Eén jaar na overlijden Goolaerts: "Op Michael kon je niet kwaad zijn"

Elijzen vertelt in de podcast zijn persoonlijke verhaal. Hoe beleefde hij die bewuste dag? Toen er nog geen vuiltje aan de lucht was, blaakte de ploeg van ambitie.

"We geloofden dat we die dag met Wout van Aert Parijs-Roubaix konden winnen. En Michael had zeker de capaciteiten om Wout tot diep in de wedstrijd bij te staan."

Maar op kasseistrook nummer 2 ging het al mis. "We hoorden op de wedstrijdradio dat een renner van ons betrokken was in een valpartij. Meer wisten we op dat ogenblik niet. In het rijtje van ploegwagens zaten wij helemaal achteraan, net voor de ambulance. Het duurde dus even vooraleer we effectief onze wagen konden parkeren."

Bij aankomst zag Elijzen meteen om welke renner het ging. "Vreemd genoeg herken ik snel mijn renners aan hun schoenen. Daar zag ik dat het om Michael ging en dat het geen "normale" valpartij was. Als iemand zijn sleutelbeen breekt, merk je dat onmiddellijk op. Hier lag Michael roerloos op zijn rug."

Pas dan sijpelt de ernst van de zaak door tot de ploegleider. "Een dokter riep dat Michael een hartaanval had. Plots werd alle nodige apparatuur uit de ambulance genomen. Dat was enorm schrikken, want ik had zoiets nog nooit gezien. Plots moet je hulp bieden door een infuus vast te houden en zit je middenin een soort achtbaan van emoties."

Wanneer de eerste hulp geboden was, kwam er voor Elijzen een moeilijk vraagstuk. "Moest ik nu bij Michael blijven of niet? Uiteindelijk kon ik nog maar weinig doen, de hulpverleners waren volop met hem bezig. Ik besloot daarom terug in de koers te gaan. Achteraf heb ik me wel vaak de vraag gesteld of ik alles gedaan had wat ik kon doen."

Naar de renners toe communiceerde hij enkel dat Goolaerts gevallen was en niet meer verder kon. Over de ernst van de zaak zei Elijzen niets. Dat deed hij pas na de koers. "Het was zaak om iedereen snel in de bus te krijgen. Het nieuws meedelen aan de renners was voor mij een onwerkelijk moment."

's Avonds kwam dan het nieuws dat Goolaerts niet meer gered kon worden. "Maar hoe moet je zoiets verschrikkelijks aankondigen?", vraagt Elijzen zich af. "Hier bestaat geen handleiding voor. Ik zag mensen huilen, schreeuwen en zich terugtrekken. Het enige dat ik kon doen, was troost bieden aan wie dat wou."

Eén jaar na de feiten blijft het overlijden van Goolaerts nog altijd nazinderen. "Je denkt dat topsporters onoverwinnelijk en onsterfelijk zijn, maar dat is dus niet zo. Michael was zo'n talentvolle jongen. Hij was volop aan het ontdekken wat zijn mogelijkheden waren. Hij was goedlachs en een sfeermaker. Op hem kon je niet kwaad zijn. Bij zijn begrafenis merkte je aan al het volk hoe geliefd hij was."