Waarom Jelle Van Damme deze week heel belangrijk wordt voor Lokeren

Zes weken voorbereiding: dat is de standaard voor zowat alle profclubs. In die periode wil een coach een tactisch basisconcept uitwerken, observeren welke spelers elkaar van nature op het veld vinden, welk centraal duo elkaar het beste aanvult, welk elftal het meeste evenwicht biedt.

Dat lijkt een evidentie, maar dat is het niet. Elke speler die aangetrokken wordt en trots met het truitje en handdruk op de foto gaat, verwacht eigenlijk maar één ding: basisspeler zijn.

Alleen, dat geldt eigenlijk voor zowat de hele kern. In die voorbereiding krijgen alle spelers hun speelminuten en er worden vriendschappelijke partijen afgewerkt, maar geen enkele oefenpot biedt eenzelfde intensiteit of eenzelfde beleving als een échte competitiewedstrijd. 

De trainersstaf zorgt in die voorbereiding en de eerste competitiewedstrijden geleidelijk aan voor een natuurlijke sportieve hiërarchie in de spelerskern.

Pas dan beginnen bij spelers emoties de kop op te steken: frustratie, kritiek op mentaliteit, tactiek, keuzes… Al dan niet gesteund door het uitblijven van de verwachte resultaten.

Want vergis je niet, voetbal is en blijft – zoals Henk Mariman het stelde - een individuele ploegsport, in jeugdopleiding, maar ook aan de top.  Al die emoties managen, is een taak waar coaches zich onderscheiden.

In die voorbereiding bereidt een trainersstaf niet alleen het tactische concept voor, maar bouwt hij ook dagelijks aan het team, de teamgeest en de winnaarsmentaliteit. Er wordt gebouwd aan vertrouwen in zichzelf, in elkaar om de doelen te bereiken.

Heel ondankbaar en gek eigenlijk, dat men verwacht dat een team gecreëerd moet worden, want in de maanden juli en  augustus staat alles altijd op losse schroeven. Op elk moment kan een sterkhouder immers worden weggehaald of worden nog nieuwe spelers aangetrokken.

Na zes intensieve trainingsweken zijn het verlangen en de honger naar die eerste wedstrijd normaal gezien enorm en dan komt het eerste examen eraan…

Een examen waarop Beerschot in het duel met Lokeren duidelijk het beste was voorbereid: zowat de hele wedstrijd dominantie, gretigheid om de bal te heroveren na balverlies, drang naar voren, concentratie en veel beleving.

De helft van het basisteam werd nochtans deze zomer pas aangetrokken.

Net dáárom vond ik het doelpunt van Beerschot "genieten". Het was het product van een intensieve en geslaagde voorbereiding: betrokkenheid van verschillende spelers, de concentratie en het geloof tijdens het nemen van die indirecte vrije trap.

De intense vreugde die de spelers deelden toen het ingestudeerde nummertje ook een doelpunt opleverde: het was echt hún goal. Maar ook coach Stijn Vreven glunderde, omdat je weet dat zoiets niet vanzelf komt en dat zo'n actie krediet opbouwt voor het vervolg.

Uiteraard trainen teams op automatismen, aanvallende en verdedigende patronen, loopbewegingen met en zonder bal. 

Maar alle statistieken tonen hoe belangrijk stilstaande fases zijn. En toch is het instuderen ervan geen evidentie. Je wil betrokkenheid van álle spelers, maar ze staan niet allemaal in de basis.

Met wie oefen je die standaardsituaties in? Anderzijds, waar spelers vroeger veeleer ongeïnteresseerd waren, zijn ze nu betrokken, denken ze mee, omdat het besef er is dat het rendement van deze fases gewoon goals en dus punten oplevert. 

Lokeren daarentegen kan het zichzelf eigenlijk niet vergeven. Het was een duidelijke, maar vooral pijnlijke analyse van trainer De Boeck: "We waren niet scherp, gingen de duels niet aan en hebben de mouwen niet opgestroopt."

Onwaarschijnlijk dat een ploeg zichzelf zo dient te evalueren na afloop van de allereerste competitiewedstrijd. We gaven het al aan in de voorbeschouwing: Lokeren zal leergeld betalen, zoals elke eerdere degradant.

1B is heus geen Tweede Klasse meer. De rol van officieuze kapitein Jelle Van Damme zal deze week heel belangrijk worden om zijn team met een andere mentaliteit aan de aftrap te brengen.