Kevin De Bruyne openhartig: "Mijn moeder huilde, want gastgezin wou me niet meer terug"

Met de eerste zin van zijn monoloog zet Kevin De Bruyne meteen de toon: "Ik ben een brutaal eerlijke persoon." De Bruyne is een man van weinig woorden om over zichzelf en zijn gevoelens te praten, maar als hij het doet, maakt hij zijn punt.

De Bruyne opent zijn uitgebreide betoog met een verhaal over vriendschap: "Ik heb niet veel vrienden, binnen en buiten het voetbal. Het duurt heel lang voor ik me openstel voor anderen." Met City-ploegmaat Raheem Sterling is hij wél bevriend. Hoe die vriendschap groeide, doet hij uit de doeken.

"Voor ik naar City kwam, wist ik niet wat ik van Sterling moest denken. Volgens de Engelse kranten was hij arrogant. Dus dacht ik dat hij wel een eikel zou zijn..."

"Raheem en ik hebben een sterke band, omdat we zowat tegelijkertijd bij City belandden en er heel wat negativiteit heerste over ons in de pers. Ze zeiden dat ik "de Chelsea-verwerpeling" was en Raheem "die pronkerige kerel die Liverpool verliet voor het geld". Ze zeiden dat we allebei moeilijke karakters waren."

"Als je dat leest, denk je: "Ik? Ik ben niet moeilijk. Dat is belachelijk. Die mensen kennen me niet." Maar eerlijk: als je over andere spelers leest, beïnvloedt dat je manier van denken."

"Toen ik Raheem bij City echt ontmoette en we na training even praatten, dacht ik: "Wacht, dit lijkt een heel coole kerel?" Met de tijd groeiden we naar elkaar toe, omdat onze zonen rond dezelfde tijd geboren werden. Ik leerde Raheem echt kennen als een intelligente en oprechte persoon. Hij kon niet meer verschillen dan wat de tabloids over hem zeiden. Dit is de waarheid: Raheem is een van de vriendelijkste, meest bescheiden personen die ik in de voetballerij tegenkwam."

En Sterling ervoer hetzelfde: "Raheem dacht ook dat ik heel anders zou zijn: afstandelijk en verlegen. "Maar je bent eigenlijk erg grappig", vertelde hij op een dag. Dit is een grote levensles. Uit ervaring weet ik dat voetballers heel anders kunnen zijn dan je verwacht, vooral als je ze echt leert kennen. En voor mezelf is dit zeker ook waar." 

Waarna De Bruyne een enorm lastige gebeurtenis uit zijn jeugd uit de doeken deed. "Ik kan begrijpen waarom Raheem dacht dat ik moeilijk zou zijn. Sinds mijn 16e hing er een wolk boven mij die me overal volgde."

"Ik zal jullie het verhaal vertellen, maar onthoud dat over mezelf praten voor mij het moeilijkste ter wereld is. Over voetbal kan ik uren praten. Maar het wordt zwaar als het over iets persoonlijks gaat. Dat is gewoon mijn natuur. Sommige mensen die dit lezen, zullen dat ook wel zo begrijpen."

"Sinds ik een een kleine jongen was, was ik altijd uitzonderlijk stil en uitzonderlijk verlegen. Ik had geen PlayStation, ik had niet veel vrienden. Ik drukte me uit door het voetbal. Naast het veld was ik heel introvert. Ik zei geen woord tegen iemand. Maar op het veld was ik licht ontvlambaar."

"Als je jong bent, begrijp je niet dat mensen dat ook verkeerd kunnen opvatten. Dat leerde ik tot mijn scha en schande."

"Op mijn 14e maakte ik een keuze die mijn leven totaal veranderde. Ik kreeg de kans om naar de voetbalacademie van Genk te gaan, 2 uur van mijn thuis. Ik verhuisde op mijn eentje naar de andere kant van België."

"Het probleem was dat ik al in mijn geboortedorp verlegen was. In Genk was ik dat nieuwe jongetje met dat gekke dialect. Het was eenzaam. Ik leerde geen sociaal leven opbouwen, want alleen 's zondags waren we vrij. En toen ging ik thuis op familiebezoek. Mijn eerste 2 academiejaren waren wellicht de eenzaamste jaren in mijn leven."

"Maar wanneer ik voetbalde, ging alles weg. Elk probleem dat ik had, elk gevoel dat ik had, verdween. Als ik voetbal, is alles goed. Als je dat een obsessie wil noemen, dan is het misschien mijn obsessie. Het is mijn leven."

