Getafe: revelatie in Spanje, met een Real-socio als voorzitter

U kent meer dan waarschijnlijk wel een speler/spelers van Getafe: Mathieu Flamini is op zijn oude dag bezig aan een tweede seizoen in Madrid. Dat is even lang als Djené Dakonam, die twee seizoenen bij Sint-Truiden speelde. En er is Gaku Shibasaki, de Japanner die in de basis begon tegen de Rode Duivels op het WK, maar al vervangen was toen Fellaini en vooral Chadli ons land in een delirium stortten.

Getafe zelf is een wedstrijd verwijderd van zijn eigen delirium. Na de voorlaatste speeldag van de Primera Division telt de club evenveel punten als Valencia. Het verschil in doelpuntensaldo is 1 schamele goal. Als het zaterdag tegen Villarreal beter doet dan Valencia tegen Valladolid, is de beste prestatie uit de clubgeschiedenis in La Liga een feit. En een ticket voor de Champions League.

Nooit deed Getafe beter dan een 6e plaats (in het seizoen 2009-2010). Op de laatste speeldag wordt in Spanje beslist over plaats 4, na de ongenaakbare grootheden Barcelona, Atletico en Real. Sevilla ligt wel nog op de loer. Als alles tegenzit wordt Getafe in het slechtste geval opnieuw 6e dit seizoen.

Tot 2007 hadden in België allicht zelfs weinig mensen al gehoord van de club Getafe. Dat jaar zette twee spektakelstukjes de club op de voetbalkaart. Een 19-jarig supertalent hielp een handje.

Een zeker Lionel Messi scoorde in de halve finale van de Copa del Rey een buitenaardse goal, die aan Maradona deed denken. De goal werd dit jaar door de Barça-fans trouwens nog verkozen tot de allermooiste Messi-goal ooit. De tegenstander die avond in Camp Nou was Getafe (zie video).

Enkele maanden later verloor Anderlecht met 2-1 van Getafe in de groepsfase van de Europa League, maar wat later gebeurde was veel spectaculairder. Getafe stootte door naar de kwartfinales, waar het Bayern Munchen trof. Getafe keerde terug uit Duitsland met een gunstige 1-1 en was in de terugmatch millimeters verwijderd van een megastunt.

In de 89e minuut dwong Franck Ribery verlengingen af. Maar niemand in het Coliseum Alfonso Pérez leek onder de indruk. De verlengingen waren 4 minuten bezig toen de thuisploeg alweer met 3-1 voor stond. In de 115e minuut blunderde de Getafe-doelman en in de 120e minuut kopte Luca Toni de 3-3 binnen. Bayern door.

Ook in Spanje lag tot voor kort niemand wakker van Getafe. De gemeente ten zuiden van de hoofdstad wordt niet toevallig een slaapstad van Madrid genoemd, een residentiële buurt vol mistroostige appartementsgebouwen.

In Spanje beweren sommigen dat niemand echt fan is van de club. Getafe is voor vele hun tweede club. Buurtbewoners zijn voor Real of Atletico en sympathiseren daarnaast met Getafe. Symbool daarvan is voorzitter Angel Torres Sanchez, die zich enkele jaren geleden uitte als socio van Real Madrid.

Wie in elk geval geen gebrek aan passie en toewijding verweten kan worden, is trainer José Bordalas (foto). En zelfs bij hem wordt steevast verwezen naar een van de grote Madrileense clubs. Zijn wilde gebaren, strakke maatpak en tactische aanpak doen sterk denken aan Diego Simeone.

Het topseizoen van Getafe is gefundeerd op sterke discipline, die de tegenstander moet ontwrichten. Eens de bal wordt veroverd, schreeuwt Bordalas zijn spelers zo snel mogelijk naar voor. Liefst met zo weinig mogelijk passes.

Een speeldag voor het einde heeft alleen Atletico minder tegentreffers geïncasseerd dan Getafe in La Liga. Het resultaat mag gezien worden. Getafe werd voor het begin van het seizoen gezien als een van de grootste degradatiekandidaten in Spanje. Volgend seizoen ziet u ze misschien in de Champions League. Onthouden die naam.