Martinez: "In 2016 mocht gouden generatie België zich zo niet noemen, nu wel"

Roberto Martinez verliet als 16-jarige speler het nest in de hoop om het te maken als prof. "Dat heb ik nooit aangevoeld als een beslissing, maar als een passie", vertelt hij op de BBC. "Bij jonge spelers zie je meteen of ze zelf de knoop hebben doorgehakt of het de keuze van hun familie is. Als je de keuze zelf niet maakt, kan je er onmogelijk een succes van maken."

"Ik voelde wel veel steun van mijn vader. Hij belichtte altijd de vele obstakels: "Je gaat je studies opgeven, je gaat alcohol drinken en je carrière verwaarlozen." Tot vandaag heb ik nog altijd geen druppel alcohol aangeraakt. Mijn vader testte gewoon of ik klaar was om mijn verantwoordelijkheid op te nemen."

"Voor mij was het vooral een uitdaging om hem ongelijk te bewijzen. Bij Wigan was het bijna een deel van de training om achteraf met de groep nog iets te drinken, maar ik kon mee zonder alcohol. Toen ik coach werd van Swansea, vertelde mijn vader dat ik nu wel mocht drinken. Maar ik heb het gewoon niet nodig."

Net toen de Premier League zijn blik steeds meer richtte op het buitenland, verraste Wigan Athletic in 1995 met de komst van drie Spanjaarden naar de derde divisie, onder wie Roberto Martinez. "Dat was een cultuurshock", zegt de ex-middenvelder. 

"We waren opgegroeid met positievoetbal en leerden nu dat we de bal zo snel mogelijk in de box moesten pompen en je ook zonder balbezit terreinwinst kon boeken. Er was veel respect tussen de twee voetbalfilosofieën en ik heb de voordelen van beide stijlen geplukt."

"In elk succesverhaal heb je iemand nodig met een visie. Bij Wigan was dat eigenaar Dave Whelan. Hij wou meer flair en een andere stijl in zijn team brengen. Zo kwamen drie Spanjaarden bij Zaragoza in beeld. Een ongelofelijke kans om contrasterende stijlen te mixen."

"Ik geniet er nu nog altijd van om te coachen met een visie. Als je allemaal hetzelfde doel wil bereiken, dat het waard is om je individuele rol op te geven, dan heb je kracht. Anders heb je geen grip op je spelers als ze de kleedkamer verlaten. In België heb je veel diversiteit: als je dan niet dezelfde visie omarmt, kan je onmogelijk presteren op het veld."

Roberto Martinez besloot na een vierjarig avontuur bij Everton om de stap naar het internationale voetbal te zetten bij de Rode Duivels. "Dat is helemaal anders", vertelt hij. "Bij internationaal voetbal moet je prioriteiten leggen. Je kan niet aan elk aspect van een speler werken."

"Je voelt je ook een beetje de kerstman: er hangt een positieve sfeer als je een selectie oproept. Bij een club heb je maar 11 spelers die speelkansen krijgen en moet je de rest gelukkig proberen te houden."

"Maar het grootste verschil is dat je geen marge hebt als bondscoach. Als je verliest in de knock-outfase, dan is het voorbij. Op clubniveau deel je meer emoties en ga je mee in de sleur van de dag." 

"Met de Rode Duivels hebben we een lange reis afgelegd. Toen ik begon in 2016 was het een gouden generatie die nog geen reden had om zich zo te noemen. Dat bracht veel druk met zich mee. Dus moesten we van een mooi team ook een winnend team maken."

"Een gouden generatie moet de beste generatie zijn die een land ooit heeft gehad. In Mexico 1986 werd België vierde op het WK. Dus hebben we een pad uitgestippeld om een team te creëren dat samen kon afzien. Met de derde plaats in Rusland in 2018 is het nu echt de gouden generatie van België. Dat maakt het gemakkelijk om om te gaan met de druk."

"Kijk maar naar de wedstrijd tegen Japan. We kwamen 2-0 achter en dat overleef je meestal niet op een WK. Maar dit team slaagde er nog in om te winnen met 3-2. Twee invallers hebben gescoord. Dan zie je elementen van een heel goede groepsmentaliteit."