Vandegoor: "Vedettegroep zag liever (sterke) Bettiol winnen dan collega-favoriet"

Het was een speciale Ronde van Vlaanderen. Het lange wachten, er gebeurde altijd wel iets en toch ook weer niets. Voorlopig staat deze Ronde niet in de top 2 van alle edities.

Ronde-winnaar Bettiol had ik niet tussen mijn favorieten staan. Wel zijn ploegmaat Sebastian Langeveld, als een man van de tweede rij. Ook geen enkele krant had Bettiol een ster gegeven in de voorbeschouwingen.

De Italiaan reed wel vrij indrukwekkend weg op de Oude Kwaremont. Van Avermaet zat in het wiel, maar had geen reactie in huis. Daarna overleefde Bettiol nog eens de Paterberg en een tijdrit van 15 kilometer over een tergend  langdurende vlakke weg. Dat is heel sterk.

Normaal gezien rijdt de groep der vedetten zo’n gat van 20 seconden dicht. Maar ze zagen liever Bettiol winnen dan een collega-favoriet. Naesen zei ook heel eerlijk dat ze snelle mannen zoals Matthews en Kristoff de zege niet op een presenteerblaadje wilden geven.

Bettiol is een verrassende, maar verdiende winnaar. Absoluut. Het grote publiek maakte gisteren kennis met die nieuwe naam. Wat die overwinning betekent, zal de toekomst uitwijzen. Ofwel is dit het begin van een grote reeks voor Bettiol, ofwel is hij een eendagsvlieg.

Hebben de Belgen gisteren ontgoocheld? Als we aan scorebordjournalistiek doen, stellen we vast dat het van Greg Van Avermaet in Parijs-Roubaix 2017 geleden is dat de Belgen een monument hebben gewonnen.

Tiesj Benoot won vorig jaar wel de Strade Bianche en Tim Wellens de Brabantse Pijl. Maar dat zijn geen monumenten.

Jarenlang hebben we maar 2 echte winnaarstypes gehad: Tom Boonen en Philippe Gilbert. Van Avermaet had de potentie wel, maar heeft lang moeten wachten totdat het er uitkwam, in 2017.

Maar ik vind het altijd heel gevaarlijk om daar allerlei conclusies aan vast te knopen en verklaringen te zoeken. Want misschien wint Van Aert volgende week Parijs-Roubaix en dan is het weer “Halleluja!”. 

De toekomst zal ook uitwijzen of dit seizoen misschien een kantelmoment is waarin de jonge generatie het heeft overgenomen van de oudere generatie. Bettiol is 25. Nummer 2 Asgreen is 24 en was gisteren als knecht beter dan zijn 3 kopmannen. En dan zijn er nog Van der Poel en Van Aert.

Ik stapte gisteren gelijktijdig uit het commentaarhok met José De Cauwer. We keken elkaar aan en zeiden bijna simultaan: “Van der Poel, wat was dat!?”

Je hebt (Van der Poel zijnde) 200 kilometer in stressvolle omstandigheden gefietst. Je gaat tegen de grond, je bent even groggy van die smak, je moet achtervolgen op de Oude Kwaremont en de Paterberg. Je komt aansluiten aan de voet van de verschrikkelijke Koppenberg, je slalomt langs zwalpende collega’s heen en weer. En even later, terwijl het volop koers is vooraan, zeg je: “Hallo, hier ben ik weer” en je eindigt dan nog als vierde.

We hebben in het verleden al mooie solo’s gezien van Cancellara, Boonen, Terpstra, Gilbert… Maar wat deze jongen kan met zijn fiets en zijn lichaam. Tijdens het commentaar geven gisteren kreeg ik echt het gevoel dat Van der

Poel er al jaren bij is, alsof hij een vanzelfsprekendheid is in die topklassiekers. Maar dat is hij niet.

Zijn vader won onder meer de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race. Dat is niet niks. Dat Mathieu daar maar eens probeert

 naast te komen, had ik altijd gedacht.

Maar wat Van der Poel gisteren heeft gedaan, is zo straf dat hij in de toekomst zonder pech voor een dominantie in het wielrennen zal zorgen. En daar mogen we ook de naam van Wout van Aert aan toevoegen.