"Maandloon inleveren is beter dan spelers in technische werkloosheid zetten"

Zaterdag ontsloeg Anderlecht Pär Zetterberg. Ik heb de communicatie van Anderlecht daarover gezien en ik begreep het niet heel goed. Er werd gewezen naar de coronacrisis, maar het een heeft met het ander niets te maken.

Dat zal dan wel een communicatiefout geweest zijn waarop Anderlecht heel veel kritiek heeft gekregen. Want nu leek het erop dat Anderlecht zich achter de coronacrisis wou verschuilen om het ontslag van Zetterberg te rechtvaardigen. Maar het ontslag van Zetterberg heeft niets te maken met de coronacrisis. Dat heeft Anderlecht-CEO Karel  Van Eetvelt vandaag ook gezegd.

Ook zonder coronacrisis was Zetterberg vandaag geen werknemer meer van Anderlecht. Dat heeft te maken met een kosten-batenanalyse die negatief is uitgevallen. Als je kijkt naar het salaris dat Zetterberg opstrijkt (zoals te lezen stond in de kranten) en hetgeen dat hij ervoor in de plaats deed, dan kan ik me voorstellen dat binnen het besparingstraject van Anderlecht zelfs voor een icoon zoals Zetterberg geen plaats meer was.

Wat Zetterbergs rol was bij Anderlecht is een goede vraag. Zelf gaf hij aan dat hij bezig was met de offensievere spelers en dat hij raad gaf aan de jongeren. Maar in verhouding met het salaris dat hij opstreek, leek me dat volstrekt onvoldoende.

In plaats van kritiek te geven op de mensen die nu de beslissing genomen hebben, kan je je beter afvragen waarom Zetterberg destijds binnengehaald is zonder een duidelijke taakomschrijving. Het kwaad is eigenlijk toen al geschied en het ontslag van Zetterberg is daar alleen maar een gevolg van. Dat is jammer voor een icoon zoals Zetterberg.

Ik lees van supporters: “Het kan zijn dat Zetterberg niet te veel bijdroeg tot de bredere technische staf, maar hij hield ons kalm.” Dat vind ik geen goede motivering om iemand nog langer aan boord te houden.

Door de coronacrisis zet Anderlecht de medewerkers op economische werkloosheid en vraagt het ook de spelers om een inspanning.

Dat zat er wel aan te komen. We weten allemaal dat de financiële situatie bij de club niet rooskleurig is. En daarbij komt nu dat er geen inkomsten zullen zijn over een lange periode door de coronacrisis.

Anderlecht is bezig met de herschikking van de kostenstructuur. Er is een enorme besparingsoperatie aan de gang. Een grote verrassing is het dus niet dat er bij Anderlecht gezocht wordt naar maatregelen om te besparen.

Buitenlandse clubs zijn Anderlecht al voor geweest door inspanningen te vragen aan de spelers. De spelers van Barcelona leveren heel veel geld in om te voorkomen dat het gewone personeel ontslagen wordt. Mönchengladbach en Mainz hadden dat in Duitsland ook al gedaan.

Ik heb ook begrepen dat het niet zomaar een symbolische daad is van de Anderlecht-spelers. Ze leveren een maandsalaris in, dat wil wat zeggen. Het is een betere manier om deze bijzondere situatie het hoofd te bieden dan wat andere clubs al gedaan hebben, namelijk de spelers in technische werkloosheid zetten.

Spelers in technische werkloosheid zetten of spelers hun maandloon laten inleveren? Ik vind het een moeilijke en interessante discussie. Aan de ene kant is het niet slecht dat die spelers nu eens beseffen hoe is het om maandelijks met 2.353 euro bruto per maand rond te komen.

Aan de andere kant zeggen clubs zoals Racing Genk en Club Brugge dat ze met technische werkloosheid weer een heel slecht signaal geven aan de buitenwereld. Het zou de perceptie van het voetbal niet ten goede komen. Want met technische werkloosheid vrijwaren clubs zich van allerlei uitgaven en moeten ze de hoge  spelerslonen niet meer betalen. Maar dan moet de maatschappij alweer betalen. 

Het is dus een moeilijk evenwicht. Doordat Anderlecht de verantwoordelijkheid nu bij de spelers legt, zorgt de club ervoor dat het een fikse besparing kan doen en draait de overheid (in casu de gewone man) er niet voor op.

Aan de andere kant lijkt het me niet meer dan logisch dat iedereen moet inleveren wanneer er niet meer gevoetbald wordt. Niet alleen de mensen van de ticketing, de marketing en op het secretariaat, maar ook de voetballers.

Als voetballers in technische werkloosheid gezet worden, nemen de clubs een risico. Maar van goedbetaalde profvoetballers mogen we toch vragen om hun professionalisme in ere te houden tijdens die 1 à 2 maanden.

Ik vind het ook gevaarlijk om te spreken van "de profvoetballer". Er zijn in België heel wat profvoetballers die heel goed hun brood verdienen. Maar de meerderheid verdient iets meer dan een job in het gewone leven en wordt niet noodzakelijk steenrijk van voetbal. Voor hen is het wellicht een stuk moeilijker dan voor voetballers van Anderlecht, Club Brugge, Genk, Gent en Standard.

Kan de coronacrisis bepaalde clubs de kop kosten op termijn? Dat hangt ervan af hoe lang dit blijft duren. Als er nog matchen kunnen worden gespeeld voor het einde van het seizoen, dan niet.

Maar stel je voor dat er dit seizoen helemaal niet meer gespeeld wordt en dat het ook nog een eind zal duren in het volgende seizoen totdat er gevoetbald kan worden, dan kunnen bepaalde clubs in moeilijkheden komen.

Het water staat heel wat clubs aan de lippen en misschien zelfs erboven. Veel grote en kleine bedrijven zullen het moeilijk krijgen, waarom zouden voetbalclubs aan die harde logica van een crisis ontsnappen? 

Peter Vandenbempt.