1B-analyse: "Lokeren-Union tijdens Kazachstan-België" en de borstel van Losada

In de 1B-column van vorige week kaartten we al de ongelijke behandeling van 1B ten opzichte van 1A aan. Daarin werden we afgelopen weekend ruimschoots bijgetreden door de meeste trainers van de Proximus League-ploegen.

Het hoort gewoon niet dat er - zeker gezien er slechts 24 officiële profclubs zijn - een onderscheid binnen het profvoetbal wordt gemaakt. Het is een weliswaar lichte, maar toch een vorm van competitievervalsing als ploegen niet over hun volledige kern kunnen beschikken.

Dat de wedstrijd tussen Sporting Lokeren en Union dan ook nog eens overlapte met de wedstrijd van de Rode Duivels in Kazachstan tart al helemaal de verbeelding.

Bij de KBVB sprak men van een onoplettendheid, een al even lachwekkende verdediging. 

De Proximus League ontwikkelde zich in een aantal jaar tijd tot een reeks waar de budgetten - louter door de inbreng van de buitenlandse investors - met 1A probleemloos kunnen concurreren. Logisch gevolg van financieel krachtiger clubs is dat ze spelers gaan aantrekken die bij B-landen tot de nationale selectie behoren.

De KBVB kan deze oproepen niet langer negeren, maar een mogelijk gevolg zal zijn dat er een aantal midweekwedstrijden meer zal worden afgewerkt. Voor supporters niet altijd de meeste gewilde formule, maar voor de 8 clubs die voltijds werken zal zich hier sportief geen enkel probleem stellen.

De strijd voor de periodewinst was nog nooit zo interessant als dit seizoen. Nooit eerder streden vier ploegen zo lang mee voor de eindwinst.

Met nog 12 punten te verdienen ligt alles op twee punten van elkaar. Extra pijnlijk dat alwéér de scheidsrechter besliste dat Union niet op de eerste plek kan prijken.

Vorige week werd Westerlo die leidersplaats ontnomen, nu waren de Brusselaars aan de beurt. Als je als ref in de laatste minuut een strafschop toekent bij een 0-1-stand, moet je wel erg zeker zijn van je zaak.

Bij het fluiten van een strafschop eigenlijk altijd. Ik denk niet dat scheidsrechters al zo vaak over winst hebben beslist als dit seizoen in 1B, ook hier denk ik dat gezien de belangen de KBVB écht geen keuze meer heeft en de refs moet ondersteunen zoals het huidige profvoetbal betaamt. 

Bij Beerschot werd trainer Stijn Vreven afgelopen week genadeloos aan de kant geschoven, ondanks een positieve wedstrijd (1-1) op Union.

Genadeloos, omdat de voorzitter recentelijk nog aangaf dat Vreven zéker het seizoen zou uitdoen. Genadeloos, omdat het moment waarop dat gebeurde de argumentatie niet verklaart: Beerschot toonde zich mentaal helemaal niet zwak
bij Vrevens laatste wedstrijd. 

Het argument dat Hernan Losada de spelersgroep kent, slaat voor mij ook nergens op. Wil je een effect creëren, is een nieuw gezicht het enige die alle tellertjes weer op "0" kan zetten. Een spelersgroep kennen is in deze niet altijd een voordeel.

Het Beerschot-bestuur benadrukte in de pers dat Losada trainer is “ad interim” tot het einde van het seizoen. Een rare uitsprak die doet vermoeden dat het vertrouwen in Losada mogelijk niet zó groot is en dat hij bij een mogelijk falen toch aan de club verbonden kan blijven in een andere functie.

Hernan Losada kan dan wel een fijne voetballer geweest zijn - en terecht een clubicoon en favoriet van de supporters - zijn uitspraken bij zijn aanstelling toonden maar weinig respect voor zijn voorganger die toch een mooi parcours aflegde bij Beerschot.

Onomwonden stelde Losada dat hij zich op dit moment vier jaar lang had voorbereid en schilderde de spelersgroep af als mentaal aan de grond, sportief totaal ontredderd en zonder vertrouwen.

Als je in twee dagen tijd zowat álles omgooit waar Stijn Vreven voor stond, kun je uiteraard op maar weinig automatismen terugvallen en dat lijkt me voor het vertrouwen geen beste zaak.

Je kunt je mijns inziens niet voorbereiden op de taak van hoofdtrainer vanuit een andere rol dan hoofdtrainer zelf.

Je kunt je wél ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld Wouter Vrancken en Franky Dury. Op een lager niveau starten, zelf tactische keuzes maken, bijsturen, keuzes maken in selectie, je eigen voetbalvisie ontwikkelen en vooral ook weer bijsturen, omgaan met frustraties en ontgoochelingen van jezelf, je spelers enzovoort.

Dat is het leergeld dat élke hoofdtrainer betaalt en de vraag is of het ambitieuze Beerschot daar dit seizoen de ruimte voor heeft. Als assistent of beloftetrainer heb je niet dezelfde verantwoordelijkheden, ervaar je die druk niet en draag je niet de
eindverantwoordelijkheid voor de keuzes. Je hoeft je niet te verantwoorden bij de
supporters, pers of bestuur. Dan lig je niet - of toch minder - wakker. 

Losada pakte tegen Westerlo uit met twee spitsen en trok Alexander Maes vanuit het centrum zowaar naar de flank.

Het item om met twee spitsen te spelen was al langer een pijnpunt binnen de club en de spelers. Ook sterke man Raphael Holzhauser moest deze keer plaatsnemen op de bank.

De eerste helft van Beerschot was bijzonder pijnlijk: spelers vonden elkaar niet en acteerden ongelooflijk onzeker.

Maes liep zich te pletter om zijn tegenstrever Bryan Van den Bogaert op te vangen en op het halfuur kon ook Will Still het niet meer aanzien en fluisterde zijn nieuwe sportieve baas in dat zijn plan met Maes op de flank écht geen goede optie bleek, waarop Losada Maes dan maar opnieuw in het centrum posteerde.

Dat bij de - overigens onterechte - strafschop de spelers in discussie gingen over wie hem zou trappen, zal weinig goed doen aan een blijkbaar mentaal broze groep.

Losada zal snel ondervinden dat trainer zijn meer is dan een idee hebben over hoe de pionnetjes worden neergezet. Het zal erom gaan dat idee over te brengen, de groep daarvan te overtuigen, resultaten te boeken en de vollédige kleedkamer te managen.