Oud-international Ogunjimi: "Ooit doe ik mijn hele verhaal"

Marvin Ogunjimi haalde voor Sporza met veel plezier nog eens herinneringen op aan zijn twee goals in en tegen Kazachstan (0-2). "We gaan rusten bij 0-0 en toen kwam Marc Wilmots, de assistent toen, om te zeggen dat ik zou mogen invallen. 6 minuten later maak ik de 0-1 en dan scoor ik nog eens. Dan weet je niet goed wat je meemaakt", lacht de 31-jarige aanvaller.

"Ik zie die doelpunten nog voor mij. Ik praat er nog over met mijn familie. Zulke momenten maak je niet vaak mee en dat pakken ze mij niet meer af. Ik had nooit gedroomd dat ik ooit bij de nationale ploeg zou kunnen spelen. Ik dacht dat het boven mijn niveau zou zijn, want dat was toch met heel veel jongens die er nu ook nog zijn."

Hoort hij de Rode Duivels nog? "Ik was toevallig eergisteren ergens met Thibaut Courtois. Kevin De Bruyne heb ik deze week ook nog gehoord via Snapchat. Als ik hen stuur of om tickets vraag, dan komt dat in orde. Ook Romelu Lukaku hoor ik soms nog. Hij is een streekgenoot én de beste spits aller tijden."

"Alles wat ik aanraakte, veranderde toen in goud. Ook bij Racing Genk ging alles goed. De bekerfinale was mooi, maar vooral het kampioenschap onder Frank Vercauteren blijft me bij. Die ploeg, met spelers als De Bruyne en Courtois, was bijzonder. Het is het beste team waar ik in gevoetbald heb. Het is een hele eer om dat te hebben meegemaakt. Ik was dit jaar ook in Genk toen ze kampioen werden. Hoe ze dit jaar hebben gespeeld, dat was genieten."

Maar de carrière van Marvin Ogunjimi bracht hem niet hetzelfde succes als de andere Duivels. Hij begon aan een lange wereldreis langs Spanje, Noorwegen, Zuid-Korea, Thailand, Albanië, Kazachstan, Nederland, Wit-Rusland en Vietnam. "In veel van die landen is het niet echt gelukt, behalve in Noorwegen. Daar was ik goed bezig, maar dan scheur ik mijn kruisband", zucht Ogunjimi.

"Bij de andere clubs was het heel moeilijk. Je zit daar alleen in een ander land met een andere cultuur. Ik heb ook twee kinderen dus het is moeilijk om zo ver weg te zijn. Er werd telkens ook veel van mij verwacht, maar voetbal speel je ook met je hoofd en niet alleen met je voeten. Mentaal heb ik het echt moeilijk gehad."

Maar Ogunjimi houdt toch ook mooie herinneringen over aan zijn omzwervingen? "Zuid-Korea was top. Ook de kinderen vonden het leuk om daar op bezoek te komen. De mensen werken daar ontzettend hard en je krijgt er heel veel respect. Ik heb genoten van die cultuur daar. Eens je daar hebt gespeeld, is het ook makkelijk om naar ergens anders in Azië te gaan. Het is het sterkste land dus ik heb geluk dat dat mijn eerste stop was."

"Maar Wit-Rusland en Thailand waren bijvoorbeeld echt tegenvallers. Thailand was als land wel fijn, maar in de club werd alles geregeld door de zoon van de voorzitter en dat was een beetje een dictator. Ik heb veel meegemaakt. In Vietnam mocht je bijvoorbeeld niet roepen op training. Alles moest daar wat rustiger. De mensen zijn er gevoelig."

Er ligt Marvin Ogunjimi ook nog iets op zijn lever, maar daar wil hij nu nog niets over vertellen. "Ik heb veel dalen gekend en niet alle mensen kennen het hele verhaal. Dat zal ik ooit wel eens vertellen", belooft hij. "En dan zal bij een paar mensen het besef komen. Dat ik niet de voorspelde carrière heb gekend, heeft een reden."

"Bij Standard is alles een beetje begonnen, met bepaalde personen. Maar zolang ik nog speel, heeft het geen zin om daarover te praten. Ik blijf respect hebben, maar ooit moet ik mijn verhaal vertellen. Mentaal had ik het moeilijk en ik vertrouwde niemand meer. Ik heb er 3 of 4 jaar voor nodig gehad, maar in Noorwegen raakte ik er weer bovenop. En dan kwam die blessure."

"Ik steek ook de hand in eigen boezem, hoor. Ik heb nog veel kansen gekregen om mij te herpakken en dat is ook niet gelukt. Het heeft mij wel gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik heb afgezien en na mijn carrière zal mij dat alleen maar helpen. Ik ben dankbaar voor mijn verhaal."

Nu speelt Marvin Ogunjimi weer in België. Sinds januari verdedigt hij de kleuren van Lierse Kempenzonen in 1e amateur. "Het is er fijn", vertelt hij. "Ik heb nog een contract voor een jaar en dat doe ik zeker uit. Daarna zie ik wel."

"Ik heb nog ambitie en zal voor mezelf een nieuw doel stellen. Ik ben 31 en ik weet wat ik nog kan. Ik zal deze zomer hard werken en iedereen bewijzen wat ik nog kan."

"Ik wil nog naar boven, naar 1B. 1A is misschien wat ver weg, al zie ik soms spelers die volgens mij niet beter spelen dan ik. Maar met mijn verleden en mijn statistieken denken mensen vaak negatief over mij. Ik neem ze dat niet kwalijk. Lierse is een goede plaats om mijn voetbalplezier terug te vinden."