"1B heeft recht op VAR zoals 1A én competitieloze interlandweekends"

De weg naar promotie naar 1A is in 1B erg duidelijk: slechts 2 periodetitels zijn er te behalen, telkens beslist over 14 wedstrijden, oftewel een totaal van 42 punten. De voorbije jaren al bleek hoe spannend die strijd telkens weer is en hoe vaak tot de laatste speeldag moet gewacht worden om te weten wie uiteindelijk zijn plek in die finalewedstrijden binnenhaalt.

Het is dit jaar niet anders: bij de eerste 4 ploegen (favoriet OHL, verrassing Virton, Union en Westerlo) ligt alles op een zakdoek. Trainers geven het ook zelf altijd aan dat het vaak de details of de efficiëntie zijn die in deze strakke competitie het eindresultaat bepalen. Met details worden dan onder andere bedoeld: die bal op de paal, die redding van de doelman, die paar laatste passes die net niet aankomen.

Wat daar echt niet in thuishoort, zijn de talloze fases waarbij het scheidsrechterlijke trio objectieve fases fout beoordeelt. De Westelse spits Abrahams trapte bij een 0-1-achterstand de bal randje zestien prachtig binnen. De bal raakte de onderkant van de lat, viel een metertje achter de doellijn en botste zo weer het veld in.

Op zijn minst doellijntechnologie had Westerlo hier 1-1 laten scoren. Gezien het spelbeeld hadden de Kemphanen met die mentale boost zelfs mogelijks nog de volle pot én de gedeelde leidersplaats naar zich toe getrokken.

Westerlo-coach Bob Peeters deed er nadien alles aan om zijn frustratie en ontgoocheling te verbijten, maar legde toch de vinger op de wonde en deed net als wij een nieuwe oproep: 1B heeft nood aan en recht op dezelfde VAR-hulp als 1A.

Dit seizoen werden al te veel wedstrijden in 1B beslist door foutieve scheidsrechterlijke beslissingen. We moeten er echt van uitgaan dat noch scheidsrechter Toeback, noch zijn lijnrechter de bal over de lijn heeft gezien, maar het blijft een onvergeeflijke fout van beiden, zeker omdat de bal wel heel ver over de achterlijn stuitte.

Als trainer kan je deze zaken in de media wel proberen te minimaliseren om – zoals Peeters het zei - te vermijden dat je door kritiek in de tribune terechtkomt, maar je sleept het wel maar lekker mee: puntenverlies door objectieve, arbitrale fouten is als trainer het zuurste om te verwerken omdat je er nu eenmaal niks mee aan kan vangen.

Je gaat nadien nog aan de slag om de wedstrijd te analyseren en te herbekijken, knipt en plakt beeldmateriaal, maar die fase met Abrahams blijft gewoon op de lever liggen. Zelfs een blik op het klassement is lastig met in je achterhoofd het virtuele punt of punten.

Ik weet niet hoe een scheidsrechter omgaat met dergelijke zaken. Slechts weinigen kunnen hun foute interpretaties toegeven, maar in objectieve gevallen – zeker als zijn oordeel uitslagbepalend is - hoop ik dat ook een ref even wakker ligt van zijn beslissing.