Dirk Gerlo: "De dominantie van Djokovic was indrukwekkend"

De score 6-4,  6-0 en 6-2 is streng. Als je naar de statistieken kijkt, misschien iets te streng zelfs. Je zou het niet vermoeden, maar Goffin sloeg de meeste winners: 28 voor de Belg tegenover 24 voor Djokovic. Bij de ongedwongen fouten zitten we bij 17 voor Djokovic en 23 voor Goffin.

Maar natuurlijk, de dominantie van Djokovic vanaf de slotfase van de 1e set was indrukwekkend. Alles wat je van een nummer 1 op de wereldranglijst verwacht, zat in de twee uur die de match duurde. Opslag, opslagreturn, volley, netspel, verdediging, attitude, noem maar op. Op alle vlakken was hij oppermachtig. Na wat ik gisteren gezien heb, kan ik dan ook niet anders dan besluiten dat Djokovic - meer dan Nadal of Federer - de grote favoriet is voor de eindzege hier. 

David Goffin begon aan de match met de overtuiging dat hij het Djokovic moeilijk kon maken. En dat deed hij ook. Maar zodra Djokovic zijn versnelling inzette, was het gewoon aanklampen geblazen voor Goffin.

Goffin gaf ook meteen toe dat hij in het begin zijn allerbeste tennis speelde, maar dat hij de rol moest lossen toen Djokovic een versnelling hoger schakelde. Dat Djokovic door nog sneller te gaan spelen hem helemaal uit zijn comfortzone haalde en hij dus fouten maakte.

En dat was ook de indruk van zijn coach Thomas Johansson. In de spelersbox had Johansson na de 1e set gezegd: "Fasten your seatbelts, Djoko is on fire". En Johansson had gelijk.

De coach kijkt wel met een goed gevoel terug op de voorbije weken van Goffin: "Ik ben trots op wat David de voorbije weken getoond heeft. Hij heeft weer het niveau van 2 jaar geleden. Nu even rust en dan moet hij dit niveau toch een paar weken volhouden. Dan pas zijn we klaar om een volgende stap naar hogerop te zetten." Exit Goffin dus, het punt na de leukste rally van de match kwam wel van zijn racket.

Je maakt het zelden mee, een tennisouder die met de buitenwereld haar gevoelens deelt over haar zoon die als prof de wereld rondreist. Charo Fernandez, de moeder van de Argentijn Guido Pella deed het, in de aanloop naar de kwartfinale die Guido Pella speelde en verloor tegen Bautista Agut.

Haar open brief voor Guido is een liefdesverklaring en focuste niet op het huidige succes van haar zoon, maar het is een inkijk op de harde en eenzame weg die hij heeft moeten afleggen. Je las erin wat familie en spelers meemaken, lang niet al wat blinkt is goud.

Een paar samenvattende fragmenten: "Het is zoveel meer dan alleen maar game, set en match. Het is het leven van club naar club, van en naar luchthaven en eenzame hotelkamer. Het is niet alleen Wimbledon en de hagelwitte kledij, maar ook al die toernooien waar je de naam niet meer weet, de godvergeten plaatsen. De eindeloze uren van wachten en wachten."

"Nu heb je een kledingsponsor. Je waste je truitje, droogde het ontelbare keren met de haardroger om het opnieuw aan te kunnen trekken voor een volgende match."

"Het zijn tranen, niet van vreugde, maar van verdriet toen we je alleen lieten vertrekken aan de bushalte toen je 14 was en alleen ging wonen in een wereld waarop we je niet hadden voorbereid en die we niet kenden. Het was een wereld waarin je mama er niet was toen je ’s ochtends koud had op je kamer, het was een wereld zonder jouw papa, zonder jouw zussen, zonder jouw familie, zonder jouw vrienden, omdat we het geld niet hadden om je te vergezellen."

"Nu zijn we blij voor jou, blij om jouw succes. Nu ben ik blij voor mijn zoon die op zijn 14e met het goedkoopste ticket vanuit de busterminal naar Buenos Aires vertrok, een onzeker bestaan tegemoet. Op zoek naar zijn droom die werkelijkheid is geworden.” 

Dirk Gerlo