Deburghgraeve/Werbrouck in koor: "Graag mooier goud gehaald in Atlanta"

Van Gucht had de enige Belgische olympische kampioenen van 1996 aan zijn tafel op de Wellingtonrenbaan van Oostende. Allebei zijn ze triomfantelijk over hun titel, al wringt er ook toch nog iets. Fred Deburghgraeve zwom in de finale 1'00"65, 5 honderdsten boven zijn wereldrecord uit de reeksen. Hij had toen graag onder de minuut gezwommen bleek.

"Moest ik iets in mijn leven willen veranderen, dan was het de laatste 30 meter van die finale.", vertelde Deburghgraeve toen hij de beelden terugzag. "Ik lag veel voor, maar focuste me op mijn tegenstander en zwom zijn kant uit."

"Ik ben er zeker van dat ik onder de minuut kon." Dan was hij de eerste man onder de minuut op de schoolslag. "Dat zou de kers op de taart geweest zijn. Nu was het gewoon de taart." De rest aan de tafel gaat niet akkoord, maar Deburghgraeve blijft streng voor zichzelf. "Dat heeft altijd een wrange nasmaak gehad."

Zijn vader heeft een groot aandeel gehad in zijn zwemcarrière. "Mijn ouders en mijn vriendin, nu echtgenote, waren in Atalanta. Ze hebben even gedacht dat ze mijn pa zouden moeten reanimeren. Hij had geen kleur meer en was heel zenuwachtig voor de finale."

"Zonder mijn pa was ik de helft van de tijd 's ochtends vroeg misschien niet uit mijn bed gekomen. Er zijn ook vaak harde woorden gevallen. We kwamen niet altijd even goed overeen. We zijn eens op de vuist gegaan, maar 's anderendaags was dat vergeten. HIj moest veel geduld hebben. Mocht ik langs de kant staan, zou ik gezegd hebben: "Zoek het zelf uit." Alle respect voor mijn pa."

Ulla Werbrouck wierp in de finale van de -72 kg de Japanse Yoko Tanabe met ippon op de mat. Maar dat had mooier gekund, vond de 48-jarige oud-judoka. "Het was niet de ippon die ik aan de mensen had willen tonen."

Het was Harry Van Barneveld, collega-judoka en goed voor brons in de +95 kg, die commentaar gaf bij de kamp. "Het was een dag die ik nooit meer zal vergeten. Ik zat precies in een andere wereld", haalt Werbrouck de herinnering op.

"Dat was mijn kampioenschap en mijn dag! Je hebt natuurlijk een beetje stress, maar hoe verder ik ging in het toernooi, hoe kalmer ik was. En hoe meer ik in mezelf geloofde."

Op het einde van de kamp tegen Tanabe sleepte Werbrouck, die al op punten voorlag, nog een ippon uit de brand. Maar dat kwam meer door een wanhoopspoging van de Japanse dan door haar. "Ik volgde gewoon. Het is mooi dat het met ippon gebeurde, dat geeft iets meer prestige. Maar het was niet de ippon die ik aan de mensen had willen tonen."

"Dat is het enige waar ik mee zit. Je bent olympisch kampioen en Iedereen gebruikt die beelden. Ik zeg dan: "Dat is geen mooie ippon. Ik heb liever mijn halve finale (tegen de Oekraïense Tatjana Belajeva, red). Dat was de perfectie: 30 seconden, voelen en dan... baf, tok!"

Boogschutter Paul Vermeiren, die net naast het brons greep en ook mee aan tafel zat, had dan liever toch een medaille gewonnen na een slechte match. Van Barneveld gaf hem een vuistje: "Daar ben ik mee akkoord. Het doel heiligt de middelen."

Na hun topprestaties - respectievelijk goud en brons - mocht de riem er wel af bij Deburghgraeve en Van Barneveld. Ze smeten die in alle geval ver weg. De twee pakten al vroeg in de Spelen hun medaille en hadden niks meer te verletten. Van Barneveld: "Ik was een paar uur voor Fred klaar. Toen zijn we samen gaan feesten en dat heeft een week geduurd."

Wat hield dat gefeest dan in? "Onder andere discotheken afdweilen. Fred en ik hadden een soort wedstrijd. We mochten alleen nog maar McDonald's eten en Budweiser drinken. Ik ging dan bij het opstaan al met een blikje naar zijn kamer."

"We hebben ook met Scottie Pippen (meervoudig NBA- en olympisch kampioen, red) pinten zitten te drinken. Het was een ongelooflijk zottenkot. Al was die speler van het Dream Team ook onder de indruk van ons", knipoogde de voormalige zwaargewichtjudoka.