Van Aert toont litteken in "Het Huis": "Verticale wonde was beter geweest"

Na de problemen met Nick Nuyens verliep ook sportief niet alles zoals het hoorde. Van Aert lucht zijn hart: "We stonden elke cross met 20 aan de start, maar er was telkens maar één renner die verloor van Mathieu van der Poel."

"Het was mijn schuld dat het niet meer spannend was. Ik moest altijd dezelfde vragen beantwoorden en daar had ik het wel moeilijk mee. Ik beet van me af en er werd zo misschien een verkeerd beeld van mij opgehangen."

"Ik durf nu wel toe te geven dat ik gevangen zat. Ik wilde mijn oude niveau halen, maar dat lukte niet. Ik kon dat ook niet loslaten. Als ik een brood ging halen, werd ik erover aangesproken. Dan begin je anders te reageren dan normaal."

Op vraag van Eric Goens laat Van Aert de wonde op zijn been zien: een litteken van meer dan 20 centimeter. "Holy crackers", reageert de presentator.

Van Aert: "De dokter heeft er alle vertrouwen in dat alles opnieuw zal lukken. Ik heb er absoluut nog geen rekening mee gehouden dat ik niet meer zou kunnen crossen. De komende winter wordt afwachten, maar ik wil gewoon blijven crossen."

's Avonds kwam echtgenote Sarah De Bie koken voor haar Belgische kampioen. Tijdens het etentje is ook zij openhartig over hoe ze de val in de Tour heeft beleefd. "Ik was vrij rustig en heb toen zijn ouders en zus gebeld. Ik ben pas echt gebroken toen hij naar de operatiezaal vertrok. Ik ging naar buiten en ik denk dat ik nog nooit zo luid hardop gehuild heb."

Wout van Aert wordt bij zijn aankomst in Het Huis onmiddellijk geconfronteerd met de 13e rit van de Tour. "Ik heb de beelden nog niet opnieuw bekeken, maar ik was het wel nog van plan." De grimas van Van Aert spreekt boekdelen wanneer hij de val voor het eerst ziet.

"Er zijn ook beelden die met een dashcam gemaakt zijn van op de ploegauto. Daar zie je het nog beter. En zie je ook het stuk spier dat verdwenen is. Aan mijn verwondingen kan je het ook perfect zien. Het gat dat in mijn spier zit, is echt van een mes dat er doorgegaan is. Ik had dat nog nooit gezien."

"Het duurde in mijn beleving enorm lang voor de dokters er waren. Ik voelde niet veel van de wonde, maar ik lag op bloedheet asfalt en het was precies of ik levend aan het verbranden was. Dat gevoel kan ik me nog perfect voor de geest halen. Dat leek een eeuwigheid te duren."

Van Aert brak enkele jaren geleden zijn sleutelbeen over de balken in het veld. Volgens zijn coach heeft hij dat toen moeilijk verwerkt. Op de vraag of hij bang is dat ook dit in zijn hoofd zal blijven zitten, antwoordt hij: "Ja, eigenlijk wel. Ik zal dat pas weten wanneer ik opnieuw op de fiets zit, denk ik. Die balken kwam ik natuurlijk drie keer per week tegen. Met nadars is dat toch wat anders. Ik hoop van niet, maar ik weet het niet. Ik kijk gewoon heel hard  uit naar de dag waarop ik opnieuw kan fietsen en coureur kan zijn."