Evenepoel kan goed trappen en klappen: "1 minuutje, Remco, aub""

Kent u dat? Een mediadag? In het wielrennen gaat dat als volgt: een wielerteam nodigt journalisten uit, vaak onder de Spaanse zon, en geeft hen de kans om alle renners te spreken. Van werkpaard tot kopman.

Het uitgelezen moment om bij de (vaak afgeschermde) coureurs te peilen naar hoe ze zich voelen en wat ze verwachten van het nieuwe seizoen. Op jacht naar dat ene nieuwtje dat er, misschien, te rapen valt.

Dat is op zijn zachtst gezegd niet bepaald een dag waar renners naar uitkijken. Een verplicht nummertje, een noodzakelijk kwaad. Althans, als je een topper bent. Wel: Remco Evenepoel is zo een topper. En dat heeft hij aan den lijve ondervonden. 

16.05u: Remco Evenepoel komt geflankeerd door de perschef van zijn ploeg de skybar binnen. Verdieping 29. Veel glas en een uitzicht op die bekende rots in Calpe.

Voor de Europese kampioen tijdrijden is dit het startschot voor een doldwaze rit langsheen originele, vervelende, netelige of verrassende vragen.

Het zou niet de eerste topper zijn die met tegenzin aan deze etappe begint. Niet zo bij Remco. Hij lacht, begroet iedereen hartelijk en start. De zon schijnt.

"Hadden ze niet gezegd dat het zou regenen? Verdomme, ik had wél kunnen gaan trainen." Remco oogt fris. Dit handelt hij wel even af.

Braafjes wacht iedereen zijn beurt af. "Ja, hij komt zo meteen. Maak je geen zorgen."

Remco verschijnt. De zon verdwijnt. Donkere wolken pakken zich samen boven de bergen en drijven richting Calpe. Evenepoel is dan een halfuurtje bezig en werkt zonder morren zijn parcours af.

Op het terras vallen de eerste druppels. Alle journalisten verhuizen naar binnen. Maar Remco moet nog 1 Vlaamse journaliste te woord staan. Naar binnen dan maar. Nee, dat kan nog wel snel. Leeg terras. 1 man in de regen. Remco. Ik wil de toppers die dan naar binnen vluchten geen eten geven. En eigenlijk hebben ze gelijk.

Stilaan ebt de nervositeit onder de collega’s weg. De Vlaamse journalisten hebben hun goeie quotes en gaan monteren. Voer voor de journaals.

Voor Remco moet het dan nog maar beginnen. Tijd voor de internationale pers! Fransen, Italianen, Britten, …  allemaal willen ze Remco heel even spreken.

"1 minuutje, Remco? Please?" Vandaag kan het. Remco ondergaat, blijft beleefd en doet elke keer opnieuw zijn best. Liefst in het Engels? "No problem". In het Frans? "Bien sûr!" Een droom voor journalisten.

Na anderhalfuur heeft hij het audiovisuele luik achter de kiezen. Even pauzeren? Nee, de kranten en de magazines nog. Samen rond 1 grote tafel. Alle opnametoestellen in de richting van Evenepoel. 

18.35u: terwijl het personeel van het hotel de glazen en de hapjes klaarzet voor het feestje met de sponsors, is er geen spoor meer van de renners.

Alaphilippe, Lampaert, Stybar of Jungels: ze blazen uit op hun kamer. Benen omhoog.

1 man is nog niet aan de finish: Evenepoel. Geflankeerd door 15 journalisten legt hij uit waarom hij de Giro wil rijden, wat hij al geleerd heeft en waarom hij alles zo makkelijk laat lijken? "Easy? Do you think it is easy to win San Sebastian?" Big smile.

Tafels worden opzijgeschoven, de champagne glazen rinkelen. Remco wordt steeds minder verstaanbaar. Of het gezelschap nu eindelijk wil opkrassen, vraagt de nerveuze barman.

"Nog even, we zullen ons wat verder in de zeteltjes neervleien", ontzenuwt de perschef. Remco staat op en gaat 15 meter verderop zitten. De meute schuift vliegensvlug mee. "Zelden een bende journalisten zo snel ergens buitengewerkt", lacht de perschef. "Gewoon Remco verzetten en opgelost. Moet ik onthouden."

Het zijn de laatste loodjes voor Evenepoel. Hij vuurt nog steeds oneliners af, hapklare brokjes voor de collega’s. De lach op zijn gezicht blijft. Michel Wuyts zou zeggen: "Geen spatje verval." Maar de ogen van Evenepoel liegen niet: de gordijntjes gaan stilaan dicht.

"Last question." Het is stilaan goed geweest. De journalisten zijn content. "Ongelofelijk hoe hij hiermee omgaat", "niet kapot te krijgen","professioneel en zo matuur", "een droom om mee te werken"..."

De renner heeft zich gesmeten. "Dit is verdorie lastiger dan drie uur stevig fietsen", lacht Remco. Of dit dan niet ongelofelijk zwaar is geweest? "Het hoort erbij. De vragen die ik kreeg, vielen eigenlijk ook nog mee. Ik had me hierop voorbereid. Dan lukt dat wel."

De mediadag is voorbij. Geen vragen meer en dus ook geen straffe quotes. Wel nog 1 korte sms: "Is de rust teruggekeerd?" Antwoord: "Zeker. Eindelijk trainen."