"Vertrouwensboost bij Beerschot Wilrijk, faalangst dreigt bij KVM"

Alle scenario’s lagen open voor deze spannende slotspeeldag. Dat spanning niet altijd een goede katalysator voor het spelniveau is, werd gisteren in ieder geval bevestigd.

Je kan voor of tegen het format zijn van de Proximus League, maar dit seizoen konden de prijzen tot in de allerlaatste minuut van eigenaar veranderen.

Niet alleen die periodetitel, maar ook het laatste ticket voor Play-Off II werd in een onderling duel uitgevochten. Dat ticket betekent ontzettend veel voor wie geen uitgesproken promotiedoel kan ambiëren. 

De media-aandacht was natuurlijk vooral gericht op de tweestrijd tussen KV Mechelen en Beerschot Wilrijk.

Daardoor dreigde de seizoensprestatie van Westerlo onderbelicht te raken. Samen met Lommel heeft Westerlo eigenlijk een te klein spelersbudget voor 1B, deed het nauwelijks wintertransfers en treedt het aan met overwegend Belgische spelers.

Maar de mannen van Bob Peeters bereikten het hoogst haalbare, eigenlijk equivalent als een titel: de vierde plek en deelname aan Play-Off II, maar vooral geen degradatiestrijd in Play-Off III  en veel tijd om al aan het komende seizoen te werken.  

Die tijdswinst zou wel eens heel nuttig kunnen worden om hun kern uit te bouwen naar volgend seizoen toe. Tenzij ook Westerlo zwicht voor een buitenlandse investeerder, zal die uitdaging in elk geval niet gemakkelijker worden.

Westerlo was in deze loodzware competitie een seizoen lang het toonbeeld van rust en regelmaat. Op de 4-1-winst tegen Lommel na vielen nauwelijks opmerkelijke uitslagen te noteren.

De ambitie van de budgetten en de tenoren in 1B waren bekend, Westerlo was van in het begin altijd nuchter en nederig in zijn rol.

Echter, met een gezonde dosis agressiviteit, een duidelijk spelconcept, goede organisatie en vooral een prima groepsgeest slaagden de Kemphanen erin het hoogst haalbare te bereiken.

Het enige wat hen dit seizoen ontbrak was om in één van de 8 confrontaties met de periodekampioenen de drie punten pakken. 

Na de uitslagen van de voorbije weken en de onheilspellende berichten lijkt het er nu op dat Beerschot Wilrijk het mentale voordeel heeft.

Ondanks twee keer een gelijkspel op een rij draaide dat puntenverlies telkens uit op een overwinning. Maanden achtervolgen en in de laatste bocht de eerste plek pakken, dat zorgt voor een vertrouwensboost.

Bij KV Mechelen daarentegen dreigt faalangst te ontstaan. Het werd al duidelijk in de tweede helft tegen Lommel dat die stress verlammend lijkt te werken.

Mechelen vergat vooral zelf te doen waar het zo goed in was: combineren vanop de eigen helft en zelfs op de helft van de tegenstander een hoge balcirculatie aanhouden, bijna steeds kiezend voor de voetballende oplossing.  

Nochtans waren alle ingrediënten aanwezig: een 0-1-voorsprong via Peyre en de concurrentie in Leuven stond op achtervolgen. De angst om niet te winnen haalde echter de bovenhand en Mechelen deed wat het normaal nooit doet: korter en korter op eigen doel verdedigen, en al te vaak blinde ballen.

Waar de 0-5-nederlaag tegen Union niet dramatisch was, zal deze gemiste kans echt wel nazinderen in de hoofden. Toch zullen ze die heel snel leeg moeten maken richting finalewedstrijden.

Stijn Vreven had het niet altijd gemakkelijk dit seizoen, maar zijn ploeg doet wel vol mee voor promotie. Mocht Beerschot Wilrijk het nu ook over twee finalewedstrijden sportief halen, wordt het in ieder geval zijn strafste prestatie.