Sir Bradley Wiggins: "Ik keek altijd naar koers op de Vlaamse televisie"

Vorige week was Sir Bradley Wiggins in het land. "België - en Gent in het bijzonder - is voor mij altijd thuiskomen. Ik ga altijd eerst voor een biertje en een steak met frieten", vertelt de voormalige topwielrenner aan Sporza.

"Ik ben hier geboren, ik ben een nostalgicus én ik ben een grote wielerfan. Zelfs zonder mijn medailles op de piste, zonder het werelduurrecord of zonder mijn eindoverwinning in de Tour zou ik nog gek zijn van de koers."

Als tiener sleet Wiggins uren voor de televisie. "Nu is elke koers rechtstreeks op televisie, maar begin jaren 90 was er nauwelijks een wedstrijd live te zien in Engeland. Ik kreeg altijd een cassette van een vriend met een schotelantenne. Hij nam voor mij de uitzendingen op de Vlaamse televisie op."

En Wiggins kent zijn pappenheimers. "Ik luisterde naar het commentaar van Mark Vanlombeek, hij is een held. Vanuit de commentaarcabine ging het naar Michel Wuyts op de motor. Op de kasseien klonk hij altijd zo: "De 3 achtervolgers keren..." Mooie tijden", lacht Wiggins.

In de jaren 90 waren de wielerliefhebbers dun gezaaid over het Kanaal.  "Ik groeide op in een grauwe buurt met veel criminaliteit", weet Bradley Wiggins nog. "En toch was er die 14-jarige knul die droomde van een professionele fietscarrière. Ik heb aan heel wat verleidingen moeten weerstaan om toch maar wielrenner te worden."

"Op school stak ik nauwelijks iets uit omdat ik alleen maar wielermagazines las. Zo wilde 

ik alles weten over de schoenen, de kettingen of de versnellingsapparaten waar de winnaars van de Ronde van Vlaanderen mee reden. Dat slorpte ik op als een spons."

"Engels, wiskunde of geschiedenis interesseerden me helemaal niet. De leraars begrepen niet wat ik in wielrennen zag. Het is wel mijn broodwinning gewonnen, ze kunnen allemaal de boom in", grijnst de 38-jarige Brit.

"In 1996 nam mijn moeder me mee naar de Ronde. Ik heb nog een foto van Johan Museeuw die na de koers met zijn vader naar de auto liep. Hij was woest, omdat hij niet gewonnen had. Ik liep toen naast hem", herinnert Bradley Wiggins zich.

"Johan was mijn held. Mijn jongenskamer hing vol met posters van Museeuw en ik houd nog altijd van hem. In 2015 deed ik het in mijn broek toen Johan me wilde ontmoeten. Ik werd opnieuw die puber. Het was alsof de godfather om me vroeg."

"Ik ging naar beneden en Johan vertelde me dat ik de held was van zijn zoon Stefano. Dat was de wereld op zijn kop. Ik heb toen mijn regenboogtrui als tijdrijder gegeven, Johan gaf me zijn Belgische trui waarin hij in 1993 de Ronde had gewonnen. En 3 Westvleterens heb ik ook gekregen, erg fijn vind ik dat."

Later zou Bradley Wiggins zelf de Ronde van Vlaanderen rijden. "Ik vond het echt indrukwekkend om een eerste keer te finishen. In 2003 kwam ik als tweedejaars op de 50e plaats binnen. Ik zat die dag in een groep met Zabel en wereldkampioen Cipollini. Kippenvel kreeg ik", glimlacht de Engelsman.

"Het was nog het klassieke parcours van de Ronde met de Muur, de Bosberg en  de aankomst in Meerbeke. Op de Molenberg reed ik even vooraan met Museeuw en Tchmil. Het sein voor mij om het wat rustiger aan te doen, want dat waren mijn helden."

"Ik dacht er nooit aan om voor hen te gaan rijden. Ik kende mijn plaats, nu hebben ze daar schijt aan."

Als wielerliefhebber verzamelt Bradley Wiggins ook legendarische shirts. "Ik heb meer shirts van Eddy Merckx dan hijzelf", geeft de voormalige Tourwinnaar mee.

"Voor de Zesdaagse van Gent ben ik nog bij hem geweest. Gele truien bezat Merckx niet meer. Ik heb dan maar niet gezegd dat ik er thuis wel van hem heb hangen", lacht Wiggins.

"Ik heb er ook van Coppi, Fondriest of Simpson en daar voel ik me verantwoordelijk voor. Ik vind het mijn taak om hun verhaal te vertellen. Nu lijkt het alsof Lance Armstrong en 
iedereen die voor hem reed dopinggekken waren. Komaan, zeg. Maak dan elke sport af."

"Lance Armstrong heeft veel betekend voor het wielrennen, dat kan je niet ontkennen. 
Enerzijds heeft hij foute keuzes gemaakt en daar boet onze sport nu voor, maar anderzijds heeft hij het wielrennen ook vooruitgeholpen", vindt Wiggins.

"Zonder hem zou ik ook geen renner geworden zijn. Zijn wereldtitel in 1993 heeft alles in 
gang gezet. Anders was ik misschien wel een autodief geworden en was ik met drugs begonnen."

Sir Bradley Wiggins neemt zelden een blad voor zijn mond. "Neen, dat doe ik niet en het kan me ook niks schelen hoe mensen over me denken", stelt hij.

"In het wielrennen proberen te veel mensen het mekaar naar de zin te maken. En als we allemaal hetzelfde zouden uitkramen, worden we allemaal zombies. Zo is ook de brexit ontstaan."

"Peter Sagan heeft tenminste nog persoonlijkheid. De andere renners zijn allemaal zo neutraal, dat moedigen ze ook aan. Hopelijk blijven jongens als Remco (Evenepoel, red) zichzelf. Daarom zit hij wel goed bij de ploeg van Patrick (Lefevere, red)."

"Wielrennen is veel veranderd", mijmert Wiggins. "Ik begon mijn carrière in de ploeg van Jacky Durand. Hij rookte, dronk en had in elke hoek van Frankrijk wel een vrouw. Toch zat hij elke keer in die vroege vlucht."

"Ach, misschien ben ik wel te nostalgisch en bekijk ik alles veel te romantisch", besluit Wiggins het gesprek in Gent.