Dirk Gerlo: "Heb zondag de match van het toernooi gezien"

Match van de dag? Dat is te zwak uitgedrukt. Match van het toernooi eigenlijk: Stan Wawrinka tegen Stefanos Tsitsipas. Vijf uur en negen minuten topniveau op alle vlakken. Met Stan Wawrinka als winnaar. Stefanos Tsitsipas gaf achteraf toe dat hij voor het eerst na een nederlaag had geweend. Maar wat een strijd in een verschroeiende hitte.

Een jonge Griek, die straks 21 jaar wordt tegen een veteraan van 34, die na een zware knieblessure en dito operatie probeert om zijn plaatsje aan de top terug te bemachtigen. Vergeet niet, Wawrinka won 3 Grand Slams in 2015 en 2016, maar geraakte dan op de sukkel en zakte ver weg. Tot buiten de top 250.

In de vijfde set moest Wawrinka 8 breekpunten wegwerken. Hij deed het om één van de mooiste overwinningen uit zijn carrière te behalen. “ Hiervoor heb ik zo hard gewerkt, om te kunnen tennissen voor zo een publiek, in zo een sfeer. Uiteindelijk maakte 1 centimeter meer naar links of naar rechts het verschil. We verdienden het allebei. In die vijfde set kon ik mijn niveau aanhouden, maar nog eens, 1 centimeter was het verschil tussen winst en verlies. Nu Federer."

"Federer is zoveel beter dan ik. Oké, ik heb hem verslagen op weg naar mijn titel in 2015, maar nu moet ik vooral zien te recupereren tegen dinsdag."

Dan even 30 jaar terug in de tijd: maandag van de tweede week Roland Garros in 1989. Het is de achtste finale op Le Court Central. Ivan Lendl speelt tegen Michael Chang. Lendl heeft al 7 Grandslams gewonnen en staat op de eerste plaats van de wereldranglijst. Hij neemt het op tegen een 17-jarige Amerikaanse belofte, Michael Chang.

Lendl wint de eerste 2 sets en heeft ook een break in de derde. Maar de balwisselingen duren lang en Chang slaagt erin om de derde set te winnen. Voor de "petite histoire": Lendl had een paar weken eerder Chang verslagen in een demonstratiematch en had na afloop Chang gezegd dat Chang geen enkel wapen
had om Lendl te verslaan.

Set 4 verloopt gelijk opgaand, in de slotfase begint Chang krampen te krijgen. Hij durft niet meer te gaan zitten omdat hij vreest na de pauze niet meer recht te geraken. Hij wint toch de set en kan aan de beslissende vijfde beginnen. Maar daarin gaat het van kwaad naar erger met de krampen. Bij een 2-1-achterstand stapt hij
richting de scheidrechter en denkt hij aan opgeven. In het magazine van l’ Equipe vertelt de erg gelovige Chang het vervolg.

"Ik liep naar de scheidrechter om te zeggen dat ik niet meer verder kon. En plots, alsof God me influisterde: "Michael, wat doe je nu?" Ik dacht na en besefte dat opgeven me mijn hele carrière zou achtervolgen. Ik besloot om alles in de handen van God te laten. Overwinning, nederlaag, het maakte niet uit. Mijn doel was gewoon om de match uit te spelen, punt na punt.”

Bij een 4-3-achterstand en 15-40 achter, wordt een van de meest legendarische punten in de geschiedenis van het tennis gespeeld. Vanuit het niets slaat Chang voor het eerst en het laatst onderhands op. Lendl was van het hand gods geslagen. De rest is geschiedenis. Lendl kreeg geen vat op de "maanballen" en korte punten waar Chang op aanstuurde. Hij verloor zijn kalmte, raasde tegen de scheidrechter en bij een 3-5-achterstand is het tijd voor een tweede climax. Zeg maar anti-climax.

Op matchpunt tegen ging Chang zowaar bijna tegen het servicevak staan. Lendl sloeg een dubbele fout. Chang won de match en viel al wenend op zijn knieën. Na eerst nog moeizame overwinningen tegen Agénor en Chesnokov versloeg Chang in de finale Stefan Edberg in 5 sets. Een paar weken na die onwaarschijnlijke 1/8e finale kwam Chang Ivan Lendl tegen in de coulissen van Wimbledon. Chang met kop in kas,

bang voor de reactie van Lendl. Maar die kwam naar hem : “Michael, je hebt dat fantastisch gedaan. Proficiat !!”