Het straffe verhaal van Ewoud Vromant, kanshebber op paralympisch goud

Ewoud Vromant is op de Paralympische Spelen (25 augustus - 6 september in Tokio) een grote Belgische troef op goud in het paracycling.

Tot 8 jaar geleden deed Vromant nog aan triatlon. "Maar eind 2012 is een tumor vastgesteld in mijn rechterbovenbeen. De tumor (een liposarcoom) zat verweven tussen mijn hamstrings en het vetweefsel. Dat is vrij zeldzaam", doet Vromant zijn verhaal.

"Ik had er eigenlijk helemaal geen last van, want ik was aan het trainen voor een marathon. Maar mijn broeken begonnen te spannen. Ik ben naar de dokter geweest en zo is die tumor ontdekt."

"Eerst hebben ze een paar maanden chemotherapie proberen toe te passen. Daar ben ik serieus ziek van geweest. Die tumor is toen waarschijnlijk afgestorven, maar hij was niet weg. Voor de veiligheid is toen beslist om mijn been te amputeren."

"Ik heb altijd aan sport gedaan. Het was een serieuze schok toen ze zeiden dat ik mijn been zou verliezen. Maar ik ben er toen vrij snel over geraakt."

"Meteen na de amputatie kreeg ik de mogelijkheid om te gaan skiën met een organisatie die daarin gespecialiseerd is. Dat heeft mijn ogen toen geopend, want ik had nooit verwacht dat ik na een beenamputatie nog zou kunnen gaan skiën. Ik dacht toen: “Als ik met één been kan skiën, dan kan ik de rest ook.”"

Hoe is Vromant uiteindelijk in het paracycling terechtgekomen? "Tijdens mijn revalidatie ben ik in contact gekomen met atleten die liepen met blades. Ik ben beginnen mee te trainen met hen."

"Daarna heb ik ook nog een beetje in competitie gezwommen. Voor mijn amputatie deed ik aan triatlon en fietsen was toen mijn beste onderdeel. Ik wist dat ik als paralympiër nooit zou meedraaien met de wereldtop in het lopen en zwemmen. Zo ben ik in het wielrennen terechtgekomen."

"Op het BK eindigde ik meteen 3e. Het jaar daarna begon ik professioneler te trainen en reed ik internationale wedstrijden. Ik begon stilaan te investeren in materiaal en kreeg begeleiding. Zo ben ik blijven groeien."

"Het was in het begin wel zoeken naar een goede positie op de fiets om mijn rug en heup te ontlasten. Mijn schouders kregen ook meer belasting, omdat ik alles op 1 been deed. Maar ik heb dan een steun bevestigd aan mijn zadel, waar ik met mijn stomp op kan steunen. Zo zitten mijn heup en bekken rechter."

Vromant kroonde zich eind januari tot wereldkampioen paracycling in de individuele achtervolging. "Het was een heel emotioneel moment toen ik over de finish kwam. Vreugde en ontlading", vertelt Vromant.

"Maar een paar seconden later voelde ik wat teleurstelling en verdriet. De ziekte, amputatie en revalidatie flitsten door mijn hoofd. Pas achteraf besefte ik dat het wel “chic” was dat ik wereldkampioen was geworden met een wereldrecord."

Het WK op de weg in Oostende is Vromants volgend doel dit jaar. “Het zou heel speciaal zijn om te schitteren voor eigen volk. Heel veel familie en vrienden hebben al gezegd dat ze zullen komen kijken."

"Maar het WK is in juni en ik zal dan misschien nog niet top zijn. Ik moet rekening houden met de Paralympische Spelen. Op het WK en de Paralympische Spelen zal de tijdrit mijn hoofddoel zijn. Dat is mijn specialiteit, waarschijnlijk door mijn triatlonverleden. In de wegrit zijn er risico’s op valpartijen."

Het absolute hoofddoel is dus Tokio. "De Paralympische Spelen zijn maar om de 4 jaar. Ik ben daar al sinds 2016 mee bezig. Alles, zelfs de WK’s, staat in het teken van de Spelen in Tokio."

"Ik heb ook een jaar verlof zonder wedde genomen, omdat ik vind dat de Paralympische Spelen een unieke gelegenheid zijn voor mij. Ik ben nu 35, ik moet er niet langer mee wachten. Ik vond het belangrijk om me nu een jaar toe te leggen op mijn sport."