Columniste schrijft heldenbrief: "Remco, laat je niet afleiden door onze idiote verwachtingen"

Op dag 1 van het Belgische openingsweekend schreef Purnelle, die als kind ervan droomde om wielercommentator te worden, een brief aan Remco Evenepoel.

Dag Remco,

Vandaag gaat het wielervoorjaar van start. Naar die eerste Vlaamse koers heb ik uitgekeken als een kind naar Sinterklaas. Jij hebt de afgelopen wintermaanden natuurlijk niet gewacht, maar gekoerst, ver weg van hier. In elke rituitslag werd jouw naam met geel omcirkeld, om te illustreren wat voor godsgeschenk jij bent voor dit koersgekke land.

Zo gaat dat, sinds je in 1 week tijd twee keer wereldkampioen werd bij de junioren en de tegenstand op een zielig hoopje reed. Sindsdien fiets je onder een vergrootglas. Wat je hebt gegeten, de kleur van je sokken, of je je hebt ingesmeerd tegen de zon: we willen het allemaal weten, voor het geval in die details een goddelijk voorteken schuilt.

Je ploeggenoten zien met enige verbazing hoe niet zij, maar dat nieuwe jonkie met alle persaandacht aan de haal gaat. Ik zie je geduldig steeds dezelfde vragen beantwoorden, met het soort zelfzekerheid waar wielrenners niet altijd mee wegkomen, met gouden benen, keurig gekamde haren en een Nederlands dat van het Limburgs eikenhout tot in de Westhoek wordt verstaan, schijnbaar de rust zelve, terwijl je door iedereen wordt belaagd.

Rustig groeien in de luwte is niet weggelegd voor wonderkinderen. Wonderkinderen rusten niet, de luwte is niet hun plaats en groeien moeten ze vanzelf.

De koersfanaat in mij laat zich meedrijven in de collectieve opwinding.

De moeder in mij aanschouwt de heisa met de schrik om het hart, denkend aan andere wonderkinderen van de koers, aan hoe tragisch hun sprookjes eindigden. Ik denk aan hun moeders, die jarenlang hun angsten dapper hebben doorgeslikt. Hoe ze het vanbinnen bestierven, hoe ze snel de bloemen water gingen geven terwijl hun kind memorabele, maar halsbrekende fratsen uithaalde op tv, hoe ze 's nachts wakker lagen tijdens een ronde ver van huis. Apetrots en doodsbang tegelijk.

Drie dagen geleden las ik een zin met jouw naam en de woorden valpartij en ziekenwagen. Mijn hart sloeg over. Schaafwonden, klonk het opgelucht. Ik vind schaafwonden de gemeenste wonden. Het is alsof iemand je vel van je spieren probeert te schrapen met een bot aardappelmesje. Wielrenners malen niet om schaafwonden.

"Ik heb geen verwachtingen", zei je glimlachend en zonder aarzelen tegen de pers. Wij daarentegen, staan strak gespannen als jouw kuitspieren van verwachting. 

Laat je niet afleiden door onze idiote verwachtingen. Negeer ons en de begerige argusogen waarmee we elke pedaaltrap, elke grimas, elke beweging van jou gadeslaan. Doe alsof wij er niet zijn en fiets hard van ons weg, zoals alleen jij dat kan. Je hoeft niet achterom te kijken om te wuiven.