleden preses van Perugia: Luciano Gaucci.

Aanval op topclubs

Het Calcio is natuurlijk geen onbekende voor excentrieke clubeigenaars met twijfelachtige zakelijke transacties. Je kan gerust stellen dat een deel van de fascinatie voor het Italiaanse voetbal ligt in het gekkenhuis dat zich vaak naast het veld afspeelt.

 

Silvio Berlusconi gebruikte het voetbal om uiteindelijk de belangrijkste man van Italië te worden maar ook ex-voorzitters als Moratti (Inter) of Cragnotti (Lazio) haalden bijna even vaak het nieuws als het resultaat van hun clubs. Zij waren natuurlijk wel il presidente van topclubs en stonden elk jaar onder grote druk om een prijs te pakken.

 

Luciano Gaucci had ook die intentie. Hij werd in 1991 baas van AC Perugia en wilde rond de millenniumwissel de aanval inzetten op de topclubs uit Milaan, Turijn of Rome. Behalve de Intertoto in 2003 heeft Perugia niets gewonnen maar de club kwam tijdens zijn leiderschap wel terecht in een reeks bizarre incidenten.

Gaucci scheldt ref uit en zoekt ruzie na de match

Paardenfokker

Gaucci is eigenlijk een volbloed Romein en werkt zich in de jaren 80 op tot vice-voorzitter van AS Roma. Als hij beseft dat hij nooit de volle verantwoordelijkheid over de club zal krijgen biedt zijn vriend en premier van Italië Giulio Andreotti hem aan om Lazio te kopen. Maar als Romanista vindt Gaucci dat er grenzen zijn, hij weigert.

 

Vooraleer Gaucci in het voetbal stapt heeft hij zijn fortuin gemaakt met een schoonmaakbedrijf, een paardenfokkerij en een renstal. Hij wint in 1988 met zijn Iers volbloedpaard Tony Bin, gekocht voor 3.600 euro, de prestigieuze Prix de l’Arc de Triomphe (bekijk de video hieronder) en verkoopt de hengst voor een duizendvoud aan een Japanse zakenman.

 

Nu zijn financieel leven voor altijd lijkt gewaarborgd te zijn, waagt hij zich aan het voetbal. Gaucci neemt in 1991 AC Perugia over. Op dat moment speelt de club uit Umbrië in de Serie C en is tot twee keer toe betrokken geweest in matchfixingschandalen en valsheid in geschriften. Het zou niet echt beteren onder Gaucci.

Eerste maar verkeerde Chinees

Gaucci is geen man die kan leven in de schaduw van de derde klasse en gaat stormenderhand te werk. Meteen na de promotie in 1992 komt hij al in een omkoopschandaal terecht. Enkele dagen voor een beslissende match sluit hij een deal met een zekere Emanuele Senzacqua over de "verkoop" van een van zijn paarden.

 

Op zich geen probleem ware het niet dat Senzacqua ook scheidsrechter is en inderdaad de bewuste wedstrijd moet fluiten. De Italiaanse bond stelt een onderzoek in als de ref enkele bizarre beslissingen neemt en Gaucci wordt beschuldigd van omkoping. Perugia mag niet promoveren en Gaucci krijgt voor zoveel domheid hoongelach over zich heen. Maar hij legt zich niet meer bij zijn zijn voetbaldroom.

 

4 jaar en minstens evenveel trainers later keert Perugia opnieuw naar het hoogste niveau waar het enkele seizoenen jojo speelt met de Serie B. Met coaches heeft Gaucci uiteraard weinig geduld en voor screening van spelers maakt hij vooral gebruik van een databank van videocassettes uit vrij onbekende voetballanden.

 

Gaucci heeft het gekke idee om van elk land een speler te bezitten en zo stelt hij een lijst op van wel 500 spelers. Het verbaast niemand dat de eerste Chinees ooit in de Serie A bij Perugia terechtkomt. Alleen bleek de genaamde Ming Yu niet de juiste te zijn.

Gaucci maakt een paardendeal met een scheidsrechter en wordt beschuldigd van omkoping

Erotiek als pepmiddel

Het is ook niet enkel folklore onder Gaucci. Talenten als Gennaro Gattuso, Marco Materazzi en Fabio Grosso ontwikkelen zich bij Perugia tot latere wereldkampioenen en uit Azië waaien ook succesvolle spelers binnen : de Japanner Hidetoshi Nakata en de Zuid-Koreaan Ahn.

 

Vanaf 2000 leidt Gaucci de club zelfs de meest succesvolle periode uit de geschiedenis in. Met Serse Cosmi haalt hij een coach binnen die langs de lijn een wedstrijd op zich opvoert.

 

Cosmi, die begin 2020 na 16 jaar opnieuw coach is van Perugia in de Serie B, houdt er enkele onorthodoxe teambuildingactiviteiten op na. De trainer is na zijn uren ondermeer een parttime dj die de avond vóór de match zijn spelers ook erotische films toont en uitstapjes naar stripclubs organiseert.

 

De moraal van het team stijgt naar ongekende hoogten, Perugia haalt uitstekende resultaten en wint in 2003 zelfs de Intertotobeker. Voor winnaars gaan deuren open en dus mag Gaucci aan belangrijke tafels aanzitten. Het stimuleert de corpulente voorzitter om nog enkele stappen verder te gaan. 

Vrouwenpionier

Gaucci is intussen ook eigenaar/voorzitter van andere Italiaanse clubs op diverse niveaus en ook daar blijft zijn passage niet onbesproken. Hij stelt als allereerste voorzitter een vrouwelijke trainer aan van een professionele mannenploeg. Ex-international Carolina Morace is de gelukkige die de tactische patronen van één van zijn clubs, AS Viterbese, mag uitleggen.

 

Een lang coachleven is Morace niet beschoren. Na 2 matchen mag ze beschikken wegens "onmogelijk" karakter. Dat Gaucci de ploeg zelf "vorm" wilde geven ligt allicht dichter bij de waarheid. Morace is nog steeds een autoriteit in het Italiaanse vrouwenvoetbal. Ze trainde jaren de nationale ploeg en fungeert nu als analist op televisie.

 

Gaucci voelt zich stilaan oppermachtig en vat in 2003 het idee op om een vrouwelijke topspeelster bij Perugia aan te sluiten. Hij heeft zijn oog laten vallen op de Duitse Birgit Prinz, op dat moment de beste speelster van de wereld.

 

De eigenaar van het kleine Perugia gaat de volle strijd aan met de Italiaanse voetbalbond want “Geen enkel artikel in het bondsreglement zegt dat dat verboden is”, zo haalt Gaucci aan. Prinz zal nooit het rood-witte shirt van Perugia dragen.

Hier staat ingevoegde content uit een social media netwerk dat cookies wil schrijven of uitlezen (𝕏). U heeft hiervoor geen toestemming gegeven.

Enter Khadaffi

Maar het kan nog gekker. In de zomer van 2003 landt een wel erg opmerkelijk figuur in Perugia, Saadi Khadaffi, zoon van de Libische leider. De legende gaat dat premier Berlusconi Gaucci heeft aangemoedigd om de Libiër aan te trekken om de relaties tussen Italië en Libië te verbeteren.

 

Khadaffi wordt vrijwel meteen op doping (nandrolone) betrapt en krijgt een schorsing van drie maanden. Als Khadaffi eindelijk speelgerechtigd is mag hij een kwartier invallen in de match tegen zijn geliefde club Juventus.

 

Gaucci heeft er alles voor over om van Khadaffi een profvoetballer te maken. Hij huurt Diego Maradona in als technisch adviseur en de gevallen Canadese spurter Ben Johnson wordt zijn persoonlijke sprinttrainer.

 

Cosmi stelt de Libiër evenwel niet op, in de catacomben van het Renato Curi stadion vinden wekelijks zware woordenwisselingen plaats. “Zelfs met twee keer zijn huidige snelheid zou hij nog altijd twee keer zo langzaam zijn als het woord langzaam zelf”, schrijft een Italiaanse krant. Het maakt Gaucci razend. Khadaffi verdwijnt al na één seizoen tot grote vreugde van de fans.

Patriottisch

Een jaar eerder na het WK 2002 heeft Luciano Gaucci voor het eerst de wereldpers gehaald. Een speler van Perugia, de Zuid-Koreaan Ahn, heeft in de gecontesteerde match tegen Italië (scheidsrechter Byron Moreno werd later voor corruptie en drugsmokkel veroordeeld) de beslissende treffer gemaakt (video hieronder).

 

Ook al is Ahn slechts een gehuurde speler, de patriottische Gaucci windt er geen doekjes om. “Ik ben een nationalist en wil dan ook geen loon meer betalen aan een speler die ons Italiaanse voetbal ten gronde heeft gericht.” Iets later trekt hij onder politieke druk zijn woorden in maar Ahn wil nooit meer voor zo’n grofgebekte voorzitter spelen.

 

Meer en meer raakt Gaucci de weg kwijt. Hij beledigt een coach live op tv, omdat hij zijn raadgevingen niet gevolgd heeft en speler Roberto Baronio (huidig beloftetrainer Napoli) krijgt zijn ontslag. Zijn nummer 13 is volgens de overlevering door Gaucci zelf verbrand omdat Baronio het niet waard is te dragen.

Sterven op Dominicaanse republiek

Na de winst in de Intertoto gaat het snel bergaf. Perugia wordt in 2005 failliet verklaard en teruggezet naar de Serie C. Luciano Gaucci wordt schuldig verklaard aan fraude op grote schaal en moet drie jaar de gevangenis in.

 

De van oorsprong flamboyante buschauffeur uit Rome vlucht naar de Dominicaanse Republiek. Hij keert nog even terug naar Italië maar slijt zijn laatste jaren opnieuw in Santo Domingo. Daar is hij op 1 februari 2020 op 81-jarige leeftijd overleden.

 

Luciano Gaucci heeft met Perugia de Italiaanse topclubs een tijdje kunnen kietelen en heeft best wel enkele toppers gelanceerd en aangetrokken door zijn onortodox scoutingsysteem.

 

Maar in zijn onbezonnenheid en drang om de top te bereiken ontslaat hij 15
trainers en is hij is een constante doorn in het oog van de gevestigde
voetbalwaarden. Het zijn helaas niet de successen waarvoor hij herinnerd wordt, wel zijn vele controverses, stunts en chaotische beslissingen.