ANALYSE: "Wondermooi, nooit vertoond. Echt crazy!"

Het was een memorabele avond gisteren: van de hel naar de hemel. Ik heb het zelden meegemaakt: toen de Red Lions met 0-2 in het krijt stonden, was het "a miracle waiting to happen".

Dit is wat sport zo mooi maakt: iets of iemand die je maar weinig kans geeft om nog overeind te krabbelen en dat dan toch nog doet. Dat is nu net wat er met de Red Lions gebeurd is.

Onze hockeymannen hadden het heel moeilijk. Het is niet dat ze in de eerste helft niet in de match zaten. Ze hadden enkele penalty corners en enkele kansen.

Er was een bal op de paal van Tom Boon, maar de Duitsers waren zo gretig, verdedigden zo goed, zaten er zo kort en positief agressief op dat zelfs de Red Lions eventjes niet wisten waar ze het hadden.

Dan vallen er twee doelpunten - waarbij de Belgische verdediging niet echt vrijuit gaat - maar de Belgische spelers maken elkaar geen verwijten. Integendeel: ze gaan als een blok naar de kleedkamer en zijn er in de tweede helft als een collectief voluit voor gegaan.

Toen zag je: 85% balbezit, blijven en blijven bouwen en de moed niet opgeven. Dan krijg je een knotsgekke ommekeer met 4 doelpunten, met daarbij de wereldgoal (3-2) van een 23-jarige kerel met onwaarschijnlijk veel lef: Victor Wegnez. Dat was gewoon wondermooi.

Om te beginnen zijn er het talent en de ervaring van de Red Lions die zo'n comeback mogelijk maken.

Ze zijn niet in paniek geraakt, ze wisten heel goed wat ze moesten veranderen: de bal meer in de eigen gelederen houden, het tempo hoog houden en de structuur behouden. Vooral niet chaotisch gaan doen.

Je zag dat de Duitsers fysiek in de eerste helft al heel veel gegeven hadden en dat uithouding en het vasthouden van de explosiviteit in de actie nog een belangrijke rol zouden gaan spelen.

Wel, fysiek kennen de Red Lions gewoonweg hun gelijke niet. Zeker in het slotkwartier zaten de Duitsers op hun tandvlees en de Belgen niet.

Er is in zo'n match ook altijd een kantelmoment dat je moet zien te benutten. Dat kwam er diep in het 3e kwart toen doelman Vincent Vanasch de videoref aanvroeg.

De Duitsers dachten dat ze een strafbal mochten nemen, maar Vanasch had in het heetst van de strijd gezien dat de man die bij de voorgaande penalty corner de bal stopte, dat die dat met zijn hand gedaan had. Wat een helderheid van geest!

En nog een belangrijk gegeven: het publiek! De push die de fans aan de ploeg gegeven hebben, heeft de Red Lions opgezweept. Dit is nooit vertoond in België. 

Dit zorgde voor de extra adrenalinestoot die hen over de streep getrokken heeft. Wat een sfeer! Op het einde stonden er spelers met tranen in hun ogen op het veld. Het was "crazy", om het zo te zeggen.

Of de finale een eitje wordt na de 5-0-overwinning van België tegen Spanje in hun openingsmatch van dit EK? Neen, we mogen echt niet op onze twee oren slapen. Ik ben er zeker van dat de Red Lions niet redeneren dat Spanje een hapje wordt.

Na de match lag de focus al op zaterdagavond 20.30u. Herinner je je de finale van het vorige EK, toen België in de groepsfase met 5-0 won van Nederland. Toen dachten de Belgen dat de buit al binnen was, maar in de finale won Nederland van België.

Die attitude is nu helemaal anders. Het doel is en blijft de titel én dat olympische ticket pakken voor Tokio 2020. Alleen dan is het toernooi geslaagd. Dát is nu de attitude: niet te snel tevreden zijn en pieken op de momenten die er toe doen.

En opgelet: Spanje is gegroeid in dit toernooi. Er zit zoveel klasse en ervaring in die ploeg een sterke doelman Quico Cortes, veteraan Pau Quemada, een fantastische penalty corner, balkunstenaar Xavi Lleonart die er in de openingsmatch tegen België niet bij was, maar Nederland gisteren in de halve finales helemaal dol draaide...

Dus niet onderschatten, die Spanjaarden! Maar de Lions zijn wel degelijk favoriet. De spelers zijn zich bewust van het feit dat dit dé kans is  - voor sommige de laatste - om voor eigen publiek te schitteren. Het zou zonde zijn om die niet te benutten. Er is nog maar één doel, één uitdaging: dit EK winnen.