Maarten van der Weijden: "Voel me bijna schuldig dat ik kanker heb overleefd"

Het was een van de meest memorabele momenten van de Olympische Spelen in Peking: outsider Maarten van der Weijden zwemt naar het goud in het open water en valt daarna in de armen van een uitzinnige Pieter van den Hoogenband.

"Ik koos in de slotfase voor een andere route dan mijn concurrenten. Ik bleef altijd heel rustig en kon nog heel nuchter zeggen: mijn weg is gewoon korter. Diezelfde nuchterheid zag je ook daarna. Ik liep een beetje verdwaald rond. "Wat gek dat ik gewonnen heb!""

Van der Weijden werd opgevangen door zijn goeie vriend Van den Hoogenband. "Pieter zei ooit (over zijn trainingsarbeid): "Ik vind het zo fijn als wij samen zwemmen. Ik kom op de ochtendtraining en jij bent al een tijdje bezig en wanneer ik klaar ben, ga jij nog even door."

Van der Weijden was dan ook een trainingsbeest. "In het laatste jaar voor de Spelen zwom ik 7 uur per dag. Ik denk dat ik wel voorsprong had op mijn concurrenten door mijn hoogtetent. Daar zat ik zo'n 15 uur per dag om extra rode bloedcellen aan te maken."

"Ik krijg nog vaak de vraag: al die opofferingen, was het dat allemaal waard? Maar het gekke is dat ik dat jaar met al die extreme dingen als fijn hebben ervaren. Dat is wie ik ben. Ik hou van uitdagingen, wil het beste uit mezelf halen."

Het verhaal van Van der Weijden is des te straffer, omdat hij enkele jaren ervoor nog tegen leukemie vocht. "Ik heb een halfjaar in het ziekenhuis gelegen. Dat was heel heftig, ik heb veel ellende gezien. Mensen die dezelfde ziekte hebben, maar die er niet van herstelden."

"Ik hoor wel eens: "Knap dat jij kanker hebt overwonnen en olympisch goud hebt gehaald. Hoe sterk ben je dan." Maar dat voelt voor mij niet eerlijk aan. Ik was juist extreem lui in het ziekenhuis, terwijl mijn lotgenoten allerlei fitnesscircuits opzetten en bezig bleven; En nu ben ik hier nog en zij niet meer."

"Als je dan zegt dat ik kanker heb overwonnen, dan voelt dat alsof de mensen die er niet van hersteld zijn iets verkeerds hebben gedaan. Het is geen keuze. Ik had gewoon geluk dat er een behandeling was die werkte voor mij."

"De weg na de behandeling is wel lang geweest. Ik was veel gewicht kwijt, al mijn spieren waren weg. Als ik 5 minuten kon zitten, was dat al veel. Om dan weer te kunnen zwemmen, dat is een lange weg. Maar die neem je stapje voor stapje."

Maarten van der Weijden blijft ook nu nog mensen inspireren met zijn sportieve prestaties. In 2019 zwom hij de Elfstedentocht voor het goede doel: 200 kilometer in 74 uur.

"Mijn eigen pijn is oké, maar dat ik in het ziekenhuis mijn lotgenoten het niet heb zien halen. Ik voelde mij bijna schuldig dat ik geluk heb gehad. Overleversgeluk. Met die pijn die ik voelde, wou ik iets doen."

"Ik kon het niet meer zoeken in heel snel zwemmen, dus dan deed ik het maar heel lang. Gelukkig is er veel water in Nederland en wat is er dan beter dan de Tocht der Tochten, de Elfstedentocht?"

"Ik heb in die 3 dagen 7 uur geslapen. Als sportman voelde dat een beetje als valsspelen, maar ik moest mezelf wel regels opleggen en het mezelf toch niet te makkelijk maken."

"In 2018 had ik het ook al geprobeerd, maar dan met 2 powernaps van 20 minuten. Toen kreeg ik allerlei hallucinaties. Huizen werden plots kastelen. Dat heeft ertoe geleid om te zeggen: zo lukt het niet, ik zal iets meer moeten slapen."