Eerste interview met Froome na zware val: "Ik was ten einde raad"

Froome viel midden juni, in volle aanloop naar de Tour, tijdens de verkenning van de tijdrit in de Dauphiné.

De 4-voudige Ronde-laureaat werd halfdood opgeraapt en naar een ziekenhuis in Saint-Etienne gebracht. Daarna zette hij zijn herstel voort in een revalidatiecentrum.

Froome meed sinds zijn val elk fysiek contact met de buitenwereld. Alleen met boodschappen op zijn sociale media bracht hij de mensheid op de hoogte van zijn situatie.

Maar nu heeft Froome een eerste interview gegeven. In een filmpje op de sociale media van Team Ineos vertelt hij wat er gebeurd is en hoe zwaar de weg terug is.

"De dag van mijn val... Het was een winderige dag, maar ondanks dat minder goeie weer keek ik uit naar die tijdrit, want het was een goeie test met het oog op de Tour. Het was een eerste uitdaging", zegt Froome.

"Ik kan me het begin van de verkenning nog goed herinneren, maar van de val zelf weet ik niks meer. Dat is een groot zwart gat."

"Getuigen die erbij waren, hebben me achteraf gezegd dat ik gevallen ben op een stuk rechtdoor, een beetje dalend, zodat de snelheid aan de hoge kant lag."

"Ik wilde mijn neus snuiten en de wind zou tussen enkele gebouwen door geblazen hebben en mijn voorwiel opgetild hebben, waardoor ik alle controle verloor en tegen een muur geknald ben." 

"Ik weet wel nog dat de ploegleiding heel snel bij me was en dat ik stil moest blijven liggen. Een van mijn eerste vragen was of de Tour in gevaar was en ze zeiden meteen "ja". Dat hakte er meteen al serieus in." 

"In het ziekenhuis liepen er wel 10 mensen rond mij die vanalles aan het doen waren. Ik zag de urgentie op hun gezicht en besefte: dit is niet zomaar een gebroken been."

"Toen de dokters kwamen uitleggen wat er aan de hand was, realiseerde ik me pas helemaal wat er allemaal scheelde. Al die blessures..."

"Ik kon nauwelijks nog ademen door de gebroken ribben die op mijn longen duwden. Ik hoestte bloed op. Dat was angstaanjagend. Ik was hopeloos en een beetje ten einde raad in de wetenschap dat ik de Tour zou missen."

"Maar toen de dokter zei: je kunt hier volledig van herstellen, klaarde de hemel op. Mijn gezin is meteen naar Frankrijk gekomen en heeft me enorm gesteund. Vanaf dan heb ik enkel positieve herinneringen."

"Nu mag ik al voorzichtig met gewichten werken. Elke dag volg ik 's ochtends 3 tot 4 uur kine. Na het middageten doe ik nog 2 uur oefeningen in mijn eentje. Mijn dagen zitten eivol."

"De steun, kaartjes en berichtjes doen enorm veel deugd. Ik zag mensen in de Tour borden omhoog houden om te zeggen dat ze me misten en om me steun toe te wensen. Dat is een motivatie om weer dat topniveau te bereiken en volgend jaar de Tour te rijden."