De harde getuigenis van Edo Maas: "Nu ben ik die jongen in de rolstoel"

6 oktober 2019 heeft het leven van Edo Maas ingrijpend veranderd. De 19-jarige Nederlander neemt die dag voor Sunweb deel aan de Piccolo Lombardia, de jongerenversie van de Ronde van Lombardije.

Maas is als reserve opgetrommeld en werkt voor zijn kopman. Maar in de afdaling van de Madonna del Ghisallo, nota bene de beschermheilige van het peloton, loopt het gruwelijk mis.

"Langs de ploegleiderwagens ging ik naar beneden. De wagens rijden altijd rechts, de renners links. Ja, en toen kwam die auto van een zijweg het wedstrijdparcours op", vertelt Maas in De Volkskrant.

Een onvoorzichtige automobiliste ramt Maas, die de auto niet meer kan ontwijken. "Ik heb om hulp geschreeuwd. Urenlang. Dat is doorgegaan tot aan het moment dat ik onder narcose werd gebracht."

"Dat vind ik misschien nog wel het ergste van alles, dat ik zo’n extreme angst en stress heb gevoeld. Daar heb ik veel verdriet van. Ook dat mijn ploegleider dat allemaal heeft moeten meemaken."

In het ziekenhuis voelde Edo Maas hoe hij zijn benen niet meer kon bewegen. "Ik heb het rechtstreeks gevraagd aan de chirurg die me heeft geopereerd wat ik had. Hij vertelde dat ik een dwarslaesie T6 en T7 had. Ik studeer fysiotherapie, ik weet wel iets van het menselijk lichaam. Ik kon toen zelf wel uittekenen wat de consequenties waren."

"Ik was altijd wielrenner. Nu ben ik die jongen in de rolstoel", zegt Maas. "Ik heb met mijn vriendin afgesproken dat we onze koffierondjes zullen blijven rijden. Zij met de racefiets, ik met een handbike."

"Ik wil een leven dat niet onderdoet voor mijn oude leven. Of misschien wel beter is zelfs. Als topsporter heb ik bijvoorbeeld nooit van het studentenleven kunnen proeven. Dat wil ik nu gaan oppakken. Anders was ik daar nooit aan toegekomen."

2019 was een gitzwart jaar voor het peloton, dat meermaals aan de alarmbel trok voor een meer veilige sport. "Het is opvallend dat er de laatste jaren veel ongelukken zijn gebeurd, dodelijke, maar ook gevallen zoals ik", zegt Maas.

"Het is moeilijk de vinger op de zere plek te leggen. In mijn geval was het een auto op het parcours. Bjorg Lambrecht kwam tegen een stalen pijp terecht. Wout van Aert haakt in de Tour achter een dranghekken en raakt zwaargewond. Zo heeft elk ongeluk zijn eigen verhaal."

"Vaak gaat het wonder boven wonder goed, maar je wilt niet weten hoe vaak er een auto op het parcours is tijdens de koers. Daar moet iemand of een organisatie verantwoordelijk voor zijn. Die dat kan verbeteren of veranderen."

"Ik denk echt wel dat de UCI ermee bezig is, maar soms lijkt het hun prioriteit niet te zijn. Dan zijn ze wel bezig met de lengte van focking tijdritsokken, maar niet met de veiligheid van de parcours. Mijn ongeluk mag niet vervagen. Anders is straks iemand anders aan de beurt."