OPINIE: Alle wegen leiden naar Rome, enfin... Perugia

Even een kleine opdracht: neem je krant van vandaag er even bij en zoek een artikel waar de transfer van Vital Heynen naar Perugia wordt vermeld.  Veel geluk bij je zoektocht.

Nu weet ik ook wel dat volleybal een bescheiden plaats in het Belgische sportlandschap inneemt en de strijd met de Tour en de operatie “Schone Handen” in het voetbal niet zal winnen, maar toch. 

Als een Belg coach wordt van een van de vijf beste clubs ter wereld, dan is dat
toch ‘nieuws’, niet soms? Ik maak nog één keertje de vergelijking met het voetbal: stel dat pakweg Michel Preud’homme afgelopen jaar Frankrijk naar de wereldtitel had geleid en nu ook nog coach wordt bij Real Madrid… het zou niet in een klein artikel ergens op bladzijde elfendertig worden vermeld.

Absoluut. Iedereen wist dat Vital al langer aasde op een job bij een Italiaanse club, maar dat was niet zo makkelijk. “Who the fuck is Vital Heynen?”, zullen vele clubleiders in Italië lange tijd hebben gedacht.

De start van z’n trainerscarrière bij ‘zijn’ Maaseik was alvast spetterend: Belgische titels en bekers én zelfs medailles in de CEV-cup.  Maar daar ligt Italië niet wakker van. Passages bij middenmotors in de Turkse, Franse en Poolse competitie openen ook geen Italiaanse deuren en het sterke werk bij het Duitse Friedrichshafen is ook geen breekijzer.

De successen met de Duitse nationale ploeg (onverhoopt knappe 5de
plaats op de Olympische Spelen van 2012 én brons op het WK van 2014) én de
vierde plaats met de Red Dragons op het EK van 2017 zullen het GSM-nummer van Vital al weleens tot bij enkele clubleiders hebben gebracht.  Of er ook gebeld werd, weet ik niet.

Maar dan was er de afgelopen zomer… Heynen loodste Polen naar de wereldtitel in een finale tegen Brazilië.  Waar werd die finale gespeeld? Inderdaad… in Italië.

En plots kende iedereen in de ‘laars’ de van volleybal bezeten Vital Heynen, maar alle clubs hadden op dat moment al een coach en dus werd het weer wachten.

Vele weken geleden belde ik Vital nog eens. Toffe babbel, hij was met de Poolse ploeg onderweg naar een oefenmatch…  Maar ik hoorde het geluid van een auto, niet van een bus vol spelers. Na enige tijd moest Vital dus wel bekennen dat hij even in Italië was. 

Omdat enkele volleybalwebsites Heynen ook al koppelden aan Perugia was de conclusie duidelijk.  Vital zou me op de hoogte houden.  Ik kreeg ’s anderendaags een berichtje: “Eén koffietje in een plastic bekertje… in 5 uur babbelen, dat is toch geen land om naartoe te gaan ;-)”

Wedden dat Vital in dat vijf uur durende gesprek met de voorzitter van Perugia ongeveer 4u55’ aan het woord is geweest en dat Gino Sirci achteraf gedacht heeft: “Die Heynen MOET ik hebben!”

Heynen zelf had nog wel een ‘klein’ probleempje.  De Poolse federatie wilde dat hij zich 100% focuste op de nationale ploeg.  Je weet wel, volgende zomer zijn er de Olympische Spelen.  Heynen stopte dus bij Friedrichshafen, maar alleen mensen die Vital niet goed kennen zullen geloofd hebben dat hij zich nu alleen nog met de Poolse nationale ploeg zou gaan bezighouden. 

Gelukkig speelt bij Perugia ene Wilfredo Leon, een tot Pool genaturaliseerde Cubaan die vanaf deze zomer voor de Poolse nationale ploeg mag spelen. Hoe kan de Poolse federatie weigeren dat hun bondscoach zijn vrije tijd in Italië gebruikt om hun nieuwe sterspeler beter te maken met het oog op de Olympische Spelen? ;-) Probleempje opgelost!

Volgend seizoen wil Vital Heynen dus alles winnen: de Italiaanse titel, de Italiaanse beker, doe er ook maar de Champions League bij en in augustus dan ook nog de olympische titel. Misschien wordt hij dan wel Belgisch coach van het jaar…

Vital, in bocca al lupo