DUIDING: Na de contractbreuken: hoe stevig staan voetballers in hun schoenen?

Het festival der transfersaga’s werd midden juli op gang getrapt door Alexis De Sart. De middenvelder ruilde STVV in voor Antwerp, maar niet zonder slag of stoot.

STVV dacht dat het de optie in het contract van De Sart had gelicht om zo een transfersom te kunnen opstrijken, maar dat ontkennen ze in de entourage van De Sart. Volgens hen werd de optie in de verkeerde taal gelicht en werd ook de wettelijke loonsverhoging niet toegepast. Zo werd hij een vrije speler en kon hij kosteloos naar Antwerp verkassen.

Michael Verrips had deze zomer plots geen zin meer in KV Mechelen. KVM weigerde mee te werken aan een transfer, waarna Verrips en zijn entourage het matchfixingschandaal aanhaalden om het contract van de doelman te kunnen verbreken. De keeper tekende transfervrij bij Sheffield United, maar KVM legt zich daar niet bij neer.

Deze week werd Faïz Selemani aan dat rijtje toegevoegd. De smaakmaker van Union aasde op een transfer, maar was door zijn transferitis niet meer welkom op het trainingscomplex. Selemani werd naar de B-kern gestuurd, verbrak daarop eenzijdig zijn contract bij de 1B-club en trok prompt naar KV Kortrijk. Union is not amused met de actie van Selemani en laakt ook de houding van KVK.

Is er deze zomer dan een nieuwe trend geboren? Niet meteen, want dergelijke verhaallijnen komen in elke transferperiode terug. Meerdere grote namen uit het Belgische voetbal hebben hun contract in het verleden verbroken, maar deze zaken zijn iets specifieker.

Er wordt hier door de betrokken spelers namelijk geen beroep gedaan op de wet van ’78 om, na betaling van een vergoeding, onder hun contract uit te geraken.

In de zaak van De Sart gaat het over een verkeerde optielichting, waardoor van contractbreuk geen sprake is. Het contract van de jonge middenvelder liep gewoon af, waardoor hij vrij kon tekenen bij Antwerp.

Verrips en Selemani beroepen zich dan weer op een zware fout van hun clubs (KV Mechelen en Union) om hun contract wegens dringende reden (matchfixing en weigering van toegang tot trainingscentrum) stop te zetten.

Of de ingeroepen fouten ook effectief als een dringende reden kunnen worden beschouwd, daar zal een arbeidsrechtbank over moeten oordelen.

Elke zware fout die de samenwerking onmiddellijk en definitief onmogelijk maakt, kan overigens gekwalificeerd worden als een dringende reden. Er moet sprake zijn van een vertrouwensbreuk, maar ook de niet-betaling van het salaris gedurende 2 maanden kan volgens de FIFA gezien worden als een geldige reden tot verbreking.

Spelers uiten hun creativiteit tegenwoordig niet alleen op het veld, maar dribbelen ook steeds sluwer in de transferdossiers. Houdt de trukendoos die af en toe gebruikt wordt ook juridisch steek?

Als we voortborduren op het dossier van Faïz Selemani, dan is het natuurlijk niet volledig duidelijk wat er zich tussen de speler en de club heeft afgespeeld. Maar de reactie van Union – een speler weigeren op het trainingsveld en hem laten ontzetten door veiligheidspersoneel – is vrij ongezien.

Mocht een rechtbank de betrokken speler in het ongelijk stellen, dan hangt hem een zware claim boven het hoofd. Daarom valt ook te vermoeden dat Selemani niet over één nacht ijs gegaan is met het tekenen van zijn contract bij KV Kortrijk.

In de zaak van Alexis De Sart – de optie die niet correct werd gelicht – is de wetgeving erg duidelijk. De taalvereiste moet worden nageleefd op straffe van nietigheid. De optie moet ook aan bepaalde voorwaarden voldoen, bijvoorbeeld een salarisverhoging.

Als die voorwaarden niet worden gerealiseerd, dan is er geen sprake van een geldige verlenging en is de speler dus vrij om te gaan en staan waar hij zelf wil. Er is dan geen sprake van een verbreking. Bovendien is er ook nog rechtspraak die stelt dat ook optieclausules conform de voorwaarden juridisch niet afdwingbaar zijn.

Met andere woorden: in het geval van De Sart heeft STVV in zijn eigen voet geschoten? Als de optie niet geldig zou zijn of niet geldig zou zijn gelicht, dan is dat problematisch voor de betrokken club. Soms zijn clubs zich onvoldoende bewust van de juridische gevolgen van bepaalde handelingen of laten ze zich onvoldoende adviseren.

Union haalt in een statement fors uit en heeft het over “een ongezien risico voor het Belgische voetbal”. Zetten deze acties de deur open voor andere spelers? Gaat het huidige transfersysteem op de schop?

Union lijkt daar wel op te hinten, maar met het nodige lobbywerk houdt de voetbalwereld het huidige systeem voorlopig nog altijd in leven. De vraag is hoelang men dat zal kunnen blijven doen. In de juridische wereld wordt er amper getwijfeld aan de onwettigheid van het huidige transferkader.

Bovendien willen clubs zo veel mogelijk verdienen aan hun werknemers dankzij transfers, een handelswijze die buiten het voetbal ondenkbaar is. Het is dan ook nog maar de vraag of clubs hun werknemers louter als handelswaar kunnen blijven beschouwen.