Gerlo in Parijs: zieke Bertens, winnende Belgen en kwakkelende Amerikanen

Om iets voor 18.30u begon ik te tikken: "Het tennis leeft weer in Nederland, met dank aan Kiki Bertens". Bertens, ondertussen al 4e op de wereldranglijst was net begonnen aan haar wedstrijd tegen de Slovaakse Kuzmova. Maar 10 minuten later was het al gedaan. Een zieke Bertens moest bij een 1-3 achterstand opgeven.

Bertens was na haar overwinning in Madrid en haar halve finale in Rome een van de favorieten voor de titel. Tim Colijn, journalist bij het Algemeen Nederlands Persbureau had me net daarvoor verteld dat Bertens in Nederland nu thuishoort in het rijtje Tom Dumoulin, Daphne Schippers, Max Verstappen.

Ze zorgt ervoor dat er weer hele pagina’s tennis verschijnen in kranten zoals De Telegraaf, Het Algemeen Dagblad. In het verleden waren hier 5 Nederlandse journalisten, nu wordt dat aantal vlot verdubbeld. Maar exit Bertens en de Nederlandse collega’s op de Thalys richting Amsterdam. Jammer, vooral voor Bertens !

Behalve de opgave van Bertens geen uitschuivers van de grote namen op dag 4, tenzij Marin Cilic. Maar dat hij eruit ging tegen Grigor Dimitrov kon je niet uitsluiten. Elise Mertens en David Goffin waren, na hun moeizame aanloop in de voorafgaande graveltoernooien, allebei op de afspraak in hun tweede ronde.

Opvallend hoe nuchter, kritisch Elise Mertens omging met haar nochtans comfortabele 6-1, 6-3 tegen Parry. "Ik was niet tevreden over de kwaliteit van mijn ballen, te ver naar achter gespeeld ook. Het was goed genoeg om niet in de problemen te komen,  maar ik kijk ook verder dan vandaag. Ik wil hier ver komen, dit is één van 4 Grand Slams. Belangrijk is dat het vertrouwen weer wat toeneemt en dat ik meer rust vind in mezelf.”

Vrijdag wacht Sevastova, vorig jaar onder andere halve finaliste op de US Open, maar dit seizoen, net als Mertens niet echt geschitterd op gravel.

David Goffin zat er heel relaxed bij op zijn persconferentie. Na zijn demonstratie in de eerste ronde tegen Berankis bevestigde hij tegen de toch moeilijker te bespelen Serviër Kecmanovic. Ik zag flitsen van de allerbeste Goffin die hier twee jaar geleden de kwartfinale haalde. Goffin voelt zich ook goed in zijn vel.

"Op de belangrijke momenten speelde ik mijn beste tennis, deze overwinning geeft een boost voor het vertrouwen en de match tegen Nadal. Maar natuurlijk, hij heeft hier 88 matchen gewonnen, 2 verloren. Hij is de koning hier. Maar ik heb al goede matchen tegen hem gespeeld. Ik denk dat ik het hem met mijn spel knap lastig kan maken."

Opvallend veel lof en respect trouwens van Nadal  voor Goffin. "Met David heb ik in de 3e ronde een hele zware tegenstander. Hij is een topspeler. Ik heb al vaak met hem getraind. Hij is zo snel en heeft alle slagen. Het wordt een grote uitdaging." Vrijdag, zo goed als zeker op "Le Chatrier".

Na het forfait van John Isner stonden 9 Amerikaanse mannen aan de start van Roland Garros. Amper eentje, Taylor Fritz, overleefde de 1e ronde. Voor het Amerikaanse tennis is dat nog maar eens een kaakslag. Niemand lijkt nog in de voetsporen te kunnen treden van de vroegere toppers  Sampras, Agassi, Courier, Chang en Roddick, de laatste Amerikaanse Grand Slam-winnaar (US Open 2003).

Voor de laatste Amerikaanse winnaar in Parijs (Agassi) moeten we teruggaan tot 1999. Na hem slaagde niet één Amerikaanse man er nog in om door te stoten naar de kwartfinales. Onwaarschijnlijk.

Het uitblijven van Amerikaans succes heeft met duizend-en-één dingen te maken. Zo is er de enorme globalisering van de sport. Dit jaar stonden er tennissers uit 42 landen aan de start. Dertig jaar geleden was dat pakweg de helft. Tennis is in Amerika zelfs uit de top 10 van de meest beoefende sporten gevallen. De kostprijs om echt professioneel te gaan tennissen ligt een pak hoger dan bij bijvoorbeeld baseball, American football of basketbal.

Jim Courier, hier aanwezig als commentator bij Tennis Channel, hekelt de werkethiek van de huidige talenten. En ook aan de opleiding schort van alles. Amerikaanse tennissers worden te ééndimensionaal opgeleid. Met alleen een goede forehand en opslag kom je er niet meer.

Het gebrek aan echte gravelbanen in Amerika zorgt ook voor een manco in de opleiding. Bij de USTA, de Amerikaanse federatie, is alarmfase rood ingetreden. Er wordt nu volop ingezet op grotere toegankelijkheid tot de sport en betere opleidingsprogramma’s. Maar het grootste probleem momenteel : er is niet één topper die de jongeren naar de sport kan lokken. Dit alles op een hoop gegooid betekent dat een nieuwe  Amerikaanse Grand Slam-winnaar bij de mannen niet meteen voor morgen is.