De Bruyne, afkomstig uit Drongen bij Gent, maakte op zijn 16e iets mee dat hem gemaakt heeft tot de voetballer die hij nu is: "In mijn eerste jaar op de academie verbleef ik in een pension, met een kleine kamer, een bed een bureau en een wastafel."

"Het jaar nadien mocht ik bij een gastgezin verblijven, dat de de club betaalde om jonge spelers te huisvesten. Ik en 2 andere spelers woonden daar in en dat hielp me om een normaler leven te leiden."

"Ik bracht de meeste tijd op mezelf door, maar dacht dat alles oké was. Ik deed het goed op school, goed met het voetbal. Geen ruzies, geen problemen. Op het eind van het seizoen pakte ik mijn koffers en zei mijn gastgezin goeiedag."

"Zij zeiden: "We zien je na de vakantie terug. Maak er een mooie zomer van." Maar toen ik in mijn ouderlijke huis aankwam, zag ik dat mijn moeder aan het huilen was. Ik dacht dat er iemand gestorven was."

De Bruyne vroeg wat er mis was. "En mijn moeder sprak de woorden die wellicht mijn hele leven vorm gaven: "Ze willen je niet meer terug. Je gastgezin wil je daar niet meer." "Waarom?", begreep ik het niet. "Om wie je bent. Ze zegden dat je te stil was. Ze kunnen niet met jou praten. Ze zeiden dat je te moeilijk was.""

De jonge voetballer was in shock: "Het voelde heel erg persoonlijk aan. Die familie zei nooit iets in mijn gezicht. Er was nooit een probleem. Ik bleef alleen op mijn kamer. Ik bezorgde niemand last. Ze wuifden me uit alsof alles oké was. En toen brachten ze de club ervan op de hoogte dat ze me niet meer wilden."

Het was geen fait divers, integendeel: "Het was een belangrijke zaak voor mijn carrière, want ik was niet de grote vedette. En plots dacht de club dat ik een probleem was. Ze vertelden mijn ouders dat ze niet voor een ander gastgezin wilden betalen. Ik moest naar een ander pension, eentje voor moeilijkere kinderen."

"Ik herinner me dat ik mijn moeder zag wenen en ik een bal pakte. Ik ging naar buiten naar de schutting waar ik als kind altijd al alleen speelde. Eén ding bleef me echt bij: "Om wie je bent." Die woorden bleven maar terugkeren in mijn hoofd."

"Ik trapte urenlang met de bal tegen de schutting en ik herinner me dat ik op een bepaald moment luidop zei: "Alles komt in orde. Over 2 maanden zal ik in het eerste team staan. Wat er ook gebeurt, ik kom niet met een mislukking naar huis.""

"Ik keerde naar Genk terug na de zomervakantie en was net naar het 2e team gepromoveerd. Ik was echt niemand. Maar ik trainde enorm hard... Ik had zoveel vuur in mij. Het was bizar."

"Ik herinner me het moment waarop alles veranderde. We speelden op een vrijdagavond. Ik begon op de bank. Toen ik in de 2e helft op het veld kwam, werd ik gewoon gek."

"Eén goal. Ze willen je niet meer. Twee goals. Te stil. Drie goals. Te moeilijk. Vier goals. Ze willen je niet meer. Vijf goals. Om wie je bent. Ik maakte 5 goals in 1 helft." (Lees voort onder de foto.)

"Na die match kon je bij iedereen rond de club de verandering zien. Ik verdiende een plekje in het eerste team binnen de 2 maanden. En natuurlijk vertelde de club mijn familie dat ze weer voor een gastgezin wilden betalen."

En De Bruyne leerde opnieuw een les: "Het is vreemd om te zien hoe mensen je in het voetbal anders gaan behandelen als je het goed doet."

"Op een dag kwamen mijn eerste gastouders op de club, de vrouw kwam naar mij en begon over een groot misverstand. Ze zei iets als: "We wilden je wel terug, maar enkel in het weekend. In de week wilden we dat je naar een pension ging.""

"Misschien had ik het grappig moeten vinden, maar het was op dat moment helemaal niet grappig. Ze hadden me echt gekwetst. Ik zei: "Jullie gooiden me bij het vuilnis. En nu ik het goed doe, willen jullie me terug? Neen.""

"Uiteindelijk had ik ze moeten bedanken. Die ervaring was de brandstof voor mijn carrière. Maar, jammer genoeg, bleef die wolk me nog lang achtervolgen. Toen ik een jonge speler was bij Genk en ook bij mijn transfer naar Chelsea kon je in de Belgische pers verhalen lezen over hoe moeilijk ik was en kwam dat verhaal over mijn gastgezin naar boven..